A Quiet Place recensie – Spanning zonder een woord teveel

Dag 89. De straat ligt er verlaten bij. Bladeren waaien rond. Deuren staan open. Het lijkt een scène uit The Walking Dead. Geen mensen, behalve een gezinnetje dat in een winkel op zoek is naar medicijnen. Ze maken geen geluid. Sterker nog: ze doen hun uiterste best welk geluid dan ook te voorkomen. Lees in onze A Quiet Place recensie hoe de spanning begint op te bouwen…

Wil je met Modern Myths naar A Quiet Place? Doe dan mee met onze winactie en win vrijkaartjes, een deken en lantaarn!

De horror/thriller A Quiet Place van regisseur John Krasinski (The Office, 13 Hours) en zijn vrouw Emily Blunt (Mary Poppins Returns, The Huntsman: Winter’s War) begint in alle stilte, maar laat al snel zien dat het deze film menens is. De stilte die het gezin, bestaande uit vader Lee Abbott (Krasinski zelf), zijn vrouw Evelyn (Blunt) en hun drie kinderen, in ere houden is niets voor niets.

Er zit iets in de omringende bossen dat op het kleinste geluid afkomt en je grijpt. Als die spanning duidelijk is, blijft de film je de rest van de tijd boeien. Je betrapt je erop dat je zelf je adem aan het inhouden bent om het gevaar niet aan te trekken.

Het geluid van de stilte

Het enige nadeel aan de stilte die de film in acht neemt, is dat als je aan het begin van A Quiet Place nog je zakje chips of M&M’s open wil maken, je dit haast niet durft. Men zegt dat stilte ongemakkelijk kan zijn; probeer maar eens geen geluid te maken als iedereen om je heen doodstil is. Maar, eerlijk is eerlijk, binnen het half uur ben je muis- en muisstil en leef je mee met de Abbotts die in een onmogelijke situatie moeten zien te overleven.

A Quiet Place recensie – Intiem en dichtbij

De kracht van de film zit hem in de stilte. Doordat er nauwelijks gesproken wordt en elk geluid fataal kan zijn, zit je heel dicht op de huid van de personages. Die intimiteit maakt het menselijke drama tussen de ouders en de kinderen groter en indringender, want ondanks het gevaar is de spanning tussen hen tastbaar.

Je voelt daarbij de frustratie van het gezin dat eigenlijk alles van zich af wil schreeuwen, maar dat niet kan. A Quiet Place geeft hierdoor een bijzondere draai aan horror- en thrillerscènes die eigenlijk niet origineel zijn, maar wél zo voelen, door de setting waarin ze plaatsvinden.

Opofferingen

Een groot deel van mijn lof voor de film is voor Emily Blunt. Zij weet de doodsangst voor wat haar gezin bedreigd steengoed neer te zetten. Elk zweetdruppeltje, elke schichtige blik in haar ogen is raak. Zeker als de film na de gebeurtenissen aan het begin een sprong in de tijd maakt en Evelyn zwanger is. Als ouder weet je wat een baby teweeg kan brengen in een wereld waarin het stil moet zijn.

Ook hier kent de film geen remmingen en toont het hoe ver een moeder en vader willen gaan om hun kroost te beschermen. De opofferingen voelen echt, het lot van de hoofdrolspelers gaat je aan het hart, A Quiet Place grijpt je bij je keel.

A Quiet Place recensie – Tot in detail goed

Het zijn vooral de details die de film compleet maken. In een wereld waarin je stil moet zijn, speel je Monopoly niet met de metalen fiches, maar met vervangende speelstukken van stof. Om naar de stad te gaan, strooi je een zandpad en loop je op blote voeten. In de nacht steek je een vuur aan om te zien wie er aan de horizon de dag ook heeft overleefd. Elk dagelijks dingetje, elk spijkertje wordt in de film gebruikt om de ernst van de situatie weer te geven. A Quiet Place is met veel zorg en aandacht gemaakt. De schrikmomenten werken als een tierelier, omdat je gedurende de hele film gespannen bent en stil probeert te zijn. De eerder genoemde frustratie is tastbaar en het einde van de film voelt dan ook als een welkome ontlading. Een perfect einde aan een perfecte film.

Ik vond als vader van een vierjarige dochter vooral de ontreddering van het gezin Abbott dat moet zien te overleven aangrijpend. A Quiet Place draait nu in de bioscopen. Ga hem zien en denk erom: sssst!    

Meer Modern Myths recensies lees je hier.