Slapen in een Zee van Sterren recensie - Episch realistische sciencefiction

Met zijn nieuwe boek Slapen in een Zee van Sterren heeft Christopher Paolini, bekend van zijn Eragon-serie, een sterk sciencefictionverhaal neergezet. Alles zit erin: vreemde buitenaardse wezens, vergevorderde technologie, ruimtereizen en de enorme, ontzagwekkende leegte van het heelal. Joany liet zich meevoeren op een epische reis door een zee van sterren. Schrijft Christopher Paolini net zulke goede sciencefiction als fantasy? Lees het in onze Slapen in een Zee van Sterren recensie!

Lees ook Joanys interview met Christopher Paolini!

Kira Navárez is een xenobioloog. Ze reist naar nog niet gekoloniseerde planeten om de levensvormen die ze daar vindt te catalogiseren, om zo de planeet voor te bereiden op de komst van mensen. Haar huidige missie, de laatste voordat ze met haar verloofde gaat settelen, is bijna ten einde. Voordat ze kan vertrekken wacht er nog één opdracht op haar: een routineklusje dat niet veel tijd in beslag zal nemen.

Wanneer ze op dat laatste uitstapje echter op een buitenaardse ruïne stuit, neemt haar nieuwsgierigheid het over. Ze gaat op onderzoek uit. Maar wanneer ze per ongeluk in een ondergrondse kamer valt, gaat het mis. Haar pak scheurt en er wordt iets in gang gezet dat voor het gehele universum gevolgen zal hebben.

Slapen in een Zee van Sterren

Xeno in je lichaam

Kira wordt door haar teamgenoten uit de ondergrondse ruimte gered, maar er is iets door haar pak heengedrongen. Wanneer ze in de ziekenboeg van hun kleine ruimtestation wakker wordt, blijkt er iets in haar lichaam te zitten. Een buitenaards organisme is met haar samengesmolten en stort haar al snel van het ene in het andere gevaar. Ze moet leren met de xeno samen te werken, terwijl haar wereld – samen met al haar toekomstplannen – uit elkaar valt. Als de mensheid dan ook nog in contact komt met een ver ontwikkelde vorm van buitenaards leven en er een verwoestende ruimte-oorlog uitbreekt, moet ze alles op alles zetten om te overleven. En, als het meezit, bijdragen aan vrede.

Slapen in een Zee van Sterren recensie – Echte sciencefiction

Christopher Paolini heeft in Slapen in een Zee van Sterren enorm veel aandacht besteed aan de technologie en de natuurkunde die de ruimteschepen laat vliegen. Dat lees je in elk hoofdstuk terug. Het zorgt ervoor dat het verhaal realistisch voelt; hoewel je je niet door dikke paragrafen aan wetenschappelijke uitleg hoeft te worstelen, raak je als lezer bekend met de grenzen van de ruimtevaart volgens de theorieën die Paolini aanhoudt. Het verhaal is geworteld in echte wetenschap, wat eraan bijdraagt dat het geloofwaardig overkomt. Achter in het boek is een stevig addendum opgenomen waarin de theorieën waar de technologie op is gebaseerd verder worden uitgelegd. Dat is enorm leuk als je daarin geïnteresseerd bent. Wat mij betreft is dit een goede keuze. De achtergrondinformatie loopt zo niet in de weg van het verhaal, maar is wel beschikbaar voor de lezer die net wat dieper in de natuurkunde wil duiken.

Ook ruimte voor magie

Daarnaast is er ook ruimte voor elementen die wat magischer aandoen, vooral bij de groep mensen die zichzelf Entropisten noemen. Hun technologie is verder ontwikkeld dan die van andere mensen en wordt niet aan de lezer uitgelegd, omdat Kira hen ook alleen van een afstand leert kennen. Daardoor komen hun trucs wat ongedefinieerd over en voelt dat wat ze allemaal presteren meer aan als magie dan technologie. Ook Kira’s xeno heeft kantjes die je als magisch zou kunnen beschrijven. Helemaal wanneer die tegen het einde van het verhaal laat zien wat het allemaal kan. De grenzen van wat het wel en niet kan vertroebelen hierdoor een beetje.

Slapen in een Zee van Sterren recensie – een verhaal dat de tijd neemt

Slapen in een Zee van Sterren is een intimiderende, dikke pil waar je op een of andere manier toch als een razende doorheen gaat. Het was voor mij geen boek dat ik onmogelijk weg kon leggen, maar wel een die ik telkens even oppakte om een hoofdstuk te lezen. Zo ging ik er ongemerkt een stuk sneller doorheen dan ik had gedacht.

