In 2004 begon regisseur Zack Snyder (Justice League, 300, Watchmen) zijn filmcarrière met Dawn of the Dead. Het was een remake van de klassieker van regisseur George A. Romero, met ditmaal rennende zombies in plaats van de langzaam vooruit schuifelende ondoden. Op Netflix kun je vanaf 21 mei een nieuwe Snyder zombiefilm kijken: Army of the Dead. In dit actiespektakel leidt acteur Dave Bautista (Guardians of the Galaxy) een team soldaten door een door zombies overspoeld Las Vegas naar een kluis met daarin 200 miljoen. Maar deze zombies doen meer dan rennen. Reden voor André om de evolutie van de zombie met je door te nemen in zijn Army of the Dead recensie.
De zombie is een heel eind gekomen. Dat is strompelend natuurlijk een hele opgave, dus misschien dat regisseur Zack Snyder (Watchmen, 300, Zack Snyder’s Justice League) daarom de snellere, rennende variant prefereert. Maar als we naar het begin van het filmtijdperk kijken, verschijnt de zombie in 1932 ten tonele.
In White Zombie zien we de legendarische acteur Bela Lugosi (Dracula) als “Murder” Legendre. Deze eerste zombies worden nog neergezet als willoze, gereanimeerde lijken die precies deden wat hun meester wilde. Dit was ongeveer zoals het publiek ze leerde kennen in de verslagen van avonturier William Seabrook, die in 1929 The Magic Island uitbracht. Seabrook bezocht Haïti en kwam al snel in de ban van de voodoo. Zijn ervaringen en de verhalen van de lokale bevolking maakten van The Magic Island de best verkopende reisgids van dat jaar. Uiteraard deed de timing flink mee, aangezien Amerika’s inmenging in Haïti de nieuwsgierigheid van de Amerikanen al aardig had gewekt.
White Zombie, een monstersucces
Ook was er het succes van Duitse horror als “Das Cabinet des Dr. Caligari”, “Der Golem, Wie er in die Welt Kam” en “Nosferatu, eine Symphonie des Grauens”. Het zorgde al snel voor Amerikaanse succesfilms als Dracula en Frankenstein, die de standaard voor het genre hebben gezet.
Met de interesse in Seabrooks boek kwam White Zombie als snel in de bioscopen om het monster om te zetten in kapitaal. In tegenstelling tot de Dracula’s en Frankensteins had niemand het copyright op zombies, wat het helemaal interessant maakte. White Zombie maakte een goede 8 miljoen op een budget van ruim 60.000 dollar. Niet dat Bela Lugosi daar veel wijzer van werd. Hij koos namelijk voor een salaris van 800 dollar per week, in plaats van een percentage van de opbrengst. Met slechts elf draaidagen schoot dat natuurlijk niet echt op…
Vincent Price, de laatste man op aarde
In navolging van de populariteit van White Zombie zien we nog meer voodoo zombies in films als The Ghoul, Revolt of the Zombies, King of the Zombies en I Walked With a Zombie. Uiteindelijk zakt de “zombie boom” weer wat in, tot The Last Man on Earth in 1964 het licht ziet.
Gebaseerd op het boek I Am Legend van Richard Matheson zien we de (ook legendarische) acteur Vincent Price als laatste man op aarde. Een epidemie heeft de mensheid veranderd in een kruising tussen een vampier en een zombie. Deze schuifelende albino’s kunnen niet tegen het zonlicht en hunkeren naar het bloed van Price. ‘s Nachts verschanst hij zich in zijn huis om overdag op zoek te gaan naar rantsoenen en mogelijk andere overlevenden. En om zoveel mogelijk monsters om te brengen. Dit juweeltje van post-apocalyptische heerlijkheid slaagt erin de grens tussen “wij” en “zij” te vervagen tot een grijs gebied. Dat is iets wat een jonge filmmaker – George A. Romero – enorm aansprak. Overigens is I Am Legend in 2007 nog eens verfilmd, met Will Smith in de hoofdrol. Nou vooruit, ook een legendarische acteur!
Army of the Dead recensie – George A. Romero en de moderne zombie
Met Night of the Living Dead is George A. Romero, samen met schrijver John A. Russo, verantwoordelijk voor de geboorte van de moderne zombie. De mystiek van de voodoo maakte plaats voor een onbekende oorzaak, al zijn er verschillende theorieën in de film voor het ontstaan van de monster. Straling van een satelliet, goddelijke inmenging en zelfs virussen passeren de revue.
Ook deze levende lijken maken een evolutie door. Ze zien er monsterlijk uit met hun grauwe tinten en ingevallen ogen. Waar de voodoo-variant nog content was om zijn slachtoffer te wurgen of dood te knuppelen, heeft de Romero-zombie een hele andere drijfveer: kannibalisme. Sinds Night of the Living Dead zijn zombies in zo’n beetje elke film carnivoren. Een beet van een zombie zorgt ervoor dat je een van hen wordt, iets wat de angst voor de zombies verklaart. Het is de homogene massa, zonder enige vorm van identiteit, die langzaam en onvermoeibaar op je afkomt. En als je door het onvermijdelijke lot in hun handen valt, verlies je elke individualiteit die je hebt en word je opgenomen in diezelfde massa. Dat is voor de meeste mensen waarschijnlijk nog erger dan de dood die er aan vast hangt.
Sociale en politieke kritiek
Het verhaal over de groep mensen die hun toevlucht zoekt in een afgelegen boerderij aan het begin van de zombie-apocalyps is er een die bol staat van de sociale en politieke kritiek. Het werd een enorme drive-in hit. Helaas eentje waar de makers niets aan hebben verdiend, omdat iemand vergat het copyright te vermelden. Er valt over te discussiëren of de film anders wel zo’n breed publiek had gevonden, maar nu heeft Night of the Living Dead eigenhandig het horrorgenre gevormd.
Tien jaar na Night of the Living Dead volgde Dawn of the Dead, over hoe de mensheid de strijd verliest. Ook hier zit weer flinke kritiek op de maatschappij in en met Day of the Dead begint Romero in 1985 een evolutie in het gedrag van zombies te tonen met “Bub”.
Bub en Big Daddy
In Day of the Dead heeft de mensheid de strijd verloren en is de wereld onder de voet gelopen door de levende doden. Een kleine groep soldaten en wat wetenschappers doen echter vanuit een ondergrondse bunker een laatste poging de mensheid te redden. Dr. Logan probeert uit te zoeken hoeveel de ondoden zich nog kunnen herinneren en zijn grootste succes is Bub (Sherman Howard (The Stand)). Deze zombie kan al wat kleine motorische handelingen als het opzetten van een koptelefoon en lijkt zich dingen vaag te herinneren.
Na de oorspronkelijke trilogie is het even stil, tot in 2005 Land of the Dead in de bioscopen verschijnt. De overlevende mensen hebben zich teruggetrokken in gebarricadeerde gebouwen en proberen een leven op te bouwen. De zombies worden steeds slimmer, met als uitschieter Big Daddy (Eugene Clark (Night Heat)).
Army of the Dead recensie – Rennende zombies
Regisseur Zack Snyder maakt in 2004 een remake van Dawn of the Dead, maar kiest ervoor om de zombies te laten rennen. Nu was dit niet helemaal nieuw, aangezien Umberto Lenzi hetzelfde deed in zijn Nightmare City. Later werd het ook gedaan in 28 Days Later…, al zijn dat “geïnfecteerden” en geen zombies (voor de puristen onder ons). De snelle zombies zorgen voor een constante spanning en een continu gevoel van angst. Het is een nieuw hoofdstuk in de carrière van de zombie.
Ondertussen begon er in 2003 een zwart-witstrip getiteld The Walking Dead. Deze comics van Robert Kirkman, Tony Moore en Charlie Adlard waren ook geïnspireerd door de zombiewereld van Romero. In 2010 werd er een televisieserie van gemaakt en de rest is geschiedenis. The Walking Dead maakte zombies weer interessant voor Hollywood. In deze verhalen vind je de traditionele zombies die Romero introduceerde (wat niet zo gek is, met Greg Nicotero als co-producer en special effects supervisor. Zijn eerste grote titel was namelijk Romero’s Day of the Dead, onder legende Tom Savini). En nu is er dan Army of the Dead, al blijkt dat de titel niet meer is dan een hommage.
Een muur om Las Vegas
In Army of the Dead ontsnapt een geheim overheidsproject tijdens een transport in Nevada, vlakbij Las Vegas. In een mum van tijd is de stad volledig onder de voet gelopen door zombies en loopt militair ingrijpen uit op een fiasco. De enige optie die de regering nog heeft, is een muur om de stad zetten om de epidemie in te dammen en verder te zoeken naar een oplossing. Slechts een handjevol soldaten weet uit de stad te ontsnappen, waaronder Scott Ward (Dave Bautista (Guardians of the Galaxy, Blade Runner 2049)). De hele ervaring heeft een dusdanige weerslag op de militairen dat ze met PTSS uit het leger stappen. Scott vindt een baan als kok in een hamburgertent.
Dan zoekt een steenrijke Japanner hem op met een wel heel verleidelijk voorstel. De man – Bly Tanaka (Hiroyuki Sanada (The Wolverine, Mortal Kombat)) – is namelijk eigenaar van een casino in Vegas met nog een slordige 200 miljoen in de kluis onder het gebouw. Het geld is al vergoed door de verzekeraar, dus het is een aardig potje zwart geld. Als Scott het uit de kluis weet te krijgen, mag hij 50 miljoen verdelen onder een door hemzelf samengesteld team. Deze financiële vrijheid lijkt hem wel wat. Met twee van zijn oude dienstmaten stelt hij een team samen die de kraak moeten gaan zetten. Er is wel wat tijdsdruk, want de dag na de kraak wordt er een kleine atoombom op de stad gegooid in een laatste poging de rotzooi op te ruimen.
Army of the Dead recensie – Absurde eendimensionale personages
Het team van Ward bestaat uit Cruz (Ana de la Reguera) en Vanderohe (Omari Hardwick) als harde kern, aangevuld met social media zombiekiller Mikey Guzman (Raúl Castillo), kluizenkraker Dieter (Matthias Schweighöfer), helicopterpiloot Marianne Peters (Tig Notaro) en Martin, een mannetje van Tanaka (Garet Dillahunt). Onderweg sluiten er uit noodzaak nog wat mensen aan, waaronder Lilly “The Coyote” (Nora Arnezeder), een kwal van een beveiliger (Theo Rossi) en Scotts dochter Kate (Ella Purnell).
De personages zijn ontzettend eendimensionaal. Nu zijn de personages in een heistfilm meestal redelijk vlak, maar hier is het op het absurde af. Neem Scott: de man is soldaat, kok en vader. Meer weet niemand over hem. Nu vind ik Bautista een ondergewaardeerde acteur, maar zelfs de charmante reus heeft moeite om leven in zijn personage te blazen. Notaro, Schweighöfer en Dillahunt doen het dan wel weer goed, al hebben die nog minder om mee te werken. Een klein beetje persoonlijkheid had hier een hoop gescheeld.
Van A naar B en terug – met zombies!
Ook het heist gedeelte heeft niet heel veel om het lijf. Het team moet van punt A naar B en weer terug naar A. Het hele plot staat volledig in dienst van de actiescènes en die zijn er veel. Heel veel. Snyder is een regisseur met een hele uitgesproken stijl, vol slow motion. En dat zie je (soms heel langzaam) terug in de ontzettend stilistische scènes. Zack Snyder kan zijn visie namelijk ontzettend goed omzetten in beeld. Niet iedereen kan het waarderen, maar de man heeft wel altijd een duidelijke eigen stijl. Het is alsof we naar een bewegende comic kijken, maar dan eentje van tweeëneenhalf uur.
Om terug te komen op de zombies: Snyder heeft wel goed gekeken naar de hierboven genoemde evolutie die Romero in zijn films doorvoerde. In Army of the Dead komen ook een aantal zombies voor die een stuk slimmer en actiever zijn dan het normale, schuifelende voetvolk. In het vraaggesprek met Snyder waar Modern Myths bij aanwezig was, gaf de regisseur meer uitleg over deze “alpha” zombies. We zullen niets spoilen, maar deze nieuwste evolutie van het klassieke monster geeft meer mogelijkheden in het script. En Snyder weet toch ook een bepaald medeleven voor de zombies/geïnfecteerden op te roepen.
Dikke politieke boodschap
Net als Romero probeert Snyder er ook nog een politieke boodschap in te verwerken. Die ligt er ontzettend dik op, maar voegt uiteindelijk weinig toe aan de film. Er is een coyote die mensen een Amerikaanse stad in moet smokkelen, er is een kamp waar je te pas en te onpas wordt getemperatuurd en er is een president die niet weet wat hij doet. Alles heeft wel zijn weerslag op de huidige staat van Amerika, maar het komt nooit verder dan dat. Waar Romero diep op de materie in ging, komt Snyder niet verder dan een knipoog. Wel een dikke knipoog dus, want de dollarbiljetten vliegen je om de oren en zombies in Las Vegas is al een boodschap op zich.
Army of the Dead recensie – Een Zack Snyder must see!
Toch is Army of the Dead een leuke, pretentieloze achtbaanrit van actiescène naar actiescène. Je ziet zombietijgers, een zombie met een cape en meer als je goed oplet. Alles komt voorbij en als het eigenlijk te gek is, wordt dit ook nog eens extra aangestipt door een van de personages. Je weet dat deze film zichzelf echt niet serieus neemt.
Daarbij heeft Netflix een hoop ingezet op deze productie, met een heel universe in het achterhoofd. Zo staat Army of Thieves over kluizenkraker Ludwig al in de planning en mag je een geanimeerd verhaal verwachten over hoe de zombies uit de film ontstaan zijn. Maar voor nu geeft Netflix je met Army of the Dead een leuke tweeëneenhalf uur die niet vervelen. Zeker voor liefhebbers van Zack Snyder is dit een must see!
Army of the Dead streamt vanaf 21 mei op Netflix. Bekijk hier de trailer:
Titel: Army of the Dead
Regisseur: Zack Snyder
Acteurs: Dave Bautista, Ella Purnell, Omari Hardwick, Matthias Schweighöfer
Uitgever: Netflix
Genre: Horror / Actie
Lees meer Modern Myths-recensies!
Army of the Dead recensie: © 2019-2024 Modern Myths / Beeldmateriaal: © Netflix
Reactie plaatsen