Als het geheime ruimteproject Lima van Clifford McBride het leven op aarde bedreigt, wordt zijn zoon, de perfecte astronaut Roy McBride (gespeeld door Brad Pitt), op een missie voorbij Neptunus gestuurd om te achterhalen wat er is gebeurd. In Ad Astra beleef je die verre reis door het heelal dicht op zijn huid. Het resultaat is een prachtige, psychologische filmervaring, waar het spektakel in het overleven ligt en niet in de actie die ermee gepaard gaat. Ad Astra is een bijzondere sciencefictionfilm.
Als je de trailer van Ad Astra bekijkt, lijkt het alsof je een vette actiefilm voorgeschoteld krijgt waar je adrenaline van gaat stromen en waar je “Pitt in spaaaaaace!” van wilt roepen (snap je deze Muppet-verwijzing niet, schaam je!). Maar dat zou deze bijzondere film tekort doen. De actie uit de trailer zit zeker van begin tot eind in de film, maar nergens voelt het alsof je een actiespektakel aan het bekijken bent. In plaats daarvan word je meegenomen op een psychologische ontdekkingsreis, die je net zover het heelal in meeneemt, als dat je in de menselijke – of wellicht zelf mannelijke – psyche afdaalt. Het resultaat is iets speciaals.
Kijken in IMAX
Ad Astra is een verhaal over eenzaamheid, over vaders en zonen en over de ontdekkingsreis van niet alleen het heelal, maar vooral van jezelf. Je reist mee met astronaut Roy McBride (Brad Pitt (World War Z, The Curious Case of Benjamin Button)) en beleeft zijn overlevingsstrijd tegelijkertijd heel dicht op zijn huid als ook in zijn hoofd. Het prachtige spel van Pitt en zijn stem die het avontuur begeleidt laten je meevoelen met elke emotie, elk gevoel van Roy, terwijl geweldige astronomische vergezichten aan je voorbijtrekken. Ik raad je aan deze film in IMAX te gaan kijken, niet alleen als je sciencefictionliefhebber bent, maar ook om de emotie in de film je optimaal te laten overdonderen.
Het perfecte masker
Roy McBride is de perfecte astronaut. In elke psychologische evaluatie scoort hij optimaal: zijn hartslag piekt en daalt niet, zijn gemoedstoestand is stabiel en zijn blik vooruit is positief. Toch voel je dat Roy een act opvoert, een masker draagt; dat hij losstaat van zijn emoties. Hij is sterk, maar eenzaam. Plichtsgetrouw, maar vervreemd van anderen en zijn vrouw Eve (Liv Tyler (The Incredible Hulk, The Lord of the Rings)). Tijdens een routineklus op een zendmast die van de aarde tot in de atmosfeer reikt, gebeurt er een ramp. Roy bevindt zich aan de buitenkant van de megaconstructie en tuimelt door de gebeurtenissen naar beneden. Hier laat Ad Astra je meteen ademloos meebeleven met de overlevingsstrijd van Roy, wat de rest van de film de rode draad vormt. Zoals gezegd is er veel actie, maar nooit spektakel. De overweldigende gebeurtenissen voelen claustrofobisch, hoe weids de omgevingen ook zijn waarin ze zich afspelen.
Neptunus voorbij
Nadat de film je op die manier kennis heeft laten maken met Roy, kan de missie beginnen. Jaren geleden ging Roys vader, Clifford McBride (Tommy Lee Jones (No Country for Old Men, Men in Black)), op een geheime missie voorbij Neptunus, om zonder hinder van de straling van de zon onderzoek te doen naar andere sterrenstelsels en het potentiële leven dat daar kan zijn. Het zogeheten Lima-project verdween echter spoorloos. Nu vermoedt de legertop dat het Lima-project de oorzaak is van de ramp met de zendmast en dat het leven op aarde erdoor bedreigd wordt. Roy moet zijn vader achterna om uit te zoeken wat er gaande is.
Nabije toekomst
Het knappe van Ad Astra is dat de toekomst die geschetst wordt niet zo heel ver van ons verwijderd is. Die zendmast kan er met enkele jaren staan, de locaties die Roy aan moet doen in zijn reis naar het Lima-project zijn geloofwaardig. Zo moet hij twee tussenstops maken: eentje met een commerciële vlucht naar een maanbasis en eentje op een ondergrondse basis op Mars. Op de maanbasis ondervindt de overheid hinder van piraten, die uit zijn op de grondstoffen die daar gewonnen worden; op Mars lijkt de aarde een verre, bemoeizuchtige autoriteit. Dit alles is een extrapolatie van onze huidige wereldeconomie, met problemen die zich in de toekomst ook nog steeds in de ruimte afspelen.
Eenzaamheid
De grootste vijand van Roy is echter de eenzaamheid. Je voelt de afstanden die Roy moet overbruggen om bij Neptunus te geraken. De film laat zien wat een ruimtereis van maanden met een persoon doet, hoe je als mens psychologisch in nood komt door de leegte om je heen, als je thuisplaneet maanden ver van je verwijderd is. In Ad Astra vind je geen handige hyperspace motoren of cryogene kamers om al slapend je eindbestemming te bereiken. Elke kilometer naar de verre planeet maak je bewust mee, elk stukje ruimtepuin is een potentieel gevaar, elke misstap kan je je leven kosten. Er is geen gemakkelijke weg terug, als die er überhaupt al is.
Ad Astra: om stil van te worden
Ad Astra is een film om stil van te genieten. Je voelt niet alleen mee met de fysieke overlevingsstrijd van Roy, maar vooral ook met zijn psychologische odyssee. Pitt lijkt als geen ander geschikt om deze persoon neer te zetten, gezien de afgelopen tumultueuze jaren van de acteur zelf. Je moet om van deze film te genieten dus wel houden van een indringend stukje psychologische diepgang. Wil je liever toch actie, dan kun je Pitt beter in Once Upon a Time… in Hollywood gaan zien, die ook nog in de bioscoop draait. Na afloop van Ad Astra zal je namelijk zelf eerst moeten landen en acclimatiseren terug op aarde. De reis die je er dan op hebt zitten, viel niet mee, maar was prachtig en adembenemend.
Ad Astra draait nu in de bioscoop.
Meer Modern Myths recensies vind je hier.
© 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen