Jurassic World: Fallen Kingdom recensie – Een meesterwerk van zijn voetstuk gevallen

Met hoge verwachtingen ging ik naar de première van Jurassic World: Fallen Kingdom. Al maanden worden we lekker gemaakt met geweldige trailers vol dinosaurussen in slaapkamers en mosasaurussen die vrij in zee zwemmen. En met onder andere Steven Spielberg in het productieteam verwacht je veel spektakel. Spektakel was het zeker, maar of ik het nou echt de beste film uit de Jurassic-reeks vond, zoals tijdens de introductie werd verkondigd, betwijfel ik. Lees onze Jurassic World: Fallen Kingdom recensie!

In Jurassic World: Fallen Kingdom zijn we drie jaar verder nadat de genetisch gemanipuleerde ‘Indominus Rex’ dino (een kruising tussen verschillende dinosaurussoorten en dieren als boomkikkers en adders) het resort en park Jurassic World totaal naar de vernieling heeft geholpen. De dinosaurussen leven vrij op het eiland Isla Nublar, waar de vulkaan midden op het eiland steeds actiever wordt. De mensheid bevindt zich inmiddels in tweestrijd. Moeten we deze “bedreigde” diersoorten redden van uitsterven? Of moeten we de natuur haar gang laten gaan?

Hier keren we terug naar het verhaal van de belangrijkste personages uit Jurassic World, Owen Grady (gespeeld door Chris Pratt, Guardians of the Galaxy) en Claire Dearing (gespeeld door Bryce Dallas Howard). In een poging zoveel mogelijk dinosaurussen en vooral de bijzondere velociraptor Blue te redden van het eiland, komen zij terecht in een intrige die zo uit het tweede deel in de serie – The Lost World: Jurassic Park – gejat is.

Veel spektakel, weinig originaliteit

Jurassic World: Fallen Kingdom zelf is een aaneensluiting van spektakelstukken. De ene dinosaurus wordt opgevolgd door de ander, de ene actiescène komt na de andere. En zie daar, net als in Jurassic World, wordt ook hier een nieuwe dinosaurus geïntroduceerd. In plaats van een mixje met een T-Rex, krijgen we nu een mix met een velociraptor. Ze noemen hem de “Indoraptor”, wat mij meteen beelden geeft van Indonesische wraps, Indonesische rappers en onvervalste Indorock. Erg origineel is dit concept van de nieuwe dinosaurus niet echt.

Verder mist de film iets. Ik kan er niet precies mijn vinger op leggen, maar tijdens het uitlopen van de zaal had ik vooral het gevoel dat ik een groot deel van het verhaal mis. Er zit geen echte diepgang in en sommige wendingen in het verhaal schieten opeens voorbij. Er wordt langzaam naar iets toegewerkt en ineens is de hele plot daar en gaan we weer door naar de volgende actiescène.

Jurassic World: Fallen Kingdom recensie – De T-Rex maakt alles bioscoopwaardig

Normaal is mijn instelling dat elke film met een T-Rex erin een instant succes is. Maar zelfs de vele scènes met de T-Rex kunnen deze film niet echt redden. Misschien waren mijn verwachtingen vooraf te hoog. Overal wordt deze film gepromoot als de beste film uit de Jurassic-reeks, maar ik vond het eerste deel van Jurassic World beter.

Ondanks dat de film niet kan toppen aan het eerste deel en het een beetje een kopie is van The Lost World, denk ik wel dat je Jurassic World: Fallen Kingdom in de bios moet gaan zien. De actiescènes en special effects zijn subliem en de film is absoluut niet saai. Het is je geld voor een bioscoopkaartje meer dan waard. En met het mooie open einde weet je gewoon zeker dat er een deel drie gaat komen. Ik weet zeker dat ik die ook in de bioscoop zal willen zien. De totale reeks Jurassic-films zijn gewoon stuk voor stuk absoluut bioscoopwaardig.

Bonus: Jeroen over Jurassic World: Fallen Kingdom

Ook ik was mee naar de galapremière van Jurassic World: Fallen Kingdom in een afgeladen Theater Amsterdam. En ook ik liep net als Anouk wat beduusd de zaal weer uit. Een dikke twee uur krijg je de geweldigste dino’s om je oren, maar na deze non-stop achtbaan blijft er welgeteld één indrukwekkende scène door je hoofd spoken. Ik verklap niet welke, maar het heeft te maken met een brontosaurus en staat zeker symbool voor de boodschap die de film wil overbrengen.

Maar daarnaast neemt de film weinig rust om wat diepgang in het verhaal te brengen. Zelfs de belangrijkste plottwist komt even tussen neus en lippen door, waarna het rennen, vluchten en schreeuwen onmiddellijk verder gaat. De hele film is een grote opeenvolging van overdadig spektakel, waardoor geen van die scènes er echt uit kan springen. Het begint allemaal indrukwekkend en grappig, maar daarna is het steeds meer van hetzelfde.

Ook de personages worden nergens uitgediept, waarbij Owen Grady in mijn ogen niet echt uitstijgt boven het gevoel dat je naar ‘Star-Lord’ tussen de dino’s kijkt. Zoals gezegd, de belangrijkste twist wat personages betreft, wordt er even snel tussendoor gedrukt. Maar wil je meer dan twee uur non-stop vermaakt worden, dan is Jurassic World: Fallen Kingdom zeker voor jou. Het is een onophoudelijk stortbad aan dinospektakel, zonder echte verrassingen, maar daardoor voor dinoliefhebbers een veilige keuze om te gaan zien. Wat de Indoraptor betreft, kreeg ik de wens dat Steven Spielberg wel eens een Alien-film zou mogen produceren. Buiten dat compliment, waren ook die scènes te snel en gemakkelijk voorbij. Dat is het gevoel dat Jurassic World: Fallen Kingdom uiteindelijk bij me achterliet: leuk, maar te snel en gemakkelijk voorbij.

Jurassic World: Fallen Kingdom draait vanaf vandaag in de bioscoop.

Meer Modern Myths recensies vind je hier.

Modern Myths service: koop Jurassic World: Fallen Kingdom op Bol.com