Ga mee het hoge gras in op twee verschillende manieren. In deze recensie bekijken we In the Tall Grass, zowel het originele boek van Stephen King en zijn zoon Joe Hill als de Netflix-verfilming ervan. Spoilers houden we achterwege, maar we laten je wel weten of de film nog iets nieuws biedt na het lezen van het boek.
Cal (Avery Whitted) en Becky (Laysla De Oliveira (The Gifted, Locke & Key)) DeMuth zijn onderweg naar San Diego. Becky is zwanger en hoopt daar haar baby weg te kunnen geven. Ze rijden over een lange weg en komen soms een gebouw tegen, waaronder een verlaten kerk waar ze besluiten te stoppen. De andere auto’s op de parkeerplaats zitten onder het stof en lijken achtergelaten. Vanuit een enorm veld met hoog gras klinkt de schreeuw van een kind dat zegt dat hij verdwaald is. Cal en Becky gaan het veld in om te helpen, maar zijn spoedig al net zo verloren.
Meestervertellers aan het woord
Stephen King is een auteur met een ongekend hoog schrijftempo. Romans, verhalenbundels, filmscripts en nog veel meer zijn onder zijn naam gepubliceerd en elk jaar kunnen we uitkijken naar een nieuw boek van hem. Daarnaast worden er veel films en series van zijn werk gemaakt. Dit jaar alleen al kunnen we genieten van IT Chapter 2, Doctor Sleep, Pet Sematary en het nieuwe seizoen van Castle Rock.
Een aantal keer sloeg hij de handen ineen met andere schrijvers, ook voor In the Tall Grass. Dat deed hij niet met zomaar iemand. Joe Hill is bekend door boeken als Horns en NOS4A2, maar is daarnaast ook nog eens Kings zoon. In the Tall Grass is een novelle en misschien nog wel dunner dan sommige korte verhalen van King die opgenomen zijn in bundels. Als je een wedstrijd houdt met iemand die de film gaat kijken, dan sla jij het boek dicht voor de aftiteling begint te lopen. Toch is er besloten om dit boek los uit te brengen, net als Full Throttle dat ook door hen is geschreven. Normaal moet er veel geschrapt worden als je een verhaal perfect wilt verfilmen. Er is simpelweg niet genoeg tijd om alles woord voor woord over te brengen, maar in dit geval zou het mogelijk moeten zijn, toch?
Een gelijke synopsis met een andere mythe
De globale synopsis van zowel het boek als de film is hetzelfde. Het begin is identiek en als je het boek net hebt gelezen, herken je zelfs sommige citaten die letterlijk zijn overgenomen. De film gaat in een rap tempo en vertelt iets minder over de achtergrond van tweeling Cal en Becky, maar die heb je ook niet nodig. Even vraag je je af hoe de filmmakers anderhalf uur willen vullen, maar dan gaat het verhaal al snel een andere kant op. De film introduceert een nieuw personage en heeft een andere ‘oorsprong’ van het hoge gras. Hierdoor verschillen de film en het boek zoveel van elkaar dat je kan genieten van beide, zonder bang te hoeven zijn het einde al te kennen.
In the Tall Grass: de novelle
Welke van de twee is dan beter? In de novelle zien we een typisch King-verhaal dat niet heel veel nieuwe elementen biedt. Het boek is een stuk gruwelijker en heftiger en sommige scènes zijn dan ook heel bewust weggelaten uit de film. Het einde van de novelle vond ik wat warrig en ging meer in op het bovennatuurlijke aspect van het hoge gras. Er is vaker kritiek geweest op de eindes van King-boeken, zoals in IT Chapter 2 telkens wordt benadrukt, en dit zou ook zo’n einde kunnen zijn. Ik houd persoonlijk van de boeken waar Stephen King tweehonderd pagina’s nodig heeft om de setting en zijn hoofdpersonages te introduceren. In the Tall Grass was daar sowieso niet geschikt voor, omdat het niet heel erg vernieuwend is. Op sommige vlakken kan je het vergelijken met een ander kort verhaal van zijn hand: Children of the Corn, waarin het gras wordt vervangen door maïsstengels, er ook een bovennatuurlijk iets is en waarbij het engste horrorcliché is toegevoegd… kinderen. Bij In the Tall Grass is het waarschijnlijk Joe Hill die je moet bedanken voor de moderne intertekstualiteit wanneer er verwezen wordt naar populaire muziek en series van nu. Iets wat verfrissend was om te lezen.
De Netflix-versie
In de film hebben de makers hun best gedaan om het gras ook echt een entiteit te maken en wat mij betreft is dat gelukt. Het gras ademt en danst zoals in het boek beschreven staat en krijgt soms meer nadruk dan de personages. Het verhaal wordt echter nergens echt eng. De kijker moet zijn aandacht erbij houden om precies door te hebben wat er gebeurt en zelfs dan blijven vragen onbeantwoord.
Het hoogste gras: boek of film?
Als je ook in het hoge gras wilt lopen dan maakt het niet uit of je dat via je Netflix-account of via de boekhandel doet. Beide verhalen hebben hun eigen charme en zijn vaag over hun oorsprong. Ben je geen Stephen King of Joe Hill fanaticus, dan kun je het boek beter laten liggen. De film daarentegen is geschikt voor een breder publiek, maar er had meer uitgehaald kunnen worden. Een ding is zeker, hoe je ook dat hoge gras ingaat, er uitkomen zal een heel stuk moeilijker zijn.
In the Tall Grass is nu te zien op Netflix en de novelle kun je op Bol.com vinden in de bundel met Full Throttle.
Meer Modern Myths recensies vind je hier.
© 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen