Twee jaar geleden overtuigde regisseur Andy Muschietti ons met IT: Chapter One, de remake van het klassieke Stephen King-epos. De nieuwe Pennywise de dansende clown bezorgde je nachtmerries, ook omdat je wist dat dit monster ooit terug zou keren. Dat moment is nu. IT: Chapter Two is uit en de Losers Club is terug. Lees in deze recensie of dit tweede hoofdstuk ook een staande ovatie verdient.
Zevenentwintig jaar na de gebeurtenissen uit de eerste IT is de Losers Club uit elkaar gevallen. Bill, Richie, Ben, Eddie, Stanley en Beverly hebben een leven opgebouwd buiten Derry en zijn elkaar en de gruwelen uit hun jeugd vergeten. Enkel Mike (gespeeld door Isaiah Mustafa (Shadowhunters: The Mortal Instruments, Sirens)) is niet verhuisd en nooit vergeten welk gevaar er in de riolen van zijn stadje schuilt. Hij wordt gedreven door het idee dat Pennywise de dansende clown terug zal keren als de tijd er rijp voor is en uiteraard krijgt hij gelijk. Als er op de politieradio melding wordt gemaakt van een brute moord en er een verminkt lichaam is gevonden, zijn de bewijzen overduidelijk. De Losers Club moet naar huis komen.
Eens een Loser…
Mike belt zijn jeugdvrienden om deze reünie in gang te zetten en zo word je snel op de hoogte gebracht van de huidige levens van de ‘helden’. Hoewel iedereen Derry vergeten lijkt te zijn, zie je dat niemand echt aan zijn verleden ontsnapt is. Enkel Ben (Jay Ryan (Beauty and the Beast, Top of the Lake)) is hierop een uitzondering: hij is een succesvol zakenman, vergelijkbaar met Richard Branson: rijk, knap en volledig zichzelf. De acteurs die de volwassen versies van de leden van de Losers Club spelen zijn perfect gecast, je twijfelt er geen seconde aan dat de kinderen opgegroeid zijn tot wie je nu voor je ziet. Ook de bekendere acteurs als James McAvoy (X-Men: Dark Phoenix, Glass, Split) die Bill speelt, Jessica Chastain (Crimson Peak, Interstellar) – Beverly – en Bill Hader (The Dark Crystal: Age of Resistance, Barry) – Richie – vertonen de specifieke trekjes en karaktereigenschappen die hun personages in IT: Chapter One lieten zien.
Wat ook helpt, is dat er in dit tweede deel veel flashbacks zitten naar de eerste film en je nog meer trauma’s toont die de Losers opgelopen hebben in de eerste zomer dat ze het tegen Pennywise moesten opnemen. Deze scènes zijn opgenomen tijdens het maken van IT: Chapter One, waardoor de kind acteurs er niet ineens heel anders uitzien, doordat ze in het werkelijke leven twee jaar ouder zijn geworden. In het derde seizoen van Stranger Things bijvoorbeeld is acteur Finn Wolfhard, die de jonge versie van Richie speelt, duidelijk niet langer nat achter zijn oren. Doordat de kids nog hetzelfde zijn in IT: Chapter Two, sluit het tweede deel naadloos aan bij het eerste.
Pennywise heeft plezier
En dan is er natuurlijk Bill Skarsgård (Castle Rock, Deadpool 2) als Pennywise. Ook in dit tweede hoofdstuk zet hij de moorddadige clown met overduidelijk plezier neer. Hij is getekend door zijn strijd met de Losers Club en zint op wraak. In een kleine blik naar het verleden van de Pennywise-identiteit van het monster zie je dat Skarsgård ook zonder make-up feilloos in de huid van de griezel weet te kruipen. IT: Chapter Two geeft de acteur weer voldoende mogelijkheden om zijn excentrieke karakter ten uiting te brengen. De nadruk in deze tweede film ligt daarbij op naakt en tongen. Koude rillingen.
Meer van hetzelfde…
Wel is het jammer dat Pennywise meteen aan het begin van de film volop in beeld komt. De eerste keer dat je hem ziet, is hij niet bepaald eng: hij is er gewoon. De tweede keer dat hij een slachtoffer maakt zou de betere hernieuwde kennismaking met het monster zijn. Net als in IT: Chapter One zie je hem vanuit het duister verschijnen, haast menselijk en eenzaam, wat vele malen gruwelijker is. Dat de film daarmee op redelijk dezelfde wijze als zijn voorganger de grote tegenstander introduceert, zou helemaal niet erg geweest zijn.
Ook de jumpscares zijn in dit deel minder verrassend dan in het vorige hoofdstuk. IT: Chapter Two heeft een beetje last van wat je vaker ziet in een tweede deel: het is meer van hetzelfde. De kwaliteit daarvan is nog steeds uitmuntend; er is voldoende bloed en er zijn meer CGI-monsters, waarvan sommigen echt bijzonder creepy zijn. Maar je weet nu wat je mag verwachten en dat krijg je ook.
… maar minder humor graag
Waarin regisseur Andy Muschietti (die hierna The Flash en Attack on Titan gaat maken) wel wat gematigder had mogen zijn, is de hoeveelheid humor in de film. Hoewel elke grap echt leuk is, lach je juist daardoor elk schrikmoment ook meteen weer weg. Van ‘Trashmouth’ Richie, die in zijn volwassen leven stand-up comedian is geworden, mag je die grappen en grollen verwachten, maar als hij Pennywise belachelijk maakt, doet dat toch afbreuk aan het monster. Ook de onbeholpenheid van Eddie (James Ransone (Sinister, Mosaic)) is geweldig om te zien, maar haalt het scherpe randje van bijvoorbeeld zijn actie tegen een extra vijand (die eigenlijk als overbodige ballast aanvoelt) eraf. IT: Chapter One voelde ongemakkelijker en enger aan dan dit tweede deel. Dit ligt natuurlijk ook aan het feit dat het mysterie uit het eerste deel verdwenen is en de strijd met Pennywise in IT: Chapter Two meteen wordt aangegaan.
Wat is enger: mens of monster?
Hoewel de tijd ook in dit tweede deel met een speelduur van bijna drie uur voorbij vliegt, voelt de film vaak aan als één lange vechtscène met het monster. Zoals gezegd raken de griezelmomenten en de emotionele strijd van de helden je minder door de dikke laag humor die over het verhaal ligt. IT: Chapter Two voelt daardoor net te uitgesmeerd. Van het ene had minder gemogen – de humor en de extra vijand, van het andere juist meer – de geschiedenis van Pennywise en een afstraffing van de typische Stephen King-personages die aan het begin van de film laten zien dat de mens zelf vaak gruwelijker is dan welk fantasiemonster dan ook.
IT: Chapter Two – laat de Losers nooit meer gaan
Al deze kritiekpuntjes komen echter bovendrijven omdat IT: Chapter One natuurlijk zo ontzettend goed was. Hetzelfde niveau behalen is dan schier onmogelijk, maar de filmmakers zijn wel dichtbij gekomen. Als de strijd uiteindelijk gestreden is, wil je de Losers Club omhelzen en ze nooit meer loslaten. Hun opoffering is voelbaar en hun reis is ten einde. Ondanks wat losse eindjes is het goed zo, een derde IT is niet nodig, ook al zou dat een prequel kunnen worden.
Ga dus met een gerust hart naar het tweede deel van IT, je zult je meteen weer thuisvoelen in Derry. Je ontmoet er je oude vrienden (en een zeer bijzondere antiekhandelaar), haalt (verontrustende) herinneringen op en pakt na deze reünie met weemoed je eigen leven weer op. Prachtig dus, maar je zult na het zien van IT: Chapter Two nooit meer een gelukskoekje willen openen.
IT: Chapter Two draait nu in de bioscoop.
Meer Modern Myths recensies vind je hier.
© 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen