Regisseur Mike Cahill (Another Earth, I Origins) laat je in Bliss – nu op Amazon Prime Video – opnieuw op een andere manier naar de realiteit kijken. Greg (Owen Wilson) ontmoet Isabel (Salma Hayek), een vrouw die ervan overtuigd is dat de “echte wereld” slechts een computersimulatie is. Samen ontvluchten ze de werkelijkheid. Maar wat is echt en wat niet? Lees in onze Bliss recensie hoe deze film geen nieuwe Matrix is, maar een psychologische sciencefiction zonder makkelijke antwoorden.
Greg heeft net een scheiding achter de rug en heeft een moeizame relatie met zijn twee tienerkinderen. Als hij dan ook nog wordt ontslagen, breekt hij. Hij staat op en duwt per ongeluk zijn baas (Steve Zissis (Happy Death Day 2U)) achterover, waardoor die erg ongelukkig tegen zijn bureau terecht komt en overlijdt.
Wat is echt?
Door snel te denken weet Greg uit het kantoor te ontsnappen voordat zijn collega’s erachter komen dat hun baas dood is. Maar dat lijkt slechts een kwestie van tijd. Dan komt hij in de kroeg Isabel (Salma Hayek (Wild Wild West, From Dusk Till Dawn)) tegen, een mysterieuze vrouw die hem aanspreekt omdat ze kan zien dat hij “echt” is. Met haar bovennatuurlijke krachten laat ze de dood van zijn baas lijken op een zelfmoord en geeft ze Greg zelfs een alibi. Ze vertelt hem dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen over de moord: zijn baas was namelijk toch niet echt.
Bliss recensie – Fake Generated People
Volgens Isabel leven zij en Greg namelijk in een computersimulatie waar het merendeel van de mensen nep is. Zij zijn namelijk FGP’s: Fake Generated People. Dit lijkt een toespeling te zijn op de in videogames bestaande term npc’s (non-player characters). Isabel neemt Greg mee naar haar “huis” (een verzameling tenten op een verlaten terrein) en laat hem zien waar ze haar krachten vandaan haalt. Door een soort gloeiende, gele kristallen te slikken kan zij namelijk de werkelijkheid van hun computersimulatie manipuleren en invloed uitoefenen op de neppe mensen die daar rondlopen.
Drugsgebruik door de lens van sciencefiction
Wie van Bliss een sciencefictionfilm verwacht met veel actie en special effects, komt bedrogen uit. De film lijkt zich eerder neer te willen zetten als een verkenning van drugsgebruik en geestesziektes door de lens van sciencefiction. De twee hoofdpersonages verliezen namelijk langzaam maar zeker hun grip op de realiteit en glijden hierdoor steeds verder af. De focus ligt hierbij niet op de scifi, maar op het psychologische. Het verhaal laat zien hoe makkelijk het is om op die manier buiten de samenleving te vallen. ‘I’m not homeless, I’m off the grid’, zoals Isabel het noemt.
Los met superkrachten
De gele en blauwe kristallen die Isabel gebruikt om haar krachten aan te wakkeren en de werkelijkheid te manipuleren doen dus sterk aan drugs denken. Wanneer Greg en Isabel de kristallen gebruiken krijgen ze superkrachten en hebben ze lol met elkaar. Maar tegelijkertijd raken ze los van de werkelijkheid. Niets is meer “echt” in hun ogen. Op een rollerskatebaan laat Greg een oude vrouw genadeloos hard onderuit gaan. ‘Ze bestaat toch niet echt,’ zegt Isabel en lachend werpen ze met hun superkrachten alle andere rollerskaters tegen de grond.
De kristallen zijn ook verslavend. Wanneer Greg zijn dochter tegenkomt op straat en zich even beseft dat hij afdwaalt, probeert hij te stoppen. Isabel haalt hem niet veel later met gemak weer over de kristallen te blijven gebruiken om zijn “superkrachten” te kunnen benutten.
Bliss recensie – Schimmen in een utopie
Bliss houdt in het midden of Isabels verhaal wel klopt. Wanneer het paar de blauwe kristallen gebruikt, ontsnappen ze tijdelijk uit de “computersimulatie”. Zo belanden ze in een utopie waar Greg al die jaren van droomde, compleet met zijn droomhuis. Maar ook daar klopt iets niet. Schimmen van zijn dochter, die naar hem op zoek is, blijven hem namelijk achtervolgen. Isabel vertelde hem dat ook zij niet echt is, maar kan hij haar geloven? Hij moet kiezen in welke van de twee werelden hij thuis wil horen: de perfecte, “echte” wereld, of de rauwe en imperfecte “computersimulatie”.
Denk niet te diep na over de details
In het begin ergerde ik me aan de plot holes en onlogische wendingen die het verhaal soms nam. En ook aan hoe onrealistisch de utopische “echte wereld” overkwam. Ik bedacht me pas later dat ik de film eigenlijk met de verkeerde insteek ben ingegaan. Ik verwachtte een Matrix-achtige ervaring, met een slim in elkaar gezette sciencefictionwereld waar je uiteindelijk doorziet wat nep is en wat echt. Maar dat is in Bliss een stuk troebeler. Hoe langer je over de wereld van Bliss nadenkt, hoe minder er lijkt te kloppen. En misschien is dat juist de bedoeling: om ook de kijker te laten twijfelen over welke van de twee realiteiten nou de echte is.
Bliss recensie – Geen makkelijke, binaire film
De film focust zich dus sterk op het psychologische aspect: hoe makkelijk is het je grip op de realiteit te verliezen? En is het leven wel iets waard als alles perfect en gladgestreken is? Ondanks de vragen die Bliss oproept, lijkt de film hier zelf niet echt een standpunt in te nemen. Het is dan ook geen perfecte film: de wendingen komen soms uit het niets of worden juist net een beetje té grondig uitgelegd. De toon gaat daarbij soms alle kanten op.
Toch heeft de film ook zeker zijn momenten, als je openstaat voor wat het probeert te vertellen. Passend is ook dat het einde aardig wat vragen onbeantwoord laat. Op een zwaar thema als dat waar Bliss mee aan de haal gaat, zijn namelijk geen makkelijke, binaire antwoorden te bedenken.
Bliss streamt nu op Amazon Prime Video. Bekijk hier de trailer:
Titel: Bliss
Regisseurs: Mike Cahill
Acteurs: Owen Wilson, Salma Hayek, Nesta Cooper
Uitgever: Amazon Prime Video
Genre: Sciencefiction
Lees meer Modern Myths-recensies!
© 2019-2024 Modern Myths / Beeldmateriaal: © Amazon Prime Video
Reactie plaatsen