Menage a Un
Benne van der Velde
Linda zong de aria uit volle borst mee. Zo vrolijk en tegelijkertijd zo vals als ze maar kon. Ze kende deze zo ondertussen uit haar hoofd. Dat was het voordeel van de lange reistijd naar en van haar werk. De auto reed haar elke werkdag een uur heen en ook weer terug, en zij, zij blèrde. Terwijl de zonnige wereld buiten de koepel van haar BMW-H-serie met een snelheid van driehonderd kilometer per uur voorbij raasde, schreeuwde zij.
Toen het lied voorbij was, moest ze grinniken om zichzelf. Wat was ze toch een rare. En niet oud. Tachtig was het nieuwe zestig, zeker weten. Ze keek in haar achteruitkijkspiegel en controleerde haar oogschaduw, en toen haar lippenstift. Ze had zich een vroegertje veroorloofd vandaag. Iets wat bijna nooit voorkwam. Iets wat bijzonder goed uitkwam ook. Haar man was thuis. HAAR man, Professor Dokter Hendrik den Hooge, was thuis gekomen. En zij ging hem verrassen. En hij zou blij zijn! Toch? Ja. Het was hem maar geraden ook. Maar eerst nog een oppeppertje. Die blauwe pilletjes waren de beste. En ze mocht er best drie. Vandaag wel. Dokter Verhagen kon nog meer vertellen. Uiteindelijk werkte hij voor haar, dus, en niet andersom.
“Linda?” Hendrik keek zijn minnaar voor deze middag niet begrijpend aan.
“Ja,” zei deze. De jongeman in kwestie bedoelde het niet als verwijt. Zo klonk hij niet. Dat kon ook niet. Maar ergens voelde het wel zo. Hendrik had deze vraag niet verwacht. Alles was tot dusver perfect geweest. Precies zoals hij het gepland had. Ze hadden wat gedronken, hij beduidend meer dan de ander, en hij had de jongen het enorme huis laten zien. Hij vond het heerlijk om op te kunnen scheppen, en waarom niet? Hij WAS een briljant bioloog en vooraanstaand geneticus en hij HAD nu eenmaal veel smaak voor de mooie dingen in het leven. Niet in de laatste plaats voor wat betreft mannen. Altijd al gehad ook. Hij ging altijd voor perfectie. Nothing less. En dit specimen spande de kroon. Een prachtig jongmens, dat hem overigens nog steeds aankeek… Linda. Oh Ja. Verdomme.
“Linda komt voorlopig nog niet thuis. We hebben tijd… Waarom gaan we niet naar boven? Hm? Wil je dat? Ik heb genoeg van je gepraat, lieverd, ik heb zin in je jonge lijf.” Zijn minnaar voor vanmiddag knikte verlegen en stond op. Natuurlijk deed hij dit. Ook dat kon niet anders.
Mevrouw Den Hooge keek naar buiten, naar de megastad die aan haar voorbijraasde. Ze schikte ongeduldig haar designerjurk, die zich onwillig schikte naar haar getrek. Het kreng had een klein vermogen gekost. In deze ene stad woonden een kleine vijftien miljoen mensen, en geen fatsoenlijk kledingatelier te vinden…! Vijftien miljoen en veruit de meesten daarvan in vodden. Gelukkig werd zij onderhouden op de manier waar ze recht op had. Het werk dat Hendrik deed, betaalde genoeg. Helemaal nu de rest van de wereld eindelijk in de gaten kreeg wat het potentieel van zijn werk was. Dat hij amper tijd voor haar had, en waarschijnlijk nog minder tijd voor haar zou krijgen, maakte niet zoveel uit. Dat hij haar al jaren niet meer had aangeraakt, was een kleine prijs om te betalen. Zij vermaakte zich wel. Maar nu had ze behoefte aan iets meer; zijn intellect, zijn smaak in wijn en cynische opmerkingen. En ja, nieuw krediet. Hij was dit keer erg lang weggeweest. Nog even en je zou bijna zeggen dat ze hem gemist had… En weer grinnikte ze. Het moest niet gekker worden.
De BMW reed zich de oprijlaan op en stopte voor de grote houten deur van het gigantische buitenverblijf van de familie. Het lag verscholen in het spaarzame groene landschap dat buiten de steden nog voor behuizing werd gebruikt. Linda stapte uit en de voordeur klikte van het slot.
“Hendrik! Hendrik, ik ben thuis. Kom hier!”
“Hendrik. Nee. Blijf. Van. Me. Af.” Ze hield haar stem onder controle. Net. Het klonk zo koud als de polen ooit geweest waren. Hij liet haar los, en zuchtte.
“Ben je werkelijk verrast?” Hij keek haar niet begrijpend aan. “Werkelijk?”
Zij keek terug, nu met onverholen walging in haar blik. Ze zweeg. Hij vervolgde, geïrriteerd nu:
“Doe nou niet alsof je het niet wist, Linda. Alsjeblieft zeg. Wat maakt het in godsnaam uit?”
Linda bleef zwijgen. Ondanks zichzelf verschenen er tranen in haar ogen.
Hij werd boos. “Jij hypocriet. Alsof jij je niet vermaakt als ik er niet ben. Je ziet het nu, dat is het verschil! En wat dan nog! Ik dacht verdolleme dat wij daar aan voorbij waren. Dat wij meer waren dan dat… Nou, zeg je niets?”
Ze veegde de tranen uit haar ogen en stond op. Ze liep naar de deur en draaide zich toen om. Ze had zichzelf weer onder controle.
“Dit is de druppel, Hendrik. Dit is… Dit is fout, op elke manier die ik kan verzinnen. Dit kan ik niet. Ik wist dat je vol van jezelf bent, maar dit…?” Ze schudde haar hoofd.
Professor Dokter Den Hooge sprong op en greep naar haar arm. Zij trok zich net op tijd terug en hij greep mis. Hij gromde.
“Vuile hypocriet. Alsof je het niet wist! Je weet het al zolang als we bij elkaar zijn! En wat zou het! Ja, ik val ook op mannen, JA! NOU EN! Wat zou dat, verdomme!”
Mevrouw Den Hooge keek haar man weer onaangedaan aan.
“Al ging je voor elke andere platte kont op aarde, Hendrik, ik had het best gevonden. Je hebt gelijk, daar waren we aan voorbij. Maar deze? Dat… Nee. Daar kan ik niet tegen. Dit is ziek, weet je dat? Jij bent ziek. En ik, ik ben het zat. Dus. Ik stel voor dat jij en je kloon lekker verder gaan waar jullie gebleven waren. Jou kennende heb je hem lekker dociel gemaakt. Hij zal nog wel op je liggen te wachten. Dag, Hendrik. Het gaat jullie goed. Je hoort binnenkort van mijn advocaat.”
Benne van der Velde (1974) schreef tot nu toe sci-fi en fantasy voor SFterra, The Flying Dutch, Fantastische Vertellingen, de Ganymedesbloemlezing jaargang 16 en de website Modern Myths. Samen met Hiekelien van den Herik schreef hij het ridderspektakelstuk De gemaskerde ridder die door theater-/zwaardvechtgroep Ridderspoor o.a. in het Archeon, tijdens De Kasteeldagen en op een Elfia-fantasyfair werden opgevoerd.
Benne publiceerde gedichtenbundels bij verschillende uitgeverijen en zijn verzen werden opgenomen in allerlei literaire tijdschriften en bloemlezingen. Zijn prozadebuut Afghaan verscheen in 2017. Hier bij Modern Myths kun je ook zijn zevendelige verhaal De kleuren van Dalik en Noblesse Oblige lezen.
Voor alle info: bennevandervelde.nl
Artikel illustratie:
Menage a un: Menselijke embryonale stamcellen – Creative Commons Attribution 2.5.
Auteursfoto: Martijn van Dijk.
Meer verhalen als Menage a un? Kijk in onze rubriek Moderne Mythes: Verhalen!
© 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen