Ben jij iemand die de knuffels uit jouw kindertijd nog ergens op zolder bewaard? Zo ja, denk je nog wel eens aan ze terug? In de nieuwe live-action Disney-film Christopher Robin zul je zien dat je knuffels nog wel degelijk aan jou terugdenken. Heb je nu een nostalgisch, weemoedig knaagje in je maagje? Dan weet je nu wat je een uur en drie kwartier zult voelen als je deze bijzondere film gaat zien.
Het is lastig te zeggen wat beroemder is: de Disney-bewerking van het klassieke kinderboek Winnie The Pooh van Brits auteur A.A. Milne, of het boek zelf. De Disney-wereld van Pooh is uitgebreider, met aanvullende avonturen, terwijl Milne ‘slechts’ twee boeken over de belevenissen van Christopher Robin en zijn knuffels Pooh (Poeh), Tigger (Teigetje), Piglet (Knorretje), Owl (Uil), Eeyore (Iejoor), Rabbit (Konijn) en Kanga en Roo (Roe) geschreven heeft. Maar Disney is erg trouw aan de verhalen, waarbij je in de films als het ware het boek meeleest met de verteller, dus lang hoef je niet stil te staan bij de verschillen. In de nieuwe live-action film Christopher Robin doen we dat wel, gezien deze iets unieks doet: het vertelt over het volwassen leven van Christopher Robin en wat er van de inwoners van het Hundred Acre Wood (Honderd Bunderbos) geworden is.
Pooh en zijn vrienden – echte knuffels
In navolging van de live-action versies van Beauty and the Beast en The Jungle Book zien we ook in Christopher Robin een mix van auteurs en special effects om de tekenfilmfiguren realistisch in beeld te brengen. In het geval van Pooh en zijn kameraden is dit even wennen. De dieren zien er uit als echte knuffels, waardoor hun gezichtsuitdrukkingen minder expliciet zijn dan in de tekenfilms. De karakters van de knuffelbeesten komen vooral naar voren door hun lichaamstaal en stemmen. Vooral Eeyore kan eng uit zijn ogen kijken, maar het past goed in dit weemoedige verhaal over een man die zichzelf kwijt is.
Christopher Robin – gespeeld door Ewan McGregor (Star Wars, Shallow Grave) – moet aan het begin van de film afscheid namen van Pooh en zijn vriendjes, omdat zijn ouders hem naar kostschool sturen. Daar moet hij leren in plaats van dagdromen en begint zijn volwassen leven. Hij vindt een baan, wordt verliefd en moet zijn zwangere vrouw Evelyn (Hayley Atwell (Captain America: The First Avenger, Cinderella)) achterlaten als de tweede wereldoorlog begint. In een heftige scene zie je hem de gruwelen van de oorlog meemaken, waarna hij gewond naar huis terugkeert en een verