Trials of Mana recensie – Meesterwerk met gebreken

Na de remaster uit 2018 van de klassieker Secret of Mana gespeeld te hebben voor Modern Myths is het de beurt aan diens opvolger: Trials of Mana. Zal ik van deze opnieuw uitgevonden klassieker net zo enthousiast worden als zijn vernieuwde voorganger? Voordat ik daar op inga, duiken we in deze Trials of Mana recensie eerst de geschiedenis van de gameserie in.

Gastrecensie door Gerard Sombroek (retrogamer en Mana-nerd). Lees ook zijn Secret of Mana gamerecensie.

De Mana-games vormen een trilogie met ieder zijn eigen verhaallijn. De verhalen spelen zich af in hetzelfde universum, maar niet zozeer in dezelfde wereld. Hierdoor kunnen de spellen los van elkaar gespeeld worden, zonder voorkennis. De verhalen van Mana hebben wel allemaal dezelfde opzet. De Mana-Goddess heeft de wereld gemaakt door met het legendarische Zwaard van Mana acht opperwezens te verslaan, genaamd “God-Beasts” of “Benevodons”. Deze opperwezens worden vervolgens gevangen gezet in de Mana-stones. De Godin raakt in een diepe slaap en verandert in een boom: de Mana-tree. Op een gegeven moment zwakt de kracht van Mana af en raakt de wereld steeds meer verwikkeld in oorlog. Er komen meer monsters in het land en de Benevodons dreigen weer vrij te komen. Aan de held(en) om dit te stoppen en de wereld te redden.

Trials of Mana - € 45,79 (PS4)

Final Fantasy Adventure of Mystic Quest

Het eerste deel verscheen in de vorm van Final Fantasy Adventure / Mystic Quest op de Gameboy. Dit was een zeer geslaagde Zelda-kloon die minstens net zo goed was als Zelda: Link’s Awakening (ook voor de Gameboy). Bij Mystic Quest was het rpg-sausje echter net iets meer opgeschept. Een leuk detail is overigens dat ook deze game een remake heeft gekregen in de vorm van Sword of Mana op de Gameboy Advance.

De Mana-trilogie compleet

Daarna werden er twee vervolgen uitgebracht op het Super Nintendo Entertainment System (SNES): Secret of Mana en Seiken Densetsu 3. Die derde valt wat benaming betreft buiten de boot. Dat komt omdat deze game alleen was uitgebracht in Japan en nooit een Europese release heeft gekend. Dit tot grote frustratie van menig (retro-)gamer, aangezien deel drie de beste van de reeks bleek te zijn.

Maar na jaren is Seiken Densetsu 3 hier eindelijk officieel uitgekomen in zijn originele vorm: voor de Nintendo Switch in de vorm van Collection of Mana. Met deze bundel krijg je alle drie de originele spellen van de Mana-reeks. Gelukkig ook vertaald, zodat we in het Engels van het verhaal kunnen genieten. Seiken Densetsu 3 werd daarmee bekend als Trials of Mana. Toch was deze release niet genoeg. Want net als Secret of Mana, moest Trials of Mana een make-over krijgen, die we in deze Trials of Mana recensie bespreken.

Trials of Mana recensie: Extreme Mana Make-over

Waar de remaster Secret of Mana echt als een remake gezien kan worden, is Trials of Mana eerder een extreme make-over. Er is namelijk behoorlijk wat veranderd in deze vernieuwde versie ten opzichte van het origineel. En niet alle veranderingen zullen door iedereen even enthousiast ontvangen worden.

Zo is de game volledig 3D met behulp van de Unreal Engine. Dit zorgt voor een schitterende speelwereld waarin je de camera volledig kunt draaien en monsters kunt bevechten vanuit alle hoeken van het scherm. Dit in tegenstelling tot het 16-bits 2D spel op de SNES. Hoewel dit in eerste instantie heel indrukwekkend en gaaf is, is de prijs die je hiervoor betaald hoog. Te hoog, als je het mij vraagt.

Offers aan de 3D-goden

Het eerste offer wat gebracht is, is de multiplayer mogelijkheid. De game is alleen nog maar solo te spelen en niet samen met een vriend(in) op de bank, zoals in het origineel wel mogelijk was. De reden hiervoor is volgens de makers de overstap naar 3D. Voor twee spelers zou er gewerkt moeten worden met een split-screen en dat zou ten koste gaan van de gameplay. Op zich kan ik mij in dit argument vinden, maar waarom dan geen multiplayer online? Dan heeft ieder zijn of haar eigen scherm en met de Unreal Engine en de huidige technologie is dit zeker mogelijk. Toch hebben de makers ervoor gekozen zich volledig te focussen op een ‘single player experience’ en is multiplayer op geen enkele manier mogelijk. Dit is echt een gemiste kans.

Tegen onzichtbare muren aanlopen

Het tweede offer is de Unreal Engine zelf, of beter gezegd: de keuze voor 3D. Hoewel er meer dan genoeg voorbeelden zijn van games die fantastisch op de engine draaien, is de implementatie in Trials of Mana gebrekkig. De game zit vol met onzichtbare muren waardoor je weleens kan blijven hangen achter een pixel of simpelweg beperkt wordt in je bewegingsvrijheid. Je ziet een rand waar je op kan springen, maar in de ene situatie kan dit wel en in weer een ander gebied niet. Dan blijkt de rand slecht achtergrond te zijn waardoor je op een onzichtbare muur stuit.

Aan de hand van de kaart in de rechterbovenhoek van het scherm moet je bepalen of je nu wel of niet op een platform kan springen. Dit zorgt voor een heel beperkend gevoel, terwijl een open 3D wereld juist zou moeten zorgen voor precies het tegenovergestelde. Deze bewegingsbeperkingen gooien af en toe ook roet in het eten tijdens de gevechten, met name bij de boss-fights. Deze kunnen behoorlijk chaotisch zijn en de 3D-camera kan je dan echt parten spelen.

Trials of Mana recensie: Moderne klassieke actie rpg

Trials of Mana is een klassieke actie rpg, gemaakt met de technologie van nu. Je begint met het kiezen van drie hoofdpersonages uit een raster van zes personages. Tof is dat er drie hoofdverhalen zijn, die elk een eigen schurk hebben. Met welke schurk je te maken krijgt, hangt af van wie je kiest als hoofdpersonage. Elk hoofdpersonage heeft daarbij ook elk weer een eigen ‘origin-story’. Alle personages komen in het spel voor, maar de grootte van hun rol in het verhaal wordt bepaald door de keuze die jij maakt als je het spel begint. Er zijn drie varianten van de krijger-klasse (Duran, Kevin en Riesz), een magiër (Angela), een dief (Hawkeye) en een cleric (geestelijke)/genezer (Charlotte), die tevens het typische Japanse ‘comic relief character’ is.

Aan de hand van deze keuze wordt dus je speelstijl en verhaalbeleving gevormd. Dat is wel een ontzettend gaaf principe en zorgt ervoor dat je na het uitspelen van het spel na een bepaalde tijd wellicht de game nog een keer speelt. Maar dan met andere personages. Daarnaast kunnen de personages zich ook nog eens ontwikkelen in verschillende vervolgklassen met een ‘licht’ en een ‘duister’ pad, wat zorgt voor nóg meer differentiatie in speelstijl. De mogelijkheden zijn legio en dit sterkste punt van het origineel hebben de makers weten te behouden.

Magische fee in je hoofd

Hoewel het verhaal van Trials of Mana verschillende vormen kent, is de gameplay behoorlijk lineair. Ondanks dat je een volledige 3D-wereld tot je beschikking hebt, kun je maar heel beperkt afwijken van het te volgen pad. Je wordt heel duidelijk gestuurd via ‘magische barrières’ en Faerie – een magische fee die in je hoofd zit (don’t ask) – maakt je duidelijk dat je ergens nog niet moet zijn.

