Laag budget, veel horror en Blums grootste angst! – interview Jason Blum

Jason Blum is de oprichter en bestuursvoorzitter van Blumhouse Productions en daarmee een van de succesvolste horrorfilmproducenten van het moment. Met tientallen films en televisieseries en een aantal Academy Awards is deze productiemaatschappij, die het net een beetje anders aanpakt, verantwoordelijk voor hits als Paranormal Activity (2007), The Purge (2013), Get Out (2017), maar ook de dramafilm Whiplash (2014). Modern Myths sprak Jason Blum in het Pulitzer Hotel Amsterdam over het maken van films, zijn visie op horror en de nieuwe film Ma, maar ook zijn grootste angst.

• Jason, laten we beginnen over Ma te praten. Voor deze film hebben jullie Tate Taylor (The Help, The Girl on the Train – red.) aangenomen. Absoluut geen amateurregisseur, maar wel nieuw voor het horrorgenre. Welke ervaring neem jij mee in het artistieke proces?

Laat ik beginnen te zeggen dat Tate Taylor een behoorlijk bewuste Blumhouse-keuze is. De grote studio’s huren geen regisseurs in die geen horrorregisseurs zijn. Studio’s met een horrorscript huren een regisseur in die een succesvolle horrorfilm heeft gedaan. Wij doen dat niet. We kijken of je een goede regisseur bent, want ben je dat, dan kan je – vooral met onze hulp – een goede horrorfilm maken. Eenmaal aangesloten bij ons team staan wij erom bekend dat we onze regisseurs veel vrijheid en controle geven. Ik ontdekte dat het resultaat van regisseurs zoveel vrijheid geven, is dat ze beter openstaan voor onze meningen. Ze hoeven namelijk niet te doen wat wij zeggen. Dit zorgt er ook voor dat we heel vrij informatie kunnen uitwisselen. Regisseurs nemen onze ideeën aan, omdat het mag en niet omdat ze gedwongen zijn. Vergelijkbaar, we waren ongelooflijk betrokken bij het maken van het script van Ma. Het script was al een tijd in productie toen Tate erbij kwam. Hij hielp bij de casting en het vormen van de productie. We zijn daarna ook heel erg betrokken geweest. De film was twaalf maanden in post-productie, want het was erg moeilijk om de toon precies goed te krijgen. Daarna raakten we betrokken bij de marketing. Bij elke film is onze betrokkenheid anders. Soms zijn we bij het ene meer betrokken dan bij het andere. Wat Ma betreft minder bij de productie en meer bij de post-productie. Die relatie verandert per film.

• Je bent dus geen lastige producer?

Voor Hollywoodbegrippen niet. Blumhouse staat voor samenwerking. Onze regisseurs hebben ‘final cut’ en ik moet ze dus overtuigen van mijn visie. Voor Ma hebben we ook Octavia Spencer een producer credit gegeven, omdat zij voor ons een belangrijke partner in de samenwerking werd bij het maken van de film.

• Je bent vaak vergeleken met Roger Corman (The Silence of the Lambs, Little Shop of Horrors – ) die erom bekend staat films te maken in een ongelooflijk korte tijd en met een enorm laag budget. Wat vind je van deze vergelijking?

Roger Corman, hoewel ik hem aanbid en erg leuk vind, en ik zijn best verschillend, denk ik. Allereerst is vijftig procent van onze productie gericht op televisie en hij deed alleen films. Dat is een groot verschil, maar het grotere verschil is dat wij in de filmindustrie bijna nooit first-time directors inhuren. En als we dat wel doen, zijn ze erg ervaren. Jordan Peele van Get Out had een ton aan ervaring op film- en televisiesets, shows en alles wat met film te maken heeft. Joel Edgerton was veertig jaar oud en had al vijftig films gedaan voordat hij The Gift deed voor ons. Bijna iedereen waar we mee werkten had ervaring. Bij Roger, hoewel ons budget laag is, was zijn budget nog veel, veel lager. Hij werkte vooral met ‘kinderen’. Met veel jongere mensen op strakkere schema’s. Het lijkt een klein verschil, maar voor mij is dat een enorm verschil.

• Wat maakt een film een Blumhouse Production?

Het soort materiaal dat we zoeken bij de serie- en filmindustrie moet tot het ‘dark genre’ behoren. En, om specifieker te zijn op jouw vraag, aan de filmzijde moet het low budget zijn. Ik denk dat het feit dat we alleen maar low budget-films doen, ervoor zorgt dat we specifieker materiaal kunnen kiezen op een hele andere manier dan Hollywood-studio’s kiezen. Studio’s kiezen materiaal op basis van eerdere succesvolle films en omdat wij goedkope projecten doen, kunnen wij op de tegenovergestelde manier kiezen. Natuurlijk kiezen we allemaal op basis van wat we leuk vinden, maar wanneer wíj iets leuk vinden, moeten we ook kunnen zeggen dat het nieuw voelt. Het moet anders zijn, iets wat niemand in de afgelopen vijf jaar heeft gezien. Ik denk dat het dat is waardoor wij films kunnen maken die gewoon anders voelen. Ma is bijvoorbeeld zo’n film die we al dertig jaar niet hebben gezien. Misery is misschien een film die je te binnen schiet als je aan Ma denkt. Octavia is de nieuwe Kathy Bates, toch? Als je kijkt hoe andere studio’s hun horrorfilms produceren, dan kan je ze vergelijken met materiaal van de afgelopen twee of vijf jaar. Terwijl er geen vergelijking is met een film als Get Out.

Waar we als Blumhouse nu ook naar zoeken is de mogelijkheid om de televisie- en filmindustrie te ‘blenden’ (mixen – red.). We doen nu een serie genaamd The Good Lord Bird, met Ethan Hawke, maar dit project begon in de filmindustrie.

• Een aantal van je films hebben zelfs een Academy Award. Hoe koos je die projecten?

Op verschillende wijze. Whiplash kwam van iemand die voor ons werkte en meteen verliefd werd op het verhaal. Ik snapte het niet zo goed, dus zei ik nee. En hij, zijn naam is Couper, hij werkt al tien jaar bij ons, hij wist dat ik van Jason Reitman hield, ik ben een enorme fan. En na een lange tijd, een veel uitgebreider verhaal dan dat ik nu kan vertellen, kwamen we erop dat Jason Reitman het zou produceren en mijn partner zou worden. Toen wilde ik dat wel doen.

BlacKkKlansman deden we, omdat ik dat verhaal zo goed vond. We hadden met veel van de betrokkenen al eens gewerkt en we dachten dat we het wel konden proberen. Bij deze werd ik verliefd op dat verhaal en dat was niet zo bij Whiplash.

De laatste was Get Out, daarvan had ik nooit gedacht dat het een Academy Award zou krijgen, ik dacht dat dat gewoon een van onze horrorfilms zou zijn.

• ­Whiplash was eerst een korte film. Was er een reden om eerst een korte versie te maken?

We kregen het geld niet bij elkaar voor de film. Jason Reitman en ik brachten beiden vijfduizend dollar in om de korte film te maken. We hoopten daarmee genoeg budget te krijgen voor een langere versie. Helaas lukte dat niet. Michel Litvak is de ware held van de film. Veel mensen liepen met de eer weg, maar Michel verdient deze het meest. Hij was de enige die het script las en dacht dat het iets kon worden. Dat was geweldig!

• Je vertelde net dat je niet had verwacht dat Get Out iets zou winnen. Veel horrorfilms krijgen niet de kans om genomineerd te worden of om prijzen te winnen. Ze zijn er puur voor vermaak. Wat was er anders aan Get Out? Waarom krijgen andere films die kans niet?

Voor The Academy is het heel belangrijk dat je film een boodschap heeft. Veel horrorfilms hebben dat niet, veel ook weer wel trouwens, The Purge heeft een boodschap, maar dat herkenden ze niet. Dat Get Out een boodschap had en dat het ging over racisme was heel duidelijk. Het resoneerde goed bij de mensen. Ik denk dat het opnemen van de film ook buitengewoon was. Jordan Peele, of je zijn films nou leuk vindt of niet, is een ongelooflijk begaafde regisseur en The Academy herkende dat. Ze konden door het horrorelement heen kijken. Get Out bestaat uit veel verschillende dingen. Jordan noemde het eens een komedie, maar het is ook een thriller en daarnaast niet echt bloederig. Daardoor konden veel mensen die zeggen niet van horror te houden, toch een horrorfilm waarderen. Daaronder vallen ook de mensen van The Academy, die houden gewoon niet zo van horror. Nu keken ze er dus doorheen en erkenden ze het voor wat het was.

• Blumhouse staat bekend om het produceren van films met een laag budget. In het verleden zijn er ook films op die manier geproduceerd. Denk aan een Jon Carpenter die driehonderdduizend dollar had voor Halloween. Op welke manieren zijn die films uit de jaren zeventig anders dan die van Blumhouse?

Ik denk dat die werkwijze erg gelijk is. Horrorfilms profiteren van een lager budget, al geloof ik dat het absoluut niet werkt voor andere films. Marvel profiteert niet van een laag budget, want als je een Marvel-film wil zien, dan wil je spektakel zien en dat kost geld. Horror daarentegen wordt beter als het goedkoop is. Dure horrorfilms zijn te afhankelijk van special effects. In een Blumhouse-film komen de schrikmomenten voort uit het script en het acteerwerk. We maken geen ‘elevated horror’, met grote budgetten en dure acteurs en regisseurs.  Je moet steunen op meer echtere, enge dingen. Performance van de acteurs en storytelling worden belangrijker. Onze films profiteren van het lage budget en in de jaren zeventig was dat ook zo. Met Halloween was Jon Carpenter super creatief, omdat hij dat wel moest zijn. Hij kon niet op ‘speelgoed’ vertrouwen.

• Heb je daar een voorbeeld van?

Van een van onze films?

• Ja, dat je creatiever werd, omdat het budget niet zo hoog was.

Bijna elke originele hit heeft hiervan geprofiteerd. The Gift die Joe Edgerton deed, The Purge… Al had The Purge wel veel stunts en het eerste deel voelde voor mij meer als sciencefiction. Die film legde wel het fundament klaar voor alle vervolgen die veel groter waren. Als we The Purge meteen zo groot hadden gemaakt, was hij nooit zo spannend geweest als de eerste film nu is.

Ik denk dat onze Halloween dat ook wel heeft. Wij staken tien miljoen in het project. Het resultaat is een verhaal over drie generaties van vrouwen dat nu veel beter tot zijn recht komt. Het is meer dan een hoop moorden na elkaar. Zonder het horrorelement moet een film nog steeds een goed verhaal zijn. Haal alle schrikelementen weg en je houdt in een Blumhouse-productie nog steeds een goed verhaal en een interessant drama over. Een klein budget dwingt die kwaliteit af.

• The Purge heeft een setting die de mogelijkheid creëerde voor veel vervolgen. Hoe groot is het potentieel van Ma voor een vervolg? 

Het zou dan een prequel worden, maar nee, we denken daar eigenlijk niet over na. Het is te moeilijk. De gemiddelde kosten van een ‘reguliere’ film in de bioscoop waar we tegen strijden komen uit op zeventig miljoen dollar. Dan is het lastig genoeg om tegen een filmmaker te zeggen: “Je hebt vijf miljoen om daartegen te concurreren.” Om dan ook nog te vragen na te denken of het project succesvol genoeg zal zijn om een vervolgdeel te maken, is gewoon te moeilijk. Dus als een regisseur binnenkomt met: “Ik heb een geweldige franchise”, wil ik dat niet horen. Maak een goede eerste film. Als voorbeeld gebruik ik altijd Paranormal Activity. Daar hebben we vijf vervolgen van gemaakt. Als een film een groot succes is, bedenken we iets om er een vervolg op te maken, maar niet eerder. Alles wat ik net zei, geldt overigens niet voor het tweede deel. Met andere woorden, als we Insidious 2 maken of The Purge 2, dan zijn we al aan het nadenken over een langer staartje. Maar dan hebben we al een verhaal dat resoneert met de mensen. Ze willen dan een vervolg zien en zo lopen wij dan geen risico.

• Wanneer je zo’n vervolg maakt, pak je dan alle goede dingen van de eerste film? Wat is het extraatje dat je toevoegt?

Voor de vervolgen gebruiken we dezelfde aanpak, al is het budget vaak veel groter. Rond de tien tot vijftien miljoen in plaats van onze gebruikelijke vijf miljoen. We proberen heel erg om dezelfde regels toe te passen bij de vervolgen. Ik push de filmmakers om niet de eerste film opnieuw te maken, maar om risico’s met de storytelling te nemen en zo de vervolgen beter en unieker te maken. Wordt niet lui. Soms lukt dat zoals bij The Purge, die worden interessanter en politieker, soms lukt het niet. Sinister 2 werkte niet, ik had er wel vijf willen hebben, maar er zijn er maar twee. Gelukkig lukt het ons vaak genoeg wel, maar ik probeer de filmmakkers uit te dagen om het vervolg weer spannend en nieuw te maken.

• Met zo’n formule kan het bijna niet dat je geld verliest met een productie?

Oh, dat hebben we wel. Niet veel gelukkig, erg weinig.

• Hoe komt het dat jullie werkwijze werkt? Hollywood houdt ervan dingen te kopiëren dus waarom is er niet een tweede Blumhouse?

Ik denk dat het komt doordat studio’s grote publieke bedrijven zijn met duizenden werknemers en ongelooflijke marketing en distributie. Dat zijn ook de enige bedrijven die spektakelfilms kunnen maken zoals Star Wars en The Fast and the Furious. Ze zijn gemaakt om deze grote films te maken. Ik geloof dat het vrij onmogelijk is voor een bedrijf om een film van tweehonderd miljoen dollar te maken en uit te brengen op alle schermen over de hele wereld en dan ook nog vijf miljoen dollar films maken. Voor films met een laag budget moet je vingervlug zijn en snel keuzes kunnen maken. Grote studio’s zouden het alleen kunnen doen als ze het uitbesteden, maar dat doen ze nauwelijks. Ze vertrouwen anderen niet. Ik heb een goede band met Universal. Zij vertrouwen ons. Ze geven me een cheque en vragen om een film, maar dat is een zeldzaam iets.

• Is het jouw liefde voor horror dat Blumhouse Productions maakte of het succes van Paranormal Activity en de keuze om daarmee verder te gaan?

Het was het succes van Paranormal Activity. Die film verdient alle eer. Hij introduceerde mij aan de horrorgemeenschap, daar heb ik heel veel van geleerd. Ik wist dat ik in de televisie- en filmwereld wilde belanden en ik heb dat veel en vaak geprobeerd. Niets paste totdat ik horror vond. In twaalf jaar ben ik nooit meer weggegaan, omdat dat het juiste voor mij bleek te zijn.

• Een van je nieuwe projecten is Spawn, van Todd McFarlane. Hoe ziet een Blumhouse Productions superheldenfilm er uit?

Het zal geen big budget actiefilm zijn zoals Marvel ze maakt. Een Blumhouse-film werkt met een klein budget en focust zich daardoor op het verhaal en het acteerwerk. We werken samen met stripmaker Todd McFarlane om een film te maken van zijn duistere held Spawn. Todd wil een donker verhaal maken, waarbij je de held misschien nauwelijks ziet en deze enkel als duistere aanwezigheid rondwaart. Dit past bij Blumhouse Productions. Verwacht dus geen big budget superheldenhorror, zoals Hellboy.

• Je nieuwste film Ma heeft populariteit als thema genomen. Hoe populair was jij vroeger?

Extreem onpopulair. Als je in het jaarboek de categorie ‘meest onpopulair’ had, dan had ik hem gewonnen, vooral in mijn eerste jaar. Mijn tweede jaar had ik een vriendengroepje van vijf en het derde jaar ben ik in Frankrijk gaan wonen, omdat ik mijn middelbare school haatte vanwege die onpopulariteit. Het vierde jaar ging het beter. Het is wel een van de redenen waarom ik van horrorfans en horrorfilmmakers houd, want we zijn allemaal wel ‘vreemd’.

• Wat is jouw favoriete horrorflick?

Aller tijden? Kan het er eentje van mij zijn? Dan waarschijnlijk Get Out.

• Wat zou je omschrijven als jouw grootste angst?

Donald Trump.

• Heel erg bedankt voor je tijd.

Lees meer over Blumhouse Productions, Ma en Jason Blum in onze Jason Blum Special:

• Modern Myths Jason Blum Masterclass verslag
• Recensie Ma, de nieuwe Blumhouse-film

Meer Modern Myths-interviews vind je in onze rubriek Interviews.