De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen recensie – Het avontuur in Urte wordt afgerond!

Liefhebbers van de reeks De Brug der Getijden van David Hair konden eerder dit jaar hun geluk niet op toen uitgeverij Luitingh-Sijthof bekend maakte tóch het laatste deel van deze boekenserie te gaan vertalen. In Nederland is dit boek opgesplitst in twee delen: zeven en acht. Eindelijk kunnen we dus ook in onze moerstaal lezen hoe het verder gaat met Alaron, Gyle, Amrita, Ramon, Cym, Cera, Elena en zó veel anderen die op Urte vechten om hun dromen waar te maken. Lees in Yvettes De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen recensie hoe deze helden de vernietiging van de wereld zoals ze die kennen proberen tegen te gaan. 

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff liet eerst weten dat ze het laatste deel van De Brug der Getijden in Nederland niet uit konden geven vanwege de tegenvallende verkoop van het zesde deel. Dit zevende boek zal dan ook geen níeuwe lezers trekken, maar maakt de bestaande fans wel dolgelukkig.

De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen draait om de tweede Ascentie: het voortbrengen van magiërs door hen de “gnosis” (magie) te geven via een speciaal drankje dat gemaakt is met behulp van de “scytale”. Dit religieuze voorwerp is na honderden jaren boven water gekomen. De eerste Ascentie is legendarisch en was het beginpunt van het huidige Urte en de verdeling tussen West en Oost en het bouwen van de Brug der Getijden.

Koop De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen

De geschiedenis van Urte in het kort

Het voert te ver om in deze bespreking de hele geschiedenis van Urte te behandelen, maar die kennis is wél nodig om dit zevende deel in de serie op waarde te kunnen schatten. De terugblik voorin het boek is niet voldoende om alle nuances in de verhaallijnen te begrijpen of te waarderen. En dat is jammer. In het kort: De Brug der Getijden-serie hangt samen met allerlei verhaallijnen die samen het verloop van de “Getijdenvloed” vertellen. Tijdens de Getijdenvloed komt de brug die magiër Antonin Meiros heeft gebouwd boven water en verbindt zo de twee continenten van Urte: Yuros en Antiopia.

Deze gebeurtenis brengt veel voordelen met zich mee. Namelijk handel tussen beiden continenten, maar ook de mogelijkheid voor de keizer van Yuros voor de totaalheerschappij over beide continenten. Dit ontketent een serie gebeurtenissen die allemaal in elkaar grijpen en als dominostenen van alles in gang zetten.

Drie belangrijke, ingewikkelde gebeurtenissen

De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen draait om drie belangrijke gebeurtenissen. Ten eerste de slag bij Ardijah van Ramon en de verloren legioenen, waarbij ze het tegen hun eigen volk – de Rondianen – én de vijand moeten opnemen. Ten tweede is er het standhouden van Javon in een gewelddadige slag om de stad, waarbij Cera alles op alles moet zetten om niet kwijt te raken wat ze nét weer terug heeft. Tot slot is er de slag in het Zain-klooster waar Alaron en Ramita zich voorbereiden met de novieten die ze ascendanten hebben gemaakt door hen via de scytale de gnosis te geven.

Dit klinkt allemaal erg ingewikkeld en dat ís het ook. Maar dat is wat deze reeks zo goed maakt. Als je – net als ondergetekende – accepteert dat je misschien niet meer álles precies weet van de politieke verhoudingen, geloofsovertuigingen en bijbehorende volken en rituelen uit de vorige boeken, dan vlieg je door het verhaal heen. Als een naam je even niet bekend voorkomt, is dat niet erg. Hair maakt namelijk soepel gebruik van terugblikken, herinneringen en uitleg van personages aan anderen om het geheugen van de lezer op te frissen. Dat is hard nodig, maar staat de vlotheid van het verhaal niet in de weg en is geen stoorzender. Gelukkig maar, want anders had je eerst van voor af aan moeten beginnen.