Uiteraard wordt er veel gevochten in Trials of Mana en dankzij de vele skills die je tot je beschikking hebt, kun je je personages uitrusten naar jouw ideale speelstijl. Leuk is dat je kan switchen van speelbaar personage, zodat je kan ingrijpen als een van je kompanen er een potje van maakt (dat valt overigens reuze mee) of wanneer een van hun aanvallen de zwakte van een tegenstander uitbuit.

Trials of Mana recensie: de gevechten

Naast vaardigheden heb je ook een legio aan magische spreuken, items en speciale aanvallen tot je beschikking die allemaal weer hun eigen voordelen bieden. Deze zijn via ‘shortcuts’ te koppelen aan knoppencombinaties zodat je ze snel kunt gebruiken. Het loont de moeite daar mee te spelen en onderschat ook zeker de kracht van aanvallende en assisterende items niet. Deze kunnen echt het tij van een gevecht keren.

Helaas kunnen de gevechten – met name de boss-fights – zoals gezegd nog weleens erg chaotisch zijn. Dit komt mede door de camera die je parten kan spelen. Je kan gelukkig ‘locken’ op een tegenstander, maar dit werkt helaas niet altijd even goed. Daarnaast moet je alles goed blijven managen en de gezondheid van alle drie je helden in de gaten houden, terwijl je ook nog tegelijkertijd moet vechten voor je leven. Hierdoor krijg je weleens het gevoel continu achter de feiten aan te rennen, omdat je meer bezig bent met het in leven houden van je personages dan met het daadwerkelijke gevecht. Mocht het spel overigens te lastig worden, raak dan niet in paniek. De moeilijkheidsgraad is tijdens het spelen aan te passen. Hulde hiervoor!

Praten als de Power Rangers – de echte beproeving

Trials of Mana is typisch Japans en verloochent zijn roots niet. Zo zijn alle personages – en ook de vijanden – erg schattig. Ik voel mij tijdens het spelen af en toe gewoon naar omdat ik een klein, schattig beestje een doodskreet hoor gillen wanneer ik hem de genadeslag geef. Daarentegen vallen die krengen ook gemeen aan, dus je moet wel. Japanse roots betekent ook blootgesteld worden aan typische Japanse ‘cringe’ en de vraag is natuurlijk in hoeverre je dat leuk vindt. Zo hebben we al het eerder genoemde vreselijke hyperactieve, irritante comic relief character Charlotte. Al die Japanse rpg’s moeten op de een of andere manier zo’n druk mannetje of vrouwtje hebben. De vreselijke over de top voiceover – compleet met nep-spraakgebrek – maakt dat er niet beter op. Mocht je dit soort dingen nu juist heel leuk vinden, dan is er natuurlijk niks aan de hand. Maar ik persoonlijk kan echt niet tegen dit soort personages. Charlotte zat voor deze Trials of Mana recensie dan ook niet – ondanks dat zij de ‘genezer’ is – in mijn party, waardoor haar rol gelukkig heel beperkt bleef.

Maar dat is niet het enige. De algehele communicatie tussen alle personages en npc’s (niet speelbare personages) zijn overdreven en over de top. Het is soms net alsof je naar de Power Rangers aan het kijken bent. Bijna elke zin gaat gepaard met een één of andere overdreven armzwaai, gebalde vuist of huppel, die ook nog eens totaal niet synchroon loopt met de overdreven ingesproken stemmen. Hierdoor krijg je hele ‘ongemakkelijke’ dialogen. Wat dat betreft vraag ik mij af of het toevoegen van de stemmen wel een goed idee was. In het 16-bit tijdperk hadden we nog geen gesproken stemmen en poppetjes met wild zwaaiende armen. Op die manier valt de ‘cringe’ dan minder op. Maar in dit moderne jasje kom je er eigenlijk niet mee weg. Gelukkig kunnen de gesproken stemmen ook uitgezet worden of omgezet worden naar Japans. Dat scheelt. Ook zijn de dialogen soms lastig te volgen of lijken ze delen te missen. Ik vraag mij dan ook af of de vertaling vanuit het Japans naar het Engels wel helemaal goed is gegaan.