Er zit een goede vaart in het verhaal. Actiescènes worden afgewisseld met rustigere hoofdstukken waar je tot je door kunt laten dringen wat er allemaal is gebeurd. Want er gebeurt veel in het boek. Je merkt aan alles dat Paolini tijd en ruimte heeft genomen bij het schrijven. Er is aandacht voor elk personage en tegen het einde is er een ruime opbouw naar de ontknoping. Daartegenover staat dus wel dat het met een bladzijde of achthonderd een fors boek is. En toch heb ik het gevoel dat ik niet al Kira’s reisgezellen goed heb leren kennen.

Stroomversnelling van avonturen

Kira zelf is een leuk personage om te volgen, ook al heeft ze niet een erg uitgesproken karakter. Ze is eigenzinnig, wat impulsief aangelegd en al met al een goed mens. Aan het begin van het verhaal wil ze niets liever dan een rustig leven gaan leiden met haar geliefde. Daar komt natuurlijk niets van terecht. Ze komt in een stroomversnelling terecht waar ze in een korte tijd veel heftige dingen meemaakt. En dan moet ze haar lichaam ook nog delen met een buitenaardse levensvorm.

Ook hier is echt de tijd voor genomen: gedurende haar reis leert ze steeds meer over het buitenaardse leven dat in haar huist en waar ze geen seconde meer van los kan zijn. Haar ideeën over wat de xeno is, veranderen langzamerhand en ze leert zelfs tot op zekere hoogte met de levensvorm te communiceren en samenwerken.

Slapen in een Zee van Sterren recensie – Kwallen

Ik heb vooral genoten van de buitenaardse wezens in het boek en hoe sterk die verschillen van mensen. Elke scène met hen was fascinerend. In mijn interview met Christopher Paolini vertelde de auteur dat hij de aliens in Slapen deels heeft gebaseerd op kwallen en inktvissen, door hun vreemde biologie en levensfases. Dit lees je terug in de Kwallen – of Wranaui – zoals ze zichzelf noemen. Ze hebben andere manieren van communiceren en staan ook heel anders in het leven dan mensen, met andere prioriteiten en doelen.

Dit zorgt ervoor dat de communicatie tussen de twee soorten verre van ideaal verloopt. Kira kan, met dank aan haar xeno, de taal van de Kwallen wél verstaan. Dat geeft je als lezer een leuk inkijkje in hun wereld. Ze vormt dan ook de schakel die de twee werelden dichter bij elkaar zou kunnen brengen.

De onbekende, uitgestrekte ruimte

Slapen in een Zee van Sterren weet het gevoel van de onbekende, uitgestrekte ruimte ook goed over te brengen. Ondanks het feit dat enorme afstanden (doormiddel van FTL: faster than light reizen) snel te overbruggen zijn, blijft er een enorm deel van de ruimte onontdekt. In het begin van het verhaal kent de mensheid buitenaards leven, maar vooral in de vorm van eencelligen en korstmos die Kira catalogiseert op haar reizen. Plotseling komen ze in contact met zelfbewust, hoogontwikkeld leven, wiens technologie op sommige gebieden zelfs een streepje voor heeft op de mensheid. Je weet als lezer niet wat er zich buiten de grenzen van de bekende ruimte nog meer schuilhoudt.

Slapen in een Zee van Sterren recensie – Meer Fractalverse graag!

Het einde van Slapen in een Zee van Sterren liet tegen mijn verwachtingen in nog aardig wat vragen onbeantwoord. Niet alle plotlijntjes werden afgerond en niet elke vijand verslagen. Het boek staat goed op zichzelf, maar houdt de deur een stukje open voor volgende avonturen.

Met dit boek legt Paolini dan ook de grondvesten voor volgende boeken in het zogeheten “Fractalverse”. Deze verhalen zullen zich dus in hetzelfde universum afspelen, ook al vormen ze geen deel van een serie. Kiras verhaal is misschien nog niet afgelopen. Ik hoop dan ook dat ze in volgende Fractalverse-verhalen terug zal komen, zodat we nog wat meer tijd met haar en haar “found family” van vrienden kunnen besteden. Ondanks het formaat van het boek ben ik namelijk nog lang niet op ze uitgekeken.

Titel: Slapen in een Zee van Sterren
Auteur: Christopher Paolini
Uitgever: Boekerij
ISBN: 978-90-225-9040-9