De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen recensie – Aankomende dreigingen

Naast de grote verhaallijnen spelen in dit zevende boek heel veel kleine gebeurtenissen een rol. Die zullen in het laatste deel hun waarde gaan bewijzen. Bijvoorbeeld de poging tot Ascentie van Alarons aartsvijand Malevorn: een oud klasgenoot van hem die hem tóén al naar het leven stond en die dienst nam in de kruistocht. Sindsdien stonden ze al meerdere keren tegenover elkaar op het slagveld en dolf Malevorn tot nu toe altijd het onderspit. Maar hij stal de Scytale van Alaron en Amrita én een van Amrita’s zoontjes. Hij maakte met zijn eigen brouwsel een leger van demonen dat nu vrij op Urte ronddoolt.

Daarnaast openbaart zich een dreiging die de Rondiaanse keizer bekokstooft en die heel Urte op zijn grondvesten zal doen beven. Zal dit het einde betekenen voor de kruistochten en handel tussen West en Oost? En zal Keizer Constant over een verenigde wereld kunnen heersen waarbij hij de boventoon voert? Het plan wordt aan het begin van het boek uitgebreid besproken en keert niet terug. Maar je voelt de constante dreiging ervan en zorgt ervoor dat je alsnog met ingehouden adem het boek uitleest.

Gurvon Gyle, Elena en Ramon – bijfiguren om van te houden

De Verloren Legioenen zit vol met personages om van te houden of te haten. Aan beide kanten van de strijd wordt de oorlog uitvoerig besproken aan de hand van verschillende personages. Er zijn er wel een paar die eruit springen en ervoor zorgen dat dit deel – net als de voorgaande zes – uiterst vermakelijk is. Dat komt doordat je deze individuen in de loop der tijd goed hebt leren kennen en je iets beter bijblijven dan sommige randfiguren.

Een daarvan is Gurvon Gyle, een van de meesterbreinen achter de oorlog. Alles wat hij doet is zogezegd uit liefde voor het Rondiaanse rijk, maar is eigenlijk allemaal uit eigenbelang. Hij koestert wraak jegens zijn oud-geliefde en nu aartsrivaal, Elena. Zij maakt het hem al sinds het eerste boek enorm moeilijk bij het volbrengen van zijn snode plannen. Elena is ook zo’n opvallend personage en heeft waarschijnlijk de grootste transitie doorgemaakt sinds het begin van De Brug Der Getijden-reeks. Dat maakt haar veelzijdig, gelaagd (ze is een echte antiheld, doordat ze nare dingen doet met het oog op vrede) en uitermate interessant.

Maar het personage dat eruit springt is Ramon. Als magiër is hij onderdeel van een van de legioenen in de kruistocht (nu omgedoopt tot de “Verloren Legioenen”, omdat ze zijn afgehaakt van de kruistocht en in feite hun eigen oorlog voeren). Hij is vindingrijk, maakt fouten, vrienden en vijanden en is daardoor een heel fijn personage om over te lezen. Ook hem wordt het in dit deel niet makkelijk gemaakt. Maar van één ding kun je op aan: Ramon verzint altijd een plan om te ontsnappen uit een uitzichtloze situatie.

De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen recensie – Alles even pakkend

Alle verhaallijnen in De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen zijn even pakkend. En dat is erg knap. De lezer leeft mee met de goeieriken én de slechteriken, wat misschien nog wel knapper is. Er worden in dit verhaal zaadjes tot bloei gebracht die in eerdere boeken zijn gepland, er worden nieuwe zaadjes geplant én er worden personages gekortwiekt. Dat is allemaal briljant gedaan en vraagt om nog véél meer. Er zijn zoveel open einden waarvan we hopen dat ze allemaal samen gaan komen in het slotstuk. Dus Luitingh-Sijthof: laat ons niet te lang wachten op de grote finale!

(De Brug der Getijden: Het Keren van het Tij – het achtste boek – is ons eind januari 2021 beloofd. Maken we dan éindelijk mee dat alles samenkomt?!)

Titel: De Brug der Getijden: De Verloren Legioenen
Auteur: David Hair
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
ISBN: 978-90-245-9187-9

Modern Myths Shop

Lees meer Modern Myths recensies!