Flashbacks en bonussen

Een leuke toevoeging in het spel is de mogelijkheid om ook het introductieverhaal van je twee kompanen te spelen. Je begint het spel met je hoofdpersonage, maar wanneer je je twee andere personages tegenkomt, krijg je de optie om ook hun geschiedenis te spelen. Je kan dit ook overslaan als je wilt. Jammer is wel dat je gevonden items en opgedane XP in deze extra verhalen niet meeneemt na de flashback. Jammer. Dit zou een leuke manier geweest zijn om ‘het heden’ te beïnvloeden. Je speelt de flashback dus puur voor het verhaal.

Er zijn veel extra bonussen te ontdekken in Trials of Mana en dat is ontzettend leuk. Zo kun je ‘lil Cactus’ vinden. Dit is een schattig plantje die een stempel op je cactuskaart geeft wanneer je hem vindt. Deze stempels bieden allerlei voordelen. Zo kun je sparen voor korting in winkels, gratis overnachtingen in herbergen of sporadische ervarings (XP) verdubbelaars. Daarnaast kun je ook allerlei vaardigheden leren van npc’s. Ook van personages die maar amper een rol spelen in het verhaal. Het is dus aan te raden om met iedereen te praten in de steden, want wellicht krijg je een nieuwe vaardigheid die jou een handig voordeel geeft in de gevechten. De boel verkennen en onderzoeken wordt dus echt gestimuleerd én beloond in het spel. Npc’s en bonus ‘achievements’ zijn zo niet alleen opvulling in het spel, maar bieden echt een voordeel.

Trials of Mana recensie: Gemengde gevoelens

Ik heb gemengde gevoelens bij het spel, zoals je in deze Trials of Mana recensie hebt gemerkt. Aan de ene kant is het echt een heel erg leuk spel waar je als actie-rpg liefhebber zeker van kan genieten. Daarnaast is er genoeg in te stellen in de opties en vaardigheden, zodat jouw speelstijl er zeker tussen zit. Maar aan de andere kant baal ik gewoon enorm van de gebrekkige 3D-implementatie, de overdreven cringy voiceovers en het gemis van de multiplayer. Wat had ik dit spel graag gespeeld met nog iemand anders, al dan niet online. Ook had de game voor mij niet in 3D gehoeven. Een 2.5D zoals de Secret of Mana remake of – nog liever – een 2D cartoony remake zoals Wonderboy: The Dragon’s Trap remake of Streets of Rage 4 (oké, ander genre, maar toch) zou denk ik beter uitgepakt hebben en deze klassieker meer tot zijn recht laten komen.

Voor mij is Trials of Mana dan ook een ‘Flawed Gem’ en dat is jammer. Ben je een retro-gamer die graag eindelijk het derde deel in de Mana-saga wil spelen, dan is Collection of Mana voor de Switch wellicht een betere keuze voor je. Maar ben je vooral een solo-gamer die graag een toffe Japanse actie-rpg speelt, dan kan ik je Trials of Mana van harte aanbevelen.

Trials of Mana is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4, Nintendo Switch en STEAM.

Voordelen: Eindelijk dit derde deel spelen / veel in te stellen / veel verhalen en bonussen
Nadelen: Gebrekkige 3D / Over the top stemmen / geen multiplayer

Titel: Trials of Mana
Studio/Uitgever: Square Enix 
Gespeeld op: PlayStation 4

Modern Myths Shop

Bekijk hier de Trials of Mana trailer:

Lees meer Modern Myths-recensies!