Dood de Ademdieven. Vernietig de magie. Verbreek de vloek. Dat is de levensmissie van de Jagers van Artames. Thalia is zo’n Ademdief – of Aspirata – zoals ze zichzelf noemen. Zij en haar zusje Livia leiden sinds de Jagers hun ouders vermoordden een nomadenbestaan, tot het moment dat Thalia wordt opgejaagd door de Jager Quinn. Ze tonen elkaar een moment van genade, waardoor Thalia met Livia kan vluchten. Ze moeten er halsoverkop vandoor om aan hem en de andere jagers te ontkomen. Joany liet zich door De Ademdief meevoeren naar een andere dimensie. Lukt het dit boek je echt de adem te benemen? Lees het in onze De Ademdief recensie!
Dit gebeurde ook met de ouders van Thalia. Vanaf haar twaalfde moet ze voor zichzelf en haar jongere zusje zorgen, terwijl ze de Jagers steeds een stap voor probeert te zijn. Ze blijven nooit lang op één plek, nemen valse namen aan en blijven zoveel mogelijk onder de radar.
Een wilde ontsnapping
Toch komen de Jagers hen uiteindelijk op het spoor. Wanneer Jager Quinn haar uiteindelijk in een hoek drijft gebeurt er iets vreemds: Thalia begint te gloeien. In de verwarring laat de Jager haar gaan en Thalia en Livia vluchten naar Terschelling om daar een tijd ondergedoken te leven. Daar komen ze in contact met andere Aspiratar. Omdat Thalia haar ouders al zo vroeg is kwijtgeraakt, weet ze weinig van haar eigen cultuur en de magische krachten van haar volk. Dat maakt dat het verhaal leuk leest: je leert samen met Thalia mee over de Ademdieven en hun eeuwenoude conflict met de Jagers.
Quinn komt hen echter al snel weer op het spoor en weet hen naar Terschelling te volgen. Wanneer Livia dan ook nog door onbekenden wordt ontvoerd krijgt het verhaal echt vaart. Thalia wordt gedwongen om samen te werken met Quinn om Livia weer terug te krijgen. En wat moet je doen, als je plotseling gevoelens ontwikkelt voor je aartsvijand?
De Ademdief recensie – Suspension of disbelief
Ik moet altijd even wennen wanneer ik een fantasyboek lees dat zich in het moderne Nederland afspeelt. Tijdens het lezen kom je bekende Nederlandse plaatsen en landschappen tegen, terwijl er zich ook bizarre, bovennatuurlijke dingen afspelen. Dat is vaak een beetje “hit-or-miss” voor mij: het kan enorm leuk en karakteristiek zijn, maar als het niet mooi in elkaar past kan het je uit het verhaal halen en je “suspension of disbelief” behoorlijk doorbreken. Tijdens het lezen is er toch dat stemmetje in je hoofd dat zich afvraagt of de politie van de Jagers afweet. Of hoe het kan dat al die belangrijke personages toevallig op een klein eiland als Terschelling wonen.
Etrusken op Terschelling
Het was dus even inkomen, maar uiteindelijk weet Miranda Peters met De Ademdief een interessante wereld neer te zetten. Ze haalde haar inspiratie voor dit verhaal uit de mythologie van de Etrusken, een oud-Italiaanse beschaving uit de oudheid. Ik maakte tijdens mijn studie kennis met de Etrusken – één van de oudste beschavingen van het Italiaanse schiereiland – en mede daarom sprak dit boek me enorm aan: wat zou de schrijfster van plan zijn met die oude, redelijk onbekende cultuur?
De wortels van het verhaal gaan terug naar het oude verleden: de Aspiratar en Jagers strijden al duizenden jaren met elkaar en houden zich stevig vast aan sommigen delen van hun oorsprong. Zo vereren de Jagers nog altijd de oude goden en roepen ze hen aan wanneer ze gaan jagen. Er is zelfs een groep Aspiratar die het moderne met de oude tradities hebben gecombineerd en nog in toga’s rondloopt.
De Ademdief recensie – Latijns in plaats van Etruskisch
Helaas blijven de Etruskische invloeden in dit boek nog een beetje oppervlakkig. Een aantal oude goden spelen een belangrijke rol in het geloof van de Jagers: de Etruskische versies van Apollo en Artemis worden vaak genoemd, maar je komt verder nog niet veel over ze te weten. Een detail dat mij opviel was dat er voor de magische termen en namen van de personages vooral voor Latijns werd gekozen. Dat voelt, ondanks dat het historisch verklaarbaar kan zijn, toch een beetje als een gemiste kans. De Etruskische taal is zo uniek, terwijl het Latijn binnen het fantasygenre voor mij volledig is doodgeslagen. De Jagers en Aspiratar hebben al zo lang vastgehouden aan hun gebruiken en religie; hoe tof zou het zijn als dat ook voor hun taal gold?
