Huurmoordenaar Henry Brogan (Will Smith) verstaat zijn vak en heeft in zijn carrière 72 ‘kills’ op zijn naam gezet. Maar zelfs de meest koele professional gaat iets aan zijn ziel voelen knagen en in Gemini Man besluit Henry met pensioen te gaan. Iedereen met een beetje filmkennis weet dat die wens nooit zonder slag of stoot in vervulling gaat en dus vlucht je met Henry mee als hij zelf het doelwit wordt van een huurmoordenaar. Een huurmoordenaar die steeds precies lijkt te weten hoe Henry zal reageren op situaties en telkens sneller en slimmer blijkt te vechten.
LET OP: dit artikel kan spoilers bevatten voor het verhaal in Gemini Man. Wil je de film ‘tabula rasa’ ingaan, zelfs als je de trailer al hebt gezien, sla deze recensie dan over.
Gemini Man heeft nogal een geschiedenis. Het idee voor de film was er al in 1997, maar kwam niet van de grond. Disney heeft een poos met het project gespeeld, maar vond destijds de kwaliteit van special effects niet voldoende om een geloofwaardige film te maken. Uiteindelijk kocht Skydance Media het script, strikte regisseur Ang Lee (Life of Pi, Hulk, Crouching Tiger – Hidden Dragon) die in 2018 begon te filmen, meer dan twintig jaar nadat het verhaal in productie ging. In die tijd waren er geruchten dat Harrison Ford, Mel Gibson, Sean Connery of andere bekende sterren de hoofdrol zouden vertolken, tot Will Smith (Aladdin, Bright, Suicide Squad) uiteindelijk de huurmoordenaar Henry Brogan mocht spelen die in aanraking komt met zijn eigen kloon.
Overbekende plotelementen
Of het nu komt doordat deze actiethriller zo lang in productie is geweest en het script in die tijd kapot geschreven is of doordat het verhaal gewoon twintig jaar oud is en Ang Lee besloten heeft zich meer te richten op de computereffecten waar hij na Life of Pi verder mee wilde spelen, Gemini Man weet niet te boeien. Je kijkt naar een aantal overbekende plotelementen, in een prachtig scherp en helder jasje gegoten, die nergens verrassen. De huurmoordenaar die met pensioen wil, maar zijn voormalige werkgever achter zich aan krijgt; de vrouwelijke ‘side-kick’ die hij onderweg oppikt; zelfs de kloon waar hij tegen moet vechten, we hebben het allemaal eerder gezien. Ang Lee lijkt een ode te brengen aan regisseur John Woo, bekend van stilistische actiethrillers als Face/Off en Mission: Impossible II. Compleet met een grote wolk opvliegende duiven. Die actiescènes zijn nog best vermakelijk, vooral die waarop gevochten wordt op motoren voelt bijzonder agressief. Maar het zijn spannende momenten in verder een leeg aandoend verhaal.
Kloon van klonenfilms
Klonen worden vaker gebruikt in Hollywood. De meer sciencefictionfilms The 6th Day met Arnold Schwarzenegger en Replicant met Jean-Claude van Damme bijvoorbeeld, die we hier speciaal noemen omdat deze ook actiethrillers zijn met actiehelden in de hoofdrol. Of onlangs nog Us, waarin een horrorinsteek genomen is. Deze films hebben allemaal in meer of mindere mate iets interessants te zeggen over klonen en de implicaties daarvan, terwijl in Gemini Man het vooral gebruikt wordt als element om de hoofdpersoon dwars te zitten. Tot bijna aan het einde, als de filmmakers zich lijken te realiseren dat er wel een heel dun laagje filosofie over het klonen van personen gecommuniceerd wordt en er letterlijk en figuurlijk nog een nieuw plotelement het verhaal binnenspringt. Welke net zo snel weer achter de rug is en we bijna willen roepen: “Dank u, Captain Obvious!”
3D+ en Will Smith uit de computer
Voor het verhaal en stof tot nadenken hoef je dus niet naar Gemini Man te gaan. Dan is er nog het 3D+ label van de film – alles is geschoten met 60 frames per second (FPS) – en de volledig met de computer geanimeerde kloon van Will Smith. Om met dat eerste te beginnen: zodra je na de eerste minuten gewend bent aan het megascherpe beeld dat 60 fps oplevert en je de diepte erin als een geheel voor je ogen ziet, is de beeldkwaliteit werkelijk adembenemend. Glas ziet eruit alsof je er tegenaan kunt tikken, metalen railingen van een jacht schitteren je tegemoet en onderwater zie je kristalheldere luchtbelletjes naar boven borrelen. Het beeld is haast té scherp: zo blinkt de lcd-monitor in een havenkantoortje alsof hij net gepoetst is. Wat natuurlijk ook het geval is op een filmset, maar in de wetenschap dat je eigen scherm stof aantrekt zodra je hem schoongemaakt hebt, lijken de beelden in Gemini Man vaak hyperrealistisch, bijna magisch-realistisch. Ook de keuze voor scherp/onscherp zorgt soms voor datzelfde effect. Als iemand een pistool op de camera richt, is de loop onscherp en de persoon erachter zó scherp, dat het beeld niet mooi samenvloeit. Ik ben benieuwd hoe het eruit zou hebben gezien als de loop scherp was en de persoon onscherp. 60 fps is dus wel een ervaring, maar gaat ook af en toe de grens over van wat nodig is om in de film te blijven.
Struikelen over een softijsje
Dan is er nog de computerkloon van Will Smith. Hij is prachtig gemaakt, maar je blijft merken dat het een gesimuleerd mens is. Zijn houding is soms net te stram, zijn ogen te flets en de lichtval op zijn lichaam net anders dan op de rest van de omgeving. In een scène likt hij aan een softijsje tijdens een oefening van speciale agenten (die basis heeft echt alles om de soldaten te verwennen), wat ook weer geforceerd lijkt. Het met de computer verjongen van Samuel L. Jackson in Captain Marvel is geloofwaardiger gedaan, daar twijfelde ik nooit naar een levend persoon te kijken. In Gemini Man lijkt de jonge Will Smith zo uit een PlayStation-game als Heavy Rain of Detroit: Become Human gelopen te zijn. Mooi, maar niet mooi genoeg. Ook hierdoor beklijft de film niet. Het gevoel bekruipt je dat deze film een tech-demo is voor 3D+ en/of toekomstige films met geanimeerde acteurs.
Gemini Man: laagje chroom
Omdat we nu eenmaal geïnteresseerd zijn in sciencefiction en de diepere betekenis in verhalen, kan ik me voorstellen dat je wel discussies gaat voeren over de kloon in de film. Speelt ‘nurture versus nature’ een rol, als je kloon een tabula rasa – een onbeschreven blad – is bij zijn geboorte? Wordt jouw kloon geboren met dezelfde instincten als die van jou, waardoor hij net zo goed kan worden? In welke mate speelt ervaring dan een rol? De film doet veel te weinig met die vraagstukken. In de gauwigheid krijg je iets meer te weten over Henry Brogan en zijn levensgeschiedenis, maar het komt allemaal niet echt bij elkaar. Gemini Man is prachtig om te zien, maar is uiteindelijk een verhalenpakketje van schroot, met een blinkend laagje chroom. Perfect opgepoetst, maar leeg van binnen. Ik had er meer van verwacht.
Gemini Man draait nu in de bioscoop.
Meer Modern Myths-recensies vind je hier.
© 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen