In de psychologische thriller Marionette raakt een kinderpsychiater haar grip op de realiteit kwijt, als blijkt dat een van haar patiënten voorspellende tekeningen vol gruwelijkheden maakt. Psychiater Marianne Winter wordt gespeeld door Thekla Reuten, een veelzijdige Nederlandse actrice die regelmatig in buitenlandse films en series te zien is. Modern Myths kreeg de mogelijkheid haar te interviewen. We grepen onze kans om met Thekla te praten over haar nieuwe film, de Netflix-serie Warrior Nun en haar andere werk in het fantastische genre. We kwamen er in ons interview met Thekla Reuten achter dat de actrice zelf niet eens in de gaten heeft hoe vaak ze met het genre in aanraking komt!
Lees ook onze recensie van Marionette of nu alvast Daniels recensie van Warrior Nun!
Geweldig dat je tijd voor ons kon maken, Thekla. Allereerst gefeliciteerd met de aankondiging dat Warrior Nun seizoen 2 groen licht heeft gekregen van Netflix. Hebben ze je al gebeld?
Thekla Reuten: Ze hebben me vandaag net gebeld. Ik hoorde het nieuws gisteren al, maar ik had de eerste draaidag van een nieuwe Nederlandse speelfilm. Toen ik mijn telefoon aanzette, wisten alle anderen het al. Ik heb inmiddels het officiële mailtje ontvangen en ik ben er heel blij mee.
- Weet je al wat er zich achter de poort bevindt, die jouw personage – wetenschapper Jillian Salvius – ontwikkeld heeft?
Daar kan ik natuurlijk niets over zeggen, maar ik heb wel een vermoeden. Ik heb er al over gesproken met de bedenker en showrunner van de serie Simon Barry (Bad Blood, Van Helsing). Ik ben ook heel benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren.
- In zowel Warrior Nun als in Marionette acteer je met kinderen. In die laatste is het kind ook het “monster”. Hoe benader je het spel met een kind in zo’n psychologische thriller?
Dat is een grappig verschil in beide projecten. Bij Warrior Nun was het jongetje onervaren en moest ik veel geven om de scènes met hem sterker te maken. Ik hoorde bij Marionette van regisseur Elbert van Strien (Zwart Water) dat hij voor de rol van Manny een heel goede acteur gevonden had. Elijah Wolf (T2 Trainspotting) is pas elf, maar hij heeft alleen al in zijn uiterlijk zowel iets engelachtigs, als het duistere, monsterlijke. En dat klopte, hij kan heel goed spelen. Elbert benaderde hem op dezelfde manier als hij met mij sprak over spelaanwijzingen. Ik heb in het samenspel helemaal geen moeite hoeven doen. Zelfs na de meest heftige scènes rent Elijah gewoon naar buiten omdat hij een of andere Romeinse ruïne heeft gevonden die hij me wil laten zien. Het omschakelen van de film naar de realiteit was heel prettig.
- Het personage dat je zelf speelt in de film – Marianne Winter – is ook best heftig in haar emotie en hoe ze omgaat met wat ze heeft meegemaakt. Is het moeilijk om die woede, angst en paranoia op te zoeken?
Ik vind dingen die moeilijk zijn ook altijd heel erg leuk. Daarom is Marionette ook zo leuk. Zo’n bijna verstikkende rol krijg je niet vaak aangeboden. Je reist met haar mee, beleeft het verhaal via haar. Het opzoeken van die emotie kan ik heel goed bij de rol laten. Het is heel vermoeiend en slurpt veel energie, maar ik kan het goed loslaten.
- Het is een heel heftige film, zeker tot de helft, waarna iets schokkends gebeurt.
Ik heb heel nauw met Elbert samengewerkt om het universum van de film te beheersen. Het komt voor een groot deel uit zijn hoofd. Daarbij heeft Guido van Gennep, de cameraman, alles ongelooflijk mooi gefilmd. Je hebt het grillige, onheilspellende, grijze Schotse landschap, waar het gepolijste, lichte Amerika in herfstgloed tegenover staat. Al die elementen hielpen me als ik met een scène begon. We wisten allemaal heel goed wat we wilden maken en zien.
- Hebben jullie dan eerst het grillige, duistere gedeelte in Schotland opgenomen, of eerst het zonnige, lichte verhaal in de bossen van Amerika?
Voornamelijk eerst het lichte gedeelte, maar het liep ook heel erg door elkaar.
- Je moest wel steeds schakelen?
Ja.
- Het filmen van Marionette is heel iets anders dan het maken van Warrior Nun, waar heel veel special effects gebruikt worden. Wat ligt jou het beste?
Ik hoop altijd dat het bouwen van een rol me goed ligt en dat ik dat in alle genres kan. Ik vind het allemaal heel erg leuk. Bij Warrior Nun moet je je overgeven aan een groot gedeelte wat je niet kan zien. Maar beide projecten zijn volop doordrenkt van genre en kwamen toevallig vlak achter elkaar. Dat vind ik heel interessant om te doen. Ik heb zelf nooit Buffy the Vampire Slayer gezien, wat mensen herkennen in Warrior Nun. Dus er ging een wereld voor me open. Bij een thriller denk je al gauw aan Hitchcock en vergelijkbare films. Iedereen haalt inspiratie uit allerlei filmklassiekers. Je speelt ermee, borduurt erop voort en geeft er soms een ode aan. Als ik denk aan wat er in mijn carrière nog onderbelicht is, dan is dat komedie. Ik heb Tessa gemaakt en in Duitsland komedie gedaan. Dat zou ik wel meer willen doen. Als het verhaal en de personages goed zijn vind ik bijna elk genre leuk. Alleen horror, brr… Dat kijk ik ook nooit.
- Als website over het fantastische genre is het voor Modern Myths nauwelijks bij te houden wat er momenteel uitkomt op het gebied van fantasy, sciencefiction, horror en superhelden. En dat verdeeld over meer en meer platforms. Merk je dat het aanbod aan scripts hierdoor ook toeneemt?
Dat niet per se. Er zijn gelukkig ook ongelooflijk veel acteurs. Het betekent dat er meer acteurs aan het werk zijn. Ik heb zelf veel geluk dat ik sinds de toneelschool van mijn vak kan leven, dat is een groot voorrecht. Ik hoop dat dit nu voor meer acteurs mogelijk is.
- Moet je wel eens “nee” zeggen tegen een rol? Het werk gaat voor jou achter elkaar door.
Ja, soms wel.
- Hoe maak je dan de keuze voor het ene project wel en het andere niet? Hoe bewaar je de balans? Warrior Nun bijvoorbeeld leek mij best wel een gok, wat verhaal en onderwerp betreft.
Dat was het ook. Ik had een goed gesprek met mijn Amerikaanse agent en heb daarna met Simon Barry gezeten. Ook omdat ik niet bekend ben met manga en het sciencefiction genre. Ik zet het bijvoorbeeld zelf niet snel aan. Ik wilde er graag meer van weten en Barry heeft me daar zijn visie op gegeven. De respons op de serie komt van veel jonge vrouwen en mannen uit allerlei gelederen. Het gaat over onafhankelijkheid en zusterschap en toen hij daarover vertelde, kreeg ik er feeling mee. Mijn keuze om iets met de rol van Jillian te doen werd daardoor stevig. Maar het blijft altijd een gok. Net zoals Netflix een gok neemt. Ze maken heel veel series, ook met het idee om te kijken wat werkt. En daar komt dan bijvoorbeeld een Stranger Things uit. Of een Warrior Nun. Ze hebben budget om te gokken én vrijheid te geven. Dat is mooi.
- Je zag in de serie ook prachtige kostuums, er zijn demonen; er spreekt liefde uit de serie. Als genrefans worden we momenteel enorm verwend. Je had ook een rol in Stan Lee’s Lucky Man; The Legend of Longwood gaat over legendes van Ierland; Red Sparrow lijkt op het verhaal van Black Widow uit het Marvel Universum; Sisyphus at Work refereert naar de Griekse mythe… ik heb een lijstje!
Haha, nu je het zegt, zie ik ineens de lijn. De grap is dat ik wel weet wat me in al die films en series aanspreekt. Het zijn de heel sterk ontwikkelde personages waarvan je meteen zin krijgt om ze te spelen. Sterke, onafhankelijke vrouwen, een tikkeltje getraumatiseerd, met een kras op hun ziel. Dat trekt me aan.
