A Babysitter’s Guide to Monster Hunting recensie – Monster familiefilm met te weinig “boe!”

Netflix liet in 2017 met The Babysitter van regisseur McG zien dat het niet altijd een goed idee is om je kinderen achter te laten onder de hoede van bijverdienende studentes. Dit jaar zagen we het vervolg met The Babysitter 2: Killer Queen, maar inmiddels staat er ook een verfilming van het eerste boek uit de kinderboekenserie Babysitter’s Guide to Monster Hunting van regisseur/auteur Joe Ballarini (Dance of the Dead) op de streamingservice. André laat je in deze A Babysitter’s Guide to Monster Hunting recensie weten of je je eigen kinderen anderhalf uur met deze film alleen kunt laten.

Kijk ook in onze Halloween 2020 Special voor meer griezelige artikelen!

Babysitters. In de filmgeschiedenis een bewogen beroep. Al in 1978 zit Michael Meyers in Halloween achter Laurie Strode aan. Zij is dan nog slechts een willekeurige babysitter. Een jaar later zien we in When a Stranger Calls een van de engste openingsscènes ooit. Een scène die generaties babysitters angst aan zal jagen. De eerste twintig minuten van deze verder niet bijzondere film zorgen toch voor een cultstatus. In 1996 brengt regisseur Wes Craven met zijn Scream in de eerste twaalf minuten een ode aan die film. Regisseur Ti West laat in zijn House of the Devil uit 2009 zien dat babysitters ook heel makkelijke prooien zijn voor satanische sektes. Netflix draait in de hier net genoemde The Babysitter-films de rollen om en maakt van de oppas de jager, in plaats van de prooi.

Ook in A Babysitter’s Guide to Monster Hunting moet de babysitter op jacht, maar dan op monsters. En dan bedoelen we hier niet “kinderen”.

Kerst en Halloween, de Netflix seizoensfilms

Netflix draait volledig om content. Aan de hand van hun algoritme wordt beslist wat (voor het grote publiek) werkt. Wordt er veel naar horror gekeken door de wat jongere kijker? Een young adult horror Netflix Original gaat in de maak. Nu heeft de streamingdienst de kracht van de seizoensfilm al gezien met de nodige kersttitels en dit jaar verschijnen er ook best wat Halloweenfilms voor het hele gezin. Zoals bijvoorbeeld Vampires vs. The Bronx. In deze tijden van quarantaine, social distancing en hoest-en-ren-voor-je-leven-voor-de-menigte-met-hooivorken is dit geen slecht ding natuurlijk.

Ook Hubie Halloween met Adam Sandler is zo’n voorbeeld. Deze is vast geweldig voor kinderen; de ouders (of in dit geval, ik) zullen echter met gekromde tenen zitten kijken naar het scherm, waarbij een aandrang om spontane agressie te botvieren tegen het eerste object wat ze tegenkomen zich aandient. Al hebben diezelfde ouders waarschijnlijk wel weer nostalgische gevoelens bij Ernest Scared Stupid uit 1991. Dus wie weet hoe het Hubie en zijn thermos zal vergaan.

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting recensie – Rachel Talalay

Nu is er dus ook A Babysitter’s Guide to Monster Hunting, gebaseerd op de boeken van Joe Ballarini. De regie van deze Netflix-film is in handen van regisseur Rachel Talalay. Zij is geen vreemde in het fantastisch genre; met haar debuut regisseerde ze al een van Hollywoods bekendste filmmonsters in Freddy’s Dead: The Final Nightmare. Deze werd opgevolgd door culthitje Tank Girl, waarna Talalay 25 jaar lang televisie-episodes zou regisseren. Niet voor de minste series – we noemen Sherlock, American Gods, Doom Patrol, The Flash, Doctor Who – maar dus niets voor het grote scherm meer.

Buitenbeentje

In A Babysitter’s Guide to Monster Hunting maken we kennis met Kelly (Tamara Smart, die na Artemis Fowl wel iets “smarter” zou mogen nadenken over haar keuzes voor een rol).  In de eerste scène is zij nog vijf jaar. In haar donkere kamer horen we de krakende deuren van de kast en zien we lange, bleke vingers van binnenuit om de klink vouwen. Een hese, raspende stem fluistert haar naam en we zien een vage schim van iets monsterlijks. Dan worden we ruw gewekt uit deze nachtmerrie en zitten we tien jaar in de toekomst waar Kelly tijdens de wiskundeles in slaap is gevallen. We komen meteen te weten dat Kelly een wiskundig genie is en dat ze een buitenbeentje is.

“Goodmorning, Monstergirl” wordt haar toegebeten door de populaire meisjes. De love interest wordt er ook gelijk maar bij gehaald, zodat we in de eerste vijf minuten van de film gelijk alles over Kelly weten wat we nodig hebben. ‘s Avonds wordt ze min of meer gedwongen om op te passen. De bazin van haar moeder is naarstig op zoek naar een oppas en betaalt fiks om haar zoontje Jacob (Ian Ho (The Handmaid’s Tale)) veilig achter te kunnen laten. Kelly heeft alles onder controle, tot de boeman Grand Guignol (Tom Felton (Draco Malfoy in de Harry Potter-films)) beslist haar oppaskind te ontvoeren.

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting recensie – Geheime club van oppassers

Gelukkig is er een eeuwenoude geheime club van oppassers die Kelly te hulp schiet. Al is de stoere Liz (Oona Laurence (Pete’s Dragon)) niet echt te spreken over haar. Toch gaan de twee samen op pad om Jacob te redden. Het geheel lijkt een beetje op een combinatie tussen Adventures in Babysitting en Harry Potter and the Sorcerer’s Stone, welke toevallig beide geregisseerd werden door Chris Columbus. In de eerste film beleeft een babysitter met het kind waar ze op moet passen en een groep vrienden een hele wilde nacht en in de tweede titel zien we de fabeldieren en toverdrankjes terug. A Babysitter’s Guide to Monster Hunting haalt het echter nergens bij beide films…

Meer formule dan in melkpoeder

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting is een film met meer formule dan in melkpoeder zit. Je hebt alles al eens gezien. Het team babysitters bestaat uit de bekende stereotypen: de hacker, het slimme meisje, de jongen die iedereen voorziet van de nieuwste technologische snufjes en het stoere stille meisje. Er is niks nieuws onder de zon en het verhaal geeft ook niet veel ruimte om iets meer diepte aan de personages mee te geven. Natuurlijk kan je hier geen karakterstudie verwachten, maar nu blijven de babysitters behoorlijk tweedimensionaal.

Guignol – de Franse Jan Klaassen

Tom Felton speelt de boeman Grand Guignol, wat letterlijk vertaald “grote marionet” of “grote pop” betekent. De term komt van het Parijse “Le Théâtre du Grand-Guignol”, waar bezoekers eind 19e eeuw tot halverwege de vorige eeuw, vijf of zes korte toneelstukken konden bekijken. Deze met speciale effecten doorspekte, gruwelijke verhalen werden afgewisseld met komedie. De Guignol was een zijdewever en stond voor de arbeidersklasse. Je kunt hem goed vergelijken met onze Jan Klaassen. Tegenwoordig staat de Grand Guignol nog symbool voor het Lyonse dialect.

Als Grand Guignol doet Tom Felton met zijn overacteren de geschiedenis van de marionet eer aan, hoewel de kostuumafdeling beter Russell Brand (Arthur) een nachtje door had kunnen laten halen. Dan was er ongeveer hetzelfde effect bereikt, vast voor een stuk minder geld. Feltons boeman wordt na de eerste scène nergens meer echt eng, waardoor de dreiging er meteen af is. Het monster verandert zelfs in de comic relief van de film.

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting recensie – Te weinig “boe!”

Voor de allerkleinsten is deze humor prima natuurlijk, maar voor de rest van het gezin mondt dit uit in een hele saaie bedoening. Ook de monsters van dienst vallen tegen. De “Toadies” zijn zelfs schattig te noemen. Toch is A Babysitter’s Guide to Monster Hunting voor de kleinere kinderen een gedegen eerste film in het fantastische genre, waardoor ze misschien een (on)gezonde interesse krijgen naar meer. Zeker in deze donkere dagen is het leuk om de avond met dit soort films te beginnen. Wat dat betreft ziet het ernaar uit dat we voorlopig nog niet van de babysitters af zijn.

A Babysitter’s Guide to Monster Hunting streamt nu op Netflix. Bekijk hier de trailer:

Titel: A Babysitter’s Guide to Monster Hunting
Regisseur: Rachel Talalay
Acteurs: Tamara Smart, Oona Laurence, Tom Felton
Distributeur: Netflix
Genre: Avontuur

Lees meer Modern Myths-recensies!