Kijkwaarschuwing: Rim of the World – Netflix maakt de verwachting niet waar

Wie kan er niet een paar filmklassiekers opnoemen zoals The Goonies (1985) of The Chronicles of Narnia (2005) waarin kinderen en tieners de hoofdrol spelen? Avonturenfilms zoals The Neverending Story (1984) of horrors als IT (1990), waarin de strijd aangegaan wordt met piraten, een boze tovenaar of het kwaad in het algemeen spreken tot de verbeelding. Rim of the World doet een poging in dit rijtje opgenomen te worden.

In Rim of the World komen vier kinderen met totaal verschillende achtergronden met elkaar in contact tijdens een vakantiekamp. Ze krijgen de niet geringe taak toebedeeld om de aarde te redden van een buitenaardse invasie. De film werd geregisseerd door Joseph McGinty Nichol (beter bekent als McG van Charlie’s Angels, Terminator Salvation en The Babysitter). Het script werd geschreven door Zackary Lowell “Zack” Stentz die we kennen als schrijver van de aflevering Cold Fusion van The Twilight Zone, een aantal afleveringen van de serie Fringe en de film Thor, waar hij co-auteur was van het scenario. Maken deze heren de verwachtingen waar?

Flauw en storend

Aan het begin van de film worden onze hoofdpersonen een voor een voorgesteld. Dit gaat gepaard met een tenenkrommende opsomming van de meest voor de hand liggende stereotyperende karaktertrekken. Dit is ten eerste ontzettend flauw, maar is ten tweede ook storend. De poging dit grappig uit de verf te laten komen faalt jammerlijk. Helaas, de film is dan nog geen tien minuten bezig.

Het gegeven dat een aantal tieners naar een vakantiekamp gestuurd wordt waar ze niet willen zijn, is ook niet bijster origineel en als je als kijker een eerste glimp opvangt van de kampleiders zou je daar eerlijk gezegd zelf ook niet willen zijn. De kampleiders zijn zeer overtrokken, lompe personen waarvan je als kijker oprecht hoopt dat zij als eerste het loodje leggen, wanneer ze arme Alex (de nerd van het stel met een hoog knuffelgehalte) publiekelijk te kakken zetten als hij niet van een hoge berg af durft te springen. Hetzelfde kan gezegd worden van het personage Dariush, een jonge Afro-Amerikaanse, over het paard getilde tiener, die teksten toebedeeld heeft gekregen die gewoonweg niet bij een dertienjarige passen en niet geloofwaardig overkomen. Inmiddels denk je als kijker dat Rim of the World als parodie bedoeld is.

Het klopt gewoonweg niet

De makers van Rim of the World kunnen maar niet beslissen of dit een film is die leuk moet zijn voor tieners (lees ‘gezin’) of een film voor volwassenen die een tienerfilm willen kijken. Wat je hoort correspondeert niet met wat je ziet of wil zien. Beter gezegd, het klopt gewoonweg niet. De dialogen zijn te volwassen, te plat en niet grappig.

We hebben het hier over een avonturenfilm met buitenaardse wezens, maar enige vorm van geloofwaardigheid mag het toch wel bevatten. Als twee van de hoofdpersonen besluiten te schuilen in het openbare toilet in het bos, vervolgens in de bak eronder vol uitwerpselen vallen en daar spic en span uitklimmen is dat een fout eerste klas. Evenals het feit dat een buitenaardse invasie dreigt en er in heel de film maar één wezen voorkomt. Om niet te spreken van de ontwikkeling van de personages. De voorspelbare omslag van de sociaal onhandige, angstige nerd naar de heldhaftige charmeur die de wereld redt van de ondergang. Van verwend, rijk kind dat aan iedereen lak heeft, naar een leuk kereltje en tot slot de crimineel die op het rechte pad komt. En dit allemaal in één dag!

Rim of the World: geen concurrentie

Rim of the World is een gemiste kans in alle opzichten en concurreert niet met Stranger Things (ook van Netflix) of The Goonies. Trek die laatste nog maar eens uit het stof en geniet van de oude klassieker die alles is wat Rim of the World niet is.

Mocht je toch benieuwd zijn, Rim of the World is te zien op Netflix.

Meer Modern Myths-recensies vind je hier.