Netflix brengt met The Sandman opnieuw een prestigieus project naar je televisie. Deze legendarische comic-serie van auteur Neil Gaiman (Stardust, Good Omens) zorgde er in de jaren 80 mede voor dat strips ook als medium voor volwassenen serieus genomen werd. DC Comics richtte er zelfs een apart label voor volwassenen voor op: Vertigo. De stripserie heeft een ware cultstatus en is nu – nadat er ook een hoorspel op Audible is verschenen – tot een Netflix-serie bewerkt. Maar kan de rijkdom van de droomwereld uit de strips wel vertaald worden naar het kleine scherm? Roxan laat het je weten in haar The Sandman recensie!
Deze zomer hebben fantasy-fans een hoop om naar uit te kijken met wel drie epische fantasy-series in het vooruitzicht. Met House of the Dragon vertelt HBO Max het verhaal van de familie Targaryen vanaf 22 augustus en The Lord of the Rings: The Rings of Power neemt ons mee terug naar Tolkiens Middle Earth. Die serie zal vanaf 2 september te zien zijn op Prime Video.
Maar The Sandman van cultauteur Neil Gaiman mag het spits afbijten in dit rijtje van wat drie spectaculaire fantasy-series beloven te worden. Sinds 5 augustus zijn alle tien afleveringen van het eerste seizoen te streamen op Netflix. Sluit je ogen en ga met ons mee naar dromenland!
Dream of The Endless
In het eerste seizoen van The Sandman – gebaseerd op de gelijknamige DC Comics-serie The Sandman, geschreven door Neil Gaiman – volgen we “Dream of The Endless”. “Droom”, oftewel Heer Morpheus (Tom Sturridge (Mary Shelley, Gulliver’s Travels)), is één van de antropomorfische personificaties van metafysische begrippen die mensen maakt tot wat ze zijn. Andere “Endless” die we tegenkomen in dit eerste seizoen van de tv-serie zijn bijvoorbeeld “Death”, “Desire” en “Despair”.
Droom bewaakt in zijn rijk alle stervelingen tijdens hun dromen en is koning en schepper van zowel alle Dromen als alle Nachtmerries. Hoewel Dromen niet lang kunnen overleven in de wakende wereld, lijken Nachtmerries er uitzonderlijk goed te gedijen. Als de Nachtmerrie “The Corinthian” (Boyd Holbrook (Logan, The Predator)) ontsnapt uit de Droomwereld en mensen tot zijn prooi begint te maken, wordt Droom gedwongen om zijn rijk te verlaten om deze Nachtmerrie te stoppen.
The Sandman recensie – Een droom gevangen
Het gaat echter mis als Droom gevangen wordt genomen door de Magus Roderick Burgess (Charles Dance (Game of Thrones, Godzilla II: King of the Monsters)). Hij wilde Drooms zus Dood vangen en haar dwingen om zijn geliefde zoon weer tot leven te wekken die in de Eerste Wereldoorlog is gesneuveld. Nu vraagt hij het Droom, maar die weigert echter een woord te zeggen. Zo zit hij honderd jaar gevangen in een kooi van glas. Ontdaan van al zijn macht en de attributen die hem zijn krachten geven: zijn masker, robijn en zand.
Terwijl Droom gevangen zit, begint zijn rijk uit elkaar te vallen. Sommige dromers worden niet meer wakker en andere mensen kunnen helemaal niet meer in slaap vallen. Wanneer Droom weet te ontsnappen moet hij zijn gestolen attributen terugvinden om de Droomwereld te kunnen herstellen. Maar de Nachtmerrie die meer dan een eeuw heeft rondgedoold over de aarde en dood en verderf heeft gezaaid, geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij zet alles op alles om de verzwakte Heer Morpheus te vernietigen om een nieuwe, zeer duistere, Droomwereld te creëren.
Gedetailleerd en duister
Zoals de teasers al beloofden, is The Sandman prachtig vormgegeven. De Droomwereld is altijd in beweging met fluctuerende beelden op de façade van Morpheus paleis. Ook de glas-in-loodramen achter zijn troon veranderen steeds. En de Hel waarover Lucifer Morningstar (Gwendolyn Christie (Star Wars : Episode VIII – The Last Jedi)) regeert, is duister. Haar paleis is opgebouwd uit de lichamen van de verdoemden en wordt verlicht door vuur.
Het plein voor het paleis van Lucifer is overigens een kopie van het Sint-Pieters plein in Vaticaanstad. Zo is er in alle werelden die geschetst worden heel veel aandacht voor detail. Elke wereld heeft ook zijn eigen sfeer. De scènes die spelen in het heden – in de werkelijke wereld in Amerika – zijn vaak duister en bloederig. Ze doen soms denken aan de vormgeving in American Gods. Terwijl de scènes die zich afspelen in London vaak veel lieflijker en zonniger zijn.
The Sandman recensie – Te veel verhaal voor één seizoen?
Als groot Neil Gaiman-fan heb ik ontzettend uitgekeken naar The Sandman. De eerste aflevering vond ik indrukwekkend en veelbelovend. Echter werd ik daarna teleurgesteld door aflevering twee tot en met vijf. Er gebeurt namelijk heel erg veel in een hoog tempo. Zo maak je kennis met een heleboel personages die maar één aflevering belangrijk zijn en die daarna, in even hoog tempo, weer van het toneel verdwijnen.
Sommige personages weten daarbij meteen te fascineren, zoals Lucifer Morningstar. Anderen voelen niet relevant voor het verhaal en zijn zelfs cartoonesk, zoals de broers Cain en Abel. Ook Morpheus zelf – het hoofdpersonage – heeft geen tijd om een echte karakterontwikkeling te laten zien. Hij is na zijn gevangenschap bitter en ziet geen waarde in de mensheid. Maar aflevering na aflevering zie je subtiele veranderingen in zijn karakter. Omdat het verhaal echter in zo’n sneltreinvaart gaat, blijven die veranderingen oppervlakkig en krijgen we weinig zicht op Drooms gedachtegang en emoties.
Cain en Abel – Broers en rivalen
Dat al deze personages zo snel voorbij komen, ligt aan de originele The Sandman comic-serie. Eigenlijk is die stripserie vooral een bloemlezing van allerlei verhalen die Gaiman wilde vertellen. De droomwereld koppelt de verhalen aan elkaar, maar een echt doorlopend verhaal is er vaak niet. Net als in je eigen dromen beleef je de ene keer dit en de andere keer dat.
De personages Cain en Abel zijn daarbij niet alleen de twee eerste zonen van Adam en Eva uit het Bijbelse boek Genesis, maar ook twee presentatoren van de bloemlezing-comics House of Mystery en House of Secrets. Ook daarom hebben de heren een bloedvete en staan ze elkaar constant naar het leven. Deze Dromen staan symbool voor de eerste moordenaar en het eerste slachtoffer. Wil je meer weten over al de personages, duik dan in de trade paperbacks van The Sandman. Er zijn veel verschillende uitgaves, maar onlangs zijn alle boeken in een 30-jarig jubileumversie verschenen. Je kunt zo handig beginnen met The Sandman – volume one: Preludes & Nocturnes.
Een seizoen had twee moeten zijn
Ik snap de keuze van de scenarioschrijvers, omdat zij in een beperkt aantal afleveringen een ingewikkelde wereld moeten schetsen. Daarbij moeten ze aan de kijkers uitleggen waar de duizenden pagina’s van de comics over gaan. Helaas voldeed de kwaliteit van het verhaal daardoor niet aan mijn (toren)hoge verwachtingen. Pas in aflevering zes kreeg ik het gevoel dat het verhaal weer op de rit kwam. Het leek voor mij zelfs dat het vanaf dan pas echt ging beginnen.
De laatste vijf afleveringen van de serie voldeden dan ook zeker wel aan mijn verwachtingen. Maar ook in de afleveringen die ik minder geslaagd vond, maakt de fantastische vormgeving veel goed. Ik blijf uiteindelijk achter met het gevoel dat de producers veel meer hadden kunnen laten zien, als ze het eerste seizoen over twee seizoenen hadden verdeeld. Ik hoop dan ook dat ze de kans krijgen om ons nog veel meer te laten zien in de volgende seizoenen.
The Sandman recensie – Investeren in de comics
Het is tijd voor een kleine disclaimer: ik heb de comics niet gelezen. In het algemeen kan een boek mij niet genoeg woorden hebben en heb ik daarom vaak moeite om me echt in te leven in comics. Het verhaal van The Sandman spreekt me echter wel heel erg aan en ik heb er daarom al een paar keer over nagedacht om toch in de strips te investeren.
Maar ik heb me – tot nu toe – vooral laten tegenhouden doordat The Sandman zo’n enorm verhaal is van duizenden pagina’s. Ik weet niet goed wanneer ik er aan zou moeten beginnen. Ik heb daardoor bij het kijken van de serie zeker niet de kennis van de hardcore fans die de verschillen met de comics maar al te goed kunnen benoemen. Hierdoor was ik de eerste afleveringen dus wat verloren.
Tijdlijn problemen
Iets wat mij echter meteen opviel (en irriteerde), is dat de tijdlijn onmogelijk lijkt in de serie. Er wordt namelijk gezegd dat één van de personages – Unity Kincaid – als twaalfjarig meisje in slaap viel en pas wakker wordt als Droom uit zijn gevangenis ontsnapt. Dat is echter meer dan een eeuw later… Dat is dus niet heel erg waarschijnlijk.
En ook de zoon van Roderick Burgess zou veel ouder moeten zijn dan hij in de tv-serie is, volgens mij. Met wat googelen kwam ik erachter dat Droom in de comics zeventig jaar gevangen zit. Dat past beter, maar in de serie is ervoor gekozen om daar een eeuw van te maken. Dit om de tv-serie up-to-date te brengen met het heden.
The Sandman recensie – Een droom die pas begint
Al met al – hoewel er dus zeker dingen zijn die mij een beetje teleurstelden – vond ik The Sandman zeker de moeite van het kijken waard. Vooral door de prachtige vormgeving en de mooie special effects. Ik hoop ook absoluut dat er meer seizoenen van komen, waarin het tempo iets minder hoog ligt en waarin we de kans krijgen om meer van de wereld van The Sandman te ontdekken. Ik zie dit eerste seizoen dan ook eerder als een prelude voor een droom die pas op het punt staat om uit te komen.
The Sandman streamt nu op Netflix. Bekijk hier de trailer:
Titel: The Sandman
Regisseurs: Mike Barker, Jamie Childs, Mairzee Almas
Acteurs: Tom Sturridge, Boyd Holbrook, Gwendoline Christie, Stephen Fry
Uitgever: Netflix
Medium: Netflix
Genre: Gothic fantasy
Lees meer Modern Myths-recensies!
© 2022-2024 Modern Myths / Beeldmateriaal: © Netflix
Reactie plaatsen