A Quiet Place: Day One recensie – Een nieuw verhaal met dezelfde aliens

Na A Quiet Place en A Quiet Place Part II leek het erop alsof het verhaal rond de familie Abbott wel afgerond was. Met A Quiet Place: Day One is dat ook nog steeds zo, want deze prequel neemt ons mee naar de eerste dag van de alieninvasie die de Abbotts in hun films moeten overleven. Het verhaal speelt zich af in New York, waar je nieuwe personages leert kennen. Weet deze prequel ook te verrassen, of kabbelt het A Quiet Place-universum nu stilzwijgend wat verder? Lees het in onze A Quiet Place: Day One recensie!

Zelf de eerste dag van de alien invasie meemaken? Doe mee met onze A Quiet Place: Day One winactie!

In een hospice in New York, waar ze palliatieve zorg krijgt voor haar terminale kanker, is dichteres Samira (Lupita Nyong’o (Us, Black Panther: Wakanda Forever)) woedend op hoe haar leven moet eindigen. Ze leeft haar chagrijn uit op iedereen in haar buurt, waaronder haar verpleger Reuben (Alex Wolff (Old, Pig, Hereditary)). Enkel haar kat Frodo krijgt nog wat liefde. Maar als Reuben haar toch zo ver krijgt om mee te gaan naar een marionettenshow in de stad, slaat het noodlot toe. Een alieninvasie zet de stad – en de wereld – op zijn kop.

Die aliens zijn oude bekenden als je A Quiet Place en A Quiet Place Part II hebt gezien. Die kans zal best groot zijn, want deze prequel hoopt natuurlijk de fans van die twee films opnieuw naar de bioscoop te lokken. A Quiet Place: Day One is echter ook prima als een opzichzelfstaande film te bekijken, wat zowel een voordeel als een nadeel is. Een voordeel, omdat je zonder voorkennis van dit nieuwe verhaal kan genieten en een nadeel, omdat deze film helemaal niets toevoegt aan zijn voorgangers.

Wees muisstil als je wil overleven

Zoals je wellicht nog weet komen de monsterlijke aliens in de stille wereld van A Quiet Place op het kleinste geluid af. Als je wil overleven, kun je dus maar beter muisstil zijn. Met dat gegeven wist vooral de eerste film een bijzonder spannende sciencefiction horrorfilm neer te zetten. In deze prequel draait het echter vooral om het menselijke drama. De in paniek vluchtende bevolking wordt door het leger snel gemaand geen geluid te maken, waarna je kan zien hoe de New Yorkers daar (niet) mee om kunnen gaan.

Samira besluit echter niet op zoek te gaan naar een veilige haven waar het leger haar kan oppikken, maar gaat met Frodo naar de buurt Harlem. Daar groeide ze als klein meisje op met jazz en pizza en daar wil ze ook definitief afscheid nemen van het leven. Onderweg komt ze echter in aanraking met de Engelse student Eric (Joseph Quinn (Overlord, Stranger Things) die paniekaanvallen heeft en zich aan haar vastklampt (en in deze film nogal op een jonge Keanu Reeves lijkt). Langzamerhand komt Samira erachter dat hoewel zij klaar is met het leven, het leven nog niet klaar is met haar.

A Quiet Place: Day One recensie – Erg sterke acteerprestaties 

Dan is er ook nog een klein rolletje voor acteur Djimon Hounsou (Guardians of the Galaxy, Shazam!, Rebel Moon) die er als vader Henri per ongeluk achter komt waar paniek toe kan leiden. Zijn rol is eigenlijk nogal bijzaak, al is zijn acteerprestatie – net als die van Nyong’o en Quinn – erg sterk. De angst, de wanhoop en de pijn die ze voelen brengen ze aangrijpend over. 

Het is jammer dat regisseur Michael Sarnoski (Pig, That) ervoor kiest om die gevoelige momenten af te wisselen met onnodige jump scares. Dat leidt alleen maar af van hoe je meeleeft met de hoofdpersonen. Als liefhebber van de wereld van A Quiet Place leer je ook niets nieuws over de aliens. Als je de eerste twee films kent en je gaat Day One niet kijken, dan mis je niets. Vice versa geldt dat ook: als je deze prequel – of eigenlijk meer een tie-in – kijkt en de eerste twee films niet kent, dan voel je je ook niet geroepen die wel te gaan zien.

Je mag meer van een prequel verwachten

Maar misschien komt dat omdat ik zelf meer verwacht van een prequel. Op zijn minst moet er iets verteld of vertoond worden wat het verhaal van de hoofdfilms uitbreidt. A Quiet Place: Day One doet dat niet. Het vertelt een nieuw verhaal met de aliens uit de eerste films als herkenbaar gegeven. Maar die kennen we al en dus is de verrassing er af.

Naast mij zat echter een gezin waarvan de moeder wel bijzonder meeleefde met het verhaal. Toen een van de hoofdpersonen op een haar na gegrepen werd door een alien, sprong zij bijna uit haar stoel en schreeuwde ‘nee!!’. Waar alle andere bioscoopgangers op hun beurt van schrokken en we allemaal moesten lachen. Ik weet dus gelukkig (nog) niet hoe ik zelf op andere mensen zal leunen als de wereld zou vergaan, maar ik weet wel dat ik ze op dit moment nodig heb om een bezoek aan de bioscoop te verrijken. A Quiet Place: Day One met anderen kijken komt het geheel ten goede.

A Quiet Place: Day One recensie – Menselijkheid in traumatische tijden

Ik zag A Quiet Place: Day One in IMAX en daardoor viel het op dat de CGI het soms een beetje af laat weten. De rondrennende en klimmende aliens op de gebouwen en daken van New York lijken af en toe wat tekenfilmachtig, maar de close-ups zijn prima gedaan. Sarnoski zou ook best een Alien-film kunnen regisseren, want in sommige scènes had een xenomorph niet misstaan.

Uiteindelijk is A Quiet Place: Day One een gevoelig verhaal over menselijkheid in bizarre, traumatische tijden. Maar vernieuwend is het niet en de koppeling met de eerste twee films is niet sterk. Dit had net zo goed een leuke film geweest met een buitenaardse invasie van andere aliens. Ga hem zeker kijken voor het spel van Nyong’o, Quinn en Hounsou en om je medemens weer een beetje meer te waarderen. Maar hoop je de spanning van de eerste A Quiet Place opnieuw te beleven, dan doet deze prequel er helaas het zwijgen toe.

A Quiet Place: Day One draait nu in de bioscoop. Bekijk hier de trailer:

Titel: A Quiet Place: Day One
Regisseur: Michael Sarnoski
Acteurs: Lupita Nyong’o, Joseph Quinn, Djimon Hounsou, Alex Wolff
Uitgever: Universal Pictures
Genre: Sciencefiction / horror

Lees meer Modern Myths recensies!