VERHALEN: Noblesse Oblige – Benne van der Velde

Noblesse Oblige

Benne van der Velde

“Nee, jij trekt volle zalen, nou goed?” Schatkist was goed kwaad nu. Zo kwaad was ‘ie nog nooit geweest. Nou ja, nooit. Hij wist niet hoe lang dat was, want hij was een antieke zeemanskist en stond al kist te zijn zo lang als ‘ie zich kon herinneren, maar kwaad was ‘ie!

Skelet was zo mogelijk nóg kwader.
“Oh. Wow. Dat is zó gemeen. Je weet dat ik niets liever wil. Je WEET dat ik, toen ik nog een levende nobelman was, gek was op theater. Dat heb ik je allemaal verteld. En ook wel meer dan eens! Nee, dit is laag, zelfs voor jou!”
Schatkist was niet onder de indruk.
“Nobel, nobel. Zo ken ik er nog wel een paar. Van adel, eens, ooit, okay. Maar waarom denk je dat je hier bent? Dat je hier nog steeds bent, bedoel ik. Echt niet omdat je zo nobel was hoor, meneer-de- verheven-theaterconnaisseur. Jij, knekelkop die je bent, jij was een piraat.”
“Niet! Ik was een prins!”
Schatkist slaakte een diepe zucht en liet zijn deksel klepperen.
“Even serieus? Ga je dat nou staan te ontkennen hier? Weer?”
“Niet!”
“Oh je ontkent het niet? Nu ben ik in de war. Je moet niet zo verwarrend doen hoor, daar ga ik van doorrotten.”
Skelet stampte met zijn ene verweerde piratenlaars op de grond. Als ‘ie nog rood had kunnen worden, had ‘ie makkelijk voor een tomaat door kunnen gaan.
“Niet, niet niet! Het was een vergissing! Ik ben onschuldig! Onschuldig zeg ik je!”
“Krijgen we dat weer. … Goed joh. Wat jij wil. Ik ben er klaar mee. Vertel me dan alleen dit, jij kaalgevreten, onbegrepen genie. Hoe kan het dan dat je me überhaupt hebt gevonden? Hè? Hier in deze grot?”
“… Per ongeluk.”
“Per. Ongeluk.”
“Jazeker! Dat gebeurt. En het gebeurde mij.”
“Dat… is het meest belachelijke dat ik je in al die tijd dat ik hier met je zit opgescheept, heb horen verkondigen. Dat spant de kroon. En dan heb ik het niet over dat zware onding die ik in me meedraag. Een ongeluk. En dan is de schatkaart die je nodig had om me op het spoor te komen je zeker ook volledig toevallig in de schoot geworpen? Eeh! Beledig me niet nog verder met een antwoord. Hoe lang val je me nou al lastig met je geklaag en gejank?”
Skelet was ondanks zichzelf toch best een beetje onder de indruk van al dat verbale geweld en werd er stil en zowaar wat timide van. Dat hij natuurlijk ook wel wist dat Schatkist gelijk had, hielp mee.
“Nou! Hoe lang!?”
Skelet dacht na. “Eh, ja, eh, ongeveer twee eeuw-”
“Veel te lang! Langer dan ik WIL weten! En dat komt door de vloek die over me is uitgesproken. Dezelfde vloek die jou hier houdt. Die PIRATEN vervloeking. PIRATEN die het op de schat gemunt hebben en het gevecht met mijn schatbewaarder winnen. PI-RA-TEN die daarna als schatbewaarder moeten dienen tot de volgende PIRAAT op komt dagen.”
“Ja, ja, ja.”
“Ja! En wie krijg ik over de vloer? Ik? Schatkist van de legendarische zeeschuimer Groenbaard? De gesel van de zeven wereldzeeën? Jou. De enige, overigens slecht acterende, jankende, klagende, zeurende weekendexcuuspiraat ter wereld. Dank je wel hoor! En dan kan het nog zwaardvechten ook! Dank je dat je het ooit in je verwaande, verwijfde harsens hebt gekregen dat je zonodig op avontuur moest!”

Het klepperen hield op.
Tocht trok een zacht fluitend spoor door de donkere grot. De grote kaarsen die Skelet op aanwijzing van Schatkist kort daarvoor aangestoken had, waren bijna op. De stapels dubloenen die hoog rond Schatkist stonden opgestapeld, blinkten. Het skelet wachtte even, draaide zich toen om en legde bijna liefdevol een knokige hand op het donkere, metalen beslag van de kist. Deze kraakte zachtjes.
“Ben je het kwijt?”
“… Ja. Dank je. Dat luchtte op. Had ik even nodig.”
Skelet glimlachte flauwtjes. Nou ja, glimlachen…
“Weet ik toch. Dat weet ik al een eeuwigheid. Jij, en ik, Kist. Ik en jij.”
“Schiet nou maar op, die kaarsen staan er niet voor niets. Als ik het goed heb gehoord van Drijfhout daar, zijn er zowaar gasten op komst! Blinkt je zwaard?”
“Blinkt!”
“Is ie scherp?”
“Zo scherp als jij.”
“Ik hoor voetstappen! Daar ga je.”
Skelet zakte in elkaar, vlakbij Schatkist, voor een maximaal dramatisch effect straks, als de onoplettende piraten te dichtbij zouden komen. Niemand kon zich zo mooi bot voor bot opbouwen als hij. Toevallig.

Toen werd het andermaal stil. Het schijnsel van naderende, brandende toortsen speelde een luguber spel op het verhemelte van de grot. Hun grot.
Schatkist klepperde nog een keertje, heel zacht: “Win maar weer, hè? Dat ben je aan je stand verplicht, jij. En aan jou ben ik gewend.”
Er klonk een zucht.
“Dank je. Ik ook van jou.”

Benne van der Velde (1974) schreef tot nu toe sci-fi en fantasy voor SFterra, The Flying Dutch, Fantastische Vertellingen, de Ganymedesbloemlezing jaargang 16 en de website Modern Myths. Samen met Hiekelien van den Herik schreef hij het ridderspektakelstuk De gemaskerde ridder die door theater-/zwaardvechtgroep Ridderspoor o.a. in het Archeon, tijdens De Kasteeldagen en op een Elfia-fantasyfair werden opgevoerd.

Benne publiceerde gedichtenbundels bij verschillende uitgeverijen en zijn verzen werden opgenomen in allerlei literaire tijdschriften en bloemlezingen. Zijn prozadebuut Afghaan verscheen in 2017. Hier bij Modern Myths kun je ook zijn zevendelige verhaal De kleuren van Dalik lezen.

Voor alle info: bennevandervelde.nl

Artikel illustratie: Real Pirates: The Untold Story of the Whydah Gally from Slave Ship to Pirate Ship (Houston Museum of Natural Science) – Creative Commons Attribution 2.0.

Auteursfoto: Martijn van Dijk.

Meer verhalen? Kijk in onze rubriek Moderne Mythes: Verhalen!