Sprekende personages…
Tijdens het lezen kruip je wel echt in de huid van de personages. Peters beschrijft de gedachtewereld van Thalia en Quinn uitvoerig. Hierdoor kun je met hen meevoelen terwijl ze meer leren over de wereld van de ander en langzaam iets voor elkaar gaan voelen. Je leert meer over de wereld van de Aspiratar, maar via Quinn kom je ook in aanraking met de andere kant van het verhaal: die van de Jagers. Langzaam begrijp je steeds meer over dit eeuwenoude conflict.
Het lijkt dat de twee groepen niet vreedzaam in dezelfde wereld kunnen bestaan. Omdat Thalia en Quinn gevoelens voor elkaar ontwikkelen, maar onmogelijk samen kunnen zijn, ga je met beide kanten meevoelen. De een kan niet voortleven zonder de ander te doden. Dat dilemma komt echt sterk naar voren in dit verhaal.
…maar ook oppervlakkige
Sommige personages blijven echter wel wat op de vlakte, vooral aan de kant van de Jagers. Het Jagerspersonage Julius, een vriend van Quinn, wordt bijvoorbeeld alleen genoemd om te laten zien hoe kwaadaardig hij is. De andere Jagers blijven voor een groot deel van het boek ook buiten beeld en komen vooral in Quinns gedachten en herinneringen aan bod. Hierdoor krijg je niet zo’n goed beeld van de groep.
De spelers aan de kant van de Aspiratar lijken dieper uitgewerkt. Bij de meeste personages daar krijg je niet meteen het hele verhaal te weten, wat het goed spannend houdt. Iedereen heeft een verborgen agenda en laat niet meteen alle informatie los. Dat maakt het spannend, omdat je als lezer vaak ook niet meer weet dan Thalia zelf. Haar ouders hebben haar voor hun dood niet veel over de Aspiratar kunnen vertellen, waardoor je als het ware samen met haar over hun wereld leert.
Een mengeling van magie en romantiek
Een groot deel van het verhaal in De Ademdief draait om de (romantische) spanning tussen Thalia en Quinn. De Aspirata en Jager ontwikkelen na hun eerste ontmoeting gevoelens voor elkaar en zijn meerdere keren aan elkaars genade overgeleverd. Hoe vaker ze met elkaar in contact komen, hoe meer ze van de wereld van de ander begrijpen.
Het enige jammere is dat die aantrekkingskracht voornamelijk fysiek is: ze vinden elkaar onweerstaanbaar. Je krijgt dan ook veel te lezen over aangespannen borstspieren, kneedbare heupen en schitterende ogen. Verder ruziën de twee vooral, waardoor je je afvraagt wat ze naast die fysieke aantrekkingskracht precies in elkaar zien. Ik hoopte tijdens het lezen steeds op een moment waar de twee écht dichter bij elkaar zouden komen, maar dat bleef uit. Daardoor was het lastig de romantiek echt te voelen. Dit is een echte “slow burn”, een romance die langzaam op gang komt. Ik hoop dat Thalia en Quinn in het volgende boek echt dichter tot elkaar kunnen komen en je als lezer ook gaat geloven dat de twee meer delen dan alleen fysieke aantrekkingskracht.
De Ademdief recensie – Veel wendingen en een spannende cliffhanger
In de laatste helft van het boek neemt het verhaal plotseling een wending en komen we in een hele nieuwe wereld terecht. Er worden in een keer een hoop nieuwe personages en conflicten geïntroduceerd, waardoor het verhaal af en toe lastig bij te houden is. Na die wending begon ik te begrijpen dat dit boek het eerste uit een serie moest zijn. De conclusie van het verhaal zou nooit meer in de laatste hoofdstukken passen.
De Ademdief laat nog veel vragen onbeantwoord en eindigt met een cliffhanger. Ondanks het feit dat de romantiek mij niet echt wist te raken ben ik erg benieuwd of dit in het volgende boek tot bloei komt. En natuurlijk wil ik weten hoe de strijd tussen de Aspiratar en Jagers uiteindelijk af zal lopen.
Titel: De Ademdief
Auteur: Miranda Peters
Uitgever: Dutch Venture Publishing
ISBN: 978-94-925-8558-5
De Ademdief recensie – Modern Myths Shop
Lees meer Modern Myths recensies!
De Ademdief recensie: © 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen