Boekrecensie: De Erfenis van het Steen – vernieuwende fantasy in Azteken-setting

In De Erfenis van het Steen word je door schrijfster Silvia Rietdijk geïntroduceerd in een fantasywereld die geplaatst lijkt in de tijd van de Azteken. Het is een wereld van mensen, elfen, heksen, magiërs, goden en her en der een verdwaalde draak, waar intriges een grote rol spelen. Die intriges en geweldsscènes doen vaak niet onder voor een Game of Thrones en nemen je mee in een verhaal wat helaas zonder een duidelijk einde stopt, maar gelukkig wel een vervolg gaat krijgen.

De Erfenis van het Steen draait vooral om Airyck, het gezegende godenkind dat in het begin van het verhaal eigendom is van de hogepriester Usear van het Unaqk volk. Een volk wat een zwaar leven in de woestijn leeft en dat ook onder druk staat van de Sajieten rebellen. Wanneer hij meegenomen wordt door kroonprins Darehk um Salush van het Alysh volk volgt er een klopjacht, ingezet door de sterke en bikkelharde krijgsvrouw Yricia ahn Sa’uhn. De reis vanuit de woestijn door alle overige werelden zit  vol met nieuwe ontmoetingen en avonturen. Maar waarom dan de ‘erfenis van het steen’? Daarvoor krijg je een hele nieuwe extra verhaallijn die als rode draad in het boek gewikkeld zit. Dit stuk ligt namelijk voor het grootste gedeelte bij de goden, die vanuit hun wereld en vanuit hun geschiedenis zich bemoeien met de levens van de mensen.

De Erfenis van het Steen: een overdaad aan personages

De hoeveelheid aan personen en entiteiten in De Erfenis van het Steen zorgt er soms voor dat ik met een beetje een opgetrokken wenkbrauw het verhaal lees. Zo zijn er de drie mensenstammen met hun krijgers, priesters, heksen en magiërs die de belangrijkste personages leveren. Daarnaast zijn er ook nog woudelven en goden die een grote rol spelen in dit boek. Maar wanneer schrijfster Silvia Rietdijk er ook nog godenwachters, orakels en zelfs draken bij betrekt begin ik mij af te vragen of zij zich nu niet teveel op de hals haalt. Zo is mijn eerste reactie bij het verschijnen van een draak in het verhaal: “En ja hoor, daar is hij dan, de draak!” Soms voelt het alsof ze nog snel in het fantasygenre grabbelt en er een extra figuur bijhaalt om zo maar niks van het genre over te hoeven slaan. Dit geeft een overdaad aan personages. Neemt niet weg dat zij allen een interessante rol spelen in het verhaal, maar bij enkelen heb ik het gevoel dat ze beter weg gelaten hadden kunnen worden om het verhaal vloeiender te laten lopen. Maar de Azteken-setting is vernieuwend en zorgt dat je je meer inleeft in het verhaal.

We starten in alle rust …

Dat verhaal komt in eerste instantie wat traag op gang. Hierdoor krijg je wel de kans om met de belangrijkste hoofdrolspelers een goede band te krijgen. De schrijfster gaat diep in op hun denkwijzen en gevoelens en zorgt er zo voor dat je echt begrijpt wat het personage meemaakt. De schrijfstijl waarmee zij de lezer probeert mee te voeren werkt soms wel wat op de zenuwen. Gedachten staan schuingedrukt, vaak herhaald en soms eindigend met de irritante drie puntjes (…) Soms worden zinnen niet afgemaakt in een poging om de lezer nog meer te betrekken in het verhaal, wat in bepaalde gevallen ook goed werkt. Maar op bepaalde plekken lijkt de schrijfster de plank toch iets mis te slaan.

Door de rust die ze in het eerste deel van het boek neemt, zorgt Silvia Rietdijk ervoor dat je echt de wereld gaat voorstellen waar dit zich afspeelt. Je ziet de woestijn en bossen echt voor je en krijgt het gevoel dat je er echt midden in staat.

… Om te eindigen met een flinke sprint

Wanneer op de helft van het boek dag één pas afgelopen is begin ik mij toch wat zorgen te maken. De situaties en gebeurtenissen waar de schrijfster naar toe werkt lijken toch in grotere periodes dan een dag af te gaan spelen, maar ze heeft er dan nog maar weinig schrijfruimte voor. Mijn angst was dat ze hierdoor bepaalde dingen zou gaan afraffelen. Helaas is dat op sommige plekken ook echt het geval, problemen en avonturen zijn er ineens en zijn ook ineens opgelost. Geweldsscènes en intriges die zich kunnen meten aan verhalen zoals Game of Thrones, worden soms onbevredigend afgerond. Er worden ook wat sprongetjes in de tijd gemaakt en hierdoor heb ik soms het gevoel dat ik bepaalde gebeurtenissen gemist heb. Er wordt echt een sprint getrokken naar het einde, wat helaas een beetje een abrupt maar open einde is. Volgens de Facebook pagina van de schrijfster komt het vervolg er dit jaar nog aan. Dit is heel mooi, want op het einde wordt er naar sommige verhaallijnen niet eens meer omgekeken, terwijl ze net lekker spannend waren. Mijn interesse is gewekt en ik ben nu toch wel erg benieuwd hoe het verder gaat met alle personages.

Dus…

Om maar in de schrijfstijl van het boek te blijven. De Erfenis van het Steen sleurt je echt mee deze fantasywereld in, waardoor je het ook moeilijk weg kan leggen. Met her en der een irritatie puntje en verbazing dat iets ineens verschijnt of juist verdwijnt, leest het boek zich makkelijk door. Je gaat van sommige personages echt houden en anderen ga je verfoeien (ik zelf ben echt enorm fan van woudelf Tayes met haar heerlijke opstandige karakter). Een verhaal wat echt naar meer smaakt en waar ik vol spanning op  het vervolg zal gaan wachten…

Titel: De Erfenis van het Steen

Auteur: Silvia Rietdijk

Uitgever: Zilverbron

Modern Myths service: Koop De Erfenis van het Steen op Bol.com