- Een hoofdrolspeelster met een kras op de ziel zie je tegenwoordig heel vaak. Bijvoorbeeld in Scandinavische thrillers, of Zone Blanche uit Frankrijk en Homeland uit Amerika. Is dat wat het publiek momenteel graag ziet, of komt het uit iets anders voort?
Als ik hardop denk, zou ik zeggen dat in het afgelopen decennium psychische stoornissen en bijvoorbeeld burn-out enorm zijn toegenomen. Door de maatschappij die we met zijn allen creëren, waarin alles nog sneller en nog meer moet. Door internet krijg je toegang tot een enorme lading nieuws en impulsen, wat gereflecteerd wordt in de verhalen die nu gemaakt worden. Veel mensen dragen onderhuids toch veel dingen met zich mee. Ikzelf ben een gretig en leergierig persoon, maar de informatie is nu oneindig. Je moet leren de stroom beelden – die vaak ook heel grafisch zijn – te controleren. Gelukkig heeft de jonge generatie daar een heel andere bedrading voor, die staan daar veel steviger in. Maar de vele psychologische belasting is echt van deze tijd en dat zie je terug in de huidige verhalen.
- Als je mocht kiezen, zou je dan een superheld willen spelen in het Marvel universum, of het DC Universe?
Ik ben daar redelijk een “newbe” in, maar het draait bij mij altijd om het verhaal. Als ik het een heel goede, vernieuwende of inspirerende rol vind, dan doe ik het. Dan maakt de setting eromheen me niet uit. Welk land, welke taal, welk merk doet er dan niet toe.
- Hou je van dat soort verhalen waarin goed tegen kwaad vecht en er wellicht minder “grijstonen” zijn?
Ik vind dat heel verfrissend, hoewel het in mijn rol als Jillian Salvius toch anders benaderd wordt. Iedereen dacht dat ik een slechterik was, terwijl het achteraf blijkt dat ik het toch goed voor heb met de nonnen. Ik ben niet zo’n kenner van de superheldenverhalen en ben ze nu aan het ontdekken.
- Jillian is in de serie bezig haar zoon te redden en maakt daar bepaalde keuzes bij. Ze gebruikt ook mensen.
Daar zit dus wel veel grijs in. Ook hoe ze haar zoon heeft gekregen, is al heel ingewikkeld. Het heeft haar een schuldgevoel gegeven. Ze wilde per se wetenschappelijk bewijzen dat je op die manier een kind kon krijgen. Als een soort experiment.
- Is het iets van de mens, om op dat vlak egoïstisch te zijn? Of is het mogelijk om jezelf op te offeren, om de mensheid vooruit te stuwen?
Beide zit in de serie. Jillian vecht voor vrijheid tegen het Vaticaan, ze is egoïstisch, maar tegelijk vol liefde. Ze wil haar zoon redden. Hoofdpersoon Ava begint met een “fuck you” attitude, maar maakt dan toch de stap om voor het grotere geheel te vechten. Ondanks de situatie waar ze uit komt. Ik denk ook dat beide kan. Je ziet steeds meer dat we onlosmakelijk bij een groter geheel horen. We kunnen niet meer individualistisch leven, enkel je eigen tuintje aanharken. Veel mensen beginnen meer en meer in te zien dat wat je in je eigen tuintje doet, effect heeft aan de andere kant van de wereld. Je eigen tuintje blijft niet schoon als we ons vuil storten in andere delen van de wereld. Met het COVID-19 virus zie je dat we allemaal verbonden zijn, allemaal in hetzelfde bootje zitten. We moeten meer die kant op, dat we met zijn allen voor het grote geheel gaan. En dat kan ook.
- Dat is een hele mooie boodschap om mee te eindigen. Heel erg bedankt voor je tijd.
Heel graag gedaan, ik vond het een heel erg leuk gesprek.
Warrior Nun streamt op Netflix. Marionette draait vanaf 1 oktober in de bioscoop en is vanaf 6 november ook exclusief bij Pathé Thuis te zien. Bekijk hier de trailer:
Meer interviews als dit interview met Thekla Reuten? Kijk in onze rubriek Interviews!
© 2019-2024 Modern Myths / Beeldmateriaal Marionette: © In The Air – Warrior Nun: © Netflix – Stan Lee’s Lucky Man: © Carnival Film & Television – Red Sparrow: © 20th Century Fox
Reactie plaatsen