The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Snow vormt de Hongerspelen

Het is acht jaar geleden sinds Katniss Everdeen het in de The Hunger Games opnam tegen het Capitool om voor eens en altijd een einde te maken aan de Hongerspelen. Haar verhaal is verteld, maar er is nog een hele geschiedenis om te ontdekken. Auteur Suzanne Collins dook terug in haar wereld door de ogen van de wrede president Snow en verkende in haar boek hoe hij is geworden wie hij is. Nu is die reis ook verfilmd, maar was dit het wachten waard? Lees het in onze The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie!

In deze recensie praten we over The Hunger Games in zijn geheel. Het kan zijn dat er spoilers voorbij komen. Lees ook Helmies The Ballad of Songbirds & Snakes recensie.

Er zijn genoeg populaire filmseries gebaseerd op boekenreeksen en ook de young adult-flicks doen daarvoor niet onder. The Hunger Games waren al populair als boeken, maar de films kwamen uit tijdens een periode waarin de magische wezens van Harry Potter en The Lord of the Rings wat afzwakten. Daarvoor in de plaats schoten de dystopieën als paddenstoelen uit de grond.

Concullega’s als Divergent en The Maze Runner deden hun best, maar niets leek het te halen bij de arena waar tieners ingegooid werden om met elkaar te vechten. Divergent zag zelfs nooit een laatste film, terwijl de film rond het derde boek van The Hunger Games werd opgesplitst in twee delen. De honger naar Hongerspelen was groot en al snel volgde een prequel over de jongere jaren van de grote vijand: President Snow.

De 74^e Hongerspelen

Voor wie het gemist heeft: De eerste The Hunger Games-film speelt zich af vlak voor de 74^e hongerspelen. Het land Panem is verdeeld over twaalf districten met ieder een eigen specialiteit en rijkdom. Als herinnering aan de oorlog en de opstand van de burgers wordt elk jaar de Hongerspelen gehouden.

In dat enorme evenement moeten één jongen en één meisje uit ieder district het tegen elkaar opnemen voor de overwinning. Vierentwintig tieners in een arena en alles wordt live uitgezonden in het hele land, zodat kijkers kunnen stemmen op hun favoriet. Er is zelfs de mogelijkheid om te doneren om iemand een voordeel te geven.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Katniss Everdeen

Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) woont in het arme district 12. Haar zusje wordt geselecteerd voor de Hongerspelen, maar dat kan ze niet laten gebeuren en ze meldt zichzelf aan als vrijwilliger. Dankzij een eigenzinnig karakter en jaren oefening in illegaal jagen, wekt Katniss al snel de aandacht van het grote publiek.

Een groep rebellen ziet haar zelfs als het ideaalbeeld van het verzet. Maar de wrede president Snow (Donald Sutherland) weet hoe hij het volk in het oog moet houden en probeert op elk moment zijn invloed te laten merken.

De populariteit van de spelen

Het is niet verwonderlijk dat The Hunger Games populair geworden is. Het verhaal begint met een opbouw naar de spelen toe waarin je leert hoe de wereld in elkaar steekt. De constante aandacht voor media en de ongelijkheid tussen de districten is een duidelijke spiegel voor onze eigen samenleving. Naarmate de andere personages geïntroduceerd worden, blijft het toch in je achterhoofd spoken dat het in de arena ieder voor zich is en dat creëert al snel een enorme spanningsopbouw.

Voeg daar een flinke dosis oneerlijkheid aan toe – de rijkere districten hebben meer om te doneren en de arenamakers zorgen telkens voor valstrikken zodat niemand zich lang kan verbergen – en je hebt een recept voor succes.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Koud als sneeuw

Een andere grote kracht van The Hunger Games is de slechterik president Snow. Zijn koude, ijzige grip over Panem is voelbaar en hij benut ieder moment om Katniss te laten weten dat hij nog altijd de baas is. Zijn witte rozen duiken op onverwachte plekken op en hij stuurt haar berichten.

Hiermee onderscheidt hij zich van vergelijkbare schurken in andere series in hetzelfde genre. Hij is tastbaar, heeft al de macht en zijn dreigende persona bezorgt je de rillingen. Niet verwonderlijk dus dat auteur Suzanne Collins besloot een boek aan hem te wijden.

De 10^e Hongerspelen

In The Ballad of Songbirds & Snakes ontmoeten we een jonge Coriolanus Snow (Tom Blyth (The Gilded Age, Benediction)). Hij woont in de hoofdstad van Panem. Na de oorlog heeft zijn familie moeite om overeind te blijven dus hij wil koste wat kost slagen in zijn doelen. Zijn oma en zijn nichtje zijn Snows laatste familieleden en leven in armoede, maar proberen dit voor de buitenwereld geheim te houden. Coriolanus heeft zijn zinnen gezet op een studiebeurs en een geldprijs die bijna binnen handbereik is.

Maar vlak voor de uitreiking hoort hij dat de regels veranderd zijn. De Hongerspelen verliezen hun populariteit en daarom krijgen vierentwintig studenten de mogelijkheid om de tributen uit de districten te coachen en na te denken over hoe de spelen weer populair kunnen worden. Coriolanus heeft echter weinig vrienden en hij krijgt het meisje Lucy Gray (Rachel Zegler (West Side Story, Shazam! Fury of the Gods)) uit district twaalf. Een mager zangvogeltje dat waarschijnlijk als eerste zal sterven.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Zangvogels en slangen

Coriolanus besluit het niet op te geven en wil opvallen. Om een kans te maken zal hij geld nodig hebben en daarvoor moeten mensen Lucy leren kennen. Hij wil de tributen menselijker maken en langzaam ontvouwen zich ideeën die het bouwplan zullen worden voor de grandioze Hongerspelen waar Katniss uiteindelijk in belandt.

We weten echter hoe Snow uiteindelijk zal worden. De gedrevenheid zit al in hem, maar wat gebeurt er dat hij uitgroeit tot de harteloze president die we kennen?

Een verfilming om op te wachten

Een late toevoeging na de populariteit van een serie is niet altijd een succes. Er wordt al snel gedacht aan een gemakkelijke manier om geld te verdienen. Althans, dat was mijn eerste reactie toen ik de dikke pil van The Ballad of Songbirds & Snakes in de boekhandel zag liggen.

Ik las het boek met dezelfde interesse voor The Hunger Games en dat was positief, maar ik was niet heel enthousiast. Toen de film echter aangekondigd werd, was ik wel benieuwd wat ze ervan ging maken. En hoe meer beelden ik zag, hoe enthousiaster ik werd.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Tweeënhalf uur vermaak

Het naoorlogse Panem is prachtig in beeld gebracht en de keuze in acteurs is uitmuntend. Rachel Zegler zet een overtuigende Lucy Gray neer en ziet er precies uit als de zangvogel die in het boek beschreven wordt. Ze lijkt mager en fragiel, maar zit vol karakter en weet het publiek te bespelen. Ook Tom Blyth is een goedgekozen Coriolanus Snow met zijn scherpe gelaatstrekken en waakzame ogen. Hij weet de ontwikkeling zichtbaar te maken die omschreven wordt in het boek.

Gedurende de hele film is er geen moment geweest waarop mijn aandacht verzwakte. En dat zegt iets met een speeltijd van 157 minuten. Op sommige momenten, met de kans dat ik hiermee zelf de arena ingegooid wordt, vond ik hem zelfs beter dan zijn voorgangers. Laat me dat uitleggen.

Een spannend concept dat net iets te lang duurde

Let op: In de komende alinea’s vertel ik wat meer over The Hunger Games-films, dus spoilers!

Ik ben enorm fan van de eerste Hunger Games. Het concept vond ik goed uitgedacht, al vond ik de eerste helft van het boek (en daarmee ook de film) soms iets te lang duren. Eenmaal in de arena komt alles samen en dat is kundig uitgewerkt. De kritiek op media, de gruwelijkheden van onmacht om in zo’n arena te komen; het grijpt je naar de keel. Vooral als Katniss op een gegeven moment de mannelijke tribuut uit district 12 zal moeten omleggen; een bakkersknul met weinig vaardigheden die al lange tijd een oogje op haar heeft.

Het enige wat ik jammer vond aan het eerste boek was dat de oplossing me iets te gemakkelijk was. De hele tijd worden we eraan herinnerd dat er echt maar één winnaar kan zijn. Ondanks dat ik begrijp dat er een bepaalde sympathie is bij het publiek, miste ik de echte consequenties van de Hongerspelen.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Verzadigt na de Hongerspelen

Daarbij waren de Hongerspelen zelf het krachtigste concept en was het lastig om nog meer boeken zich hierin af te laten spelen. Maar het tweede deel gaat hier slim mee om door er een jubileumeditie van te maken en vorige winnaars terug de arena in te gooien. Hiermee wordt echt duidelijk hoe genadeloos het Capitool is, maar ook hier is de aanloop erg lang en de ontknoping wat gemakkelijk.

Het derde deel verliest het aspect van de spelen (al wordt er een soort knipoog naar gedaan) en bij de films wordt de fout gemaakt de eerste, wat langdradige helft, in een eigen film te stoppen. Hierdoor gebeurt er eigenlijk maar weinig. Ondanks dat ik genoten heb van de films, heb ik ze daarna nooit meer gekeken.

Een waardige voorganger

Voor mij doet The Ballad of Songbirds & Snakes echter precies datgene waar het voor bedoeld is. De Hongerspelen zijn weer gruwelijk en de commentaren op onze maatschappij zijn helder verwerkt. Daarnaast is het mooi om te zien hoe Coriolanus Snow invloed had op de Hongerspelen. De film geeft niet per se antwoord op de vraag: “Hoe is hij zo geworden?”, maar geeft ons wel een periode uit zijn leven waarbij we heel veel kunnen invullen.

Bovendien praat de film ook niets goed. Regisseur Francis Lawrence (Constantine, Slumberland) probeert geen sympathie op te wekken voor het personage of het zo weg te zetten dat ook Snow slachtoffer was van een slechte maatschappij. Op meerdere momenten krijgt Snow keuzes voorgelegd en hij kiest altijd voor zichzelf. Vooral richting het einde wordt dit goed benadrukt. Enkele uitstapjes in het boek zijn weggehaald, maar deze miste ik niet in de film. Hierdoor wordt het net allemaal wat strakker en de essentie blijft hetzelfde. Voor sommigen voelt de film misschien wat gehaast, maar ik vond het tempo juist prettig: De beste momenten zijn aanwezig.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes recensie – Sneeuw eindigt altijd bovenop

Na afloop valt er genoeg in te vullen over de periode tussen het debuut van Snow en dat van Katniss. Zonder er veel over te zeggen: Snow is meer dan een benadeeld personage, hij heeft iets in hem wat hem tot een goede slechterik maakt. Voor mij vlogen die tweeënhalf uur van The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes voorbij en ik zou hem zo nog eens kijken. Ik ben geschrokken, geraakt door de muziek en voelde de spanning en het verdriet.

The Ballad of Songbirds & Snakes was The Hunger Games in zijn beginjaren en voor mij een hoogtepunt. Hoewel lang niet iedereen dat met me eens zal zijn, mag het zeker gezegd worden. Coriolanus Snow bevestigt voor mij hiermee dat in de wereld van Panem, sneeuw altijd bovenop eindigt!

Titel: The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes
Regisseur: Francis Lawrence
Acteurs: Tom Blyth, Rachel Zegler, Peter Dinklage, Viola Davis
Uitgever: Lionsgate Films / Independent Films
Genre: Sciencefiction

Bekijk hier de The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes trailer:

Modern Myths Shop

Lees meer Modern Myths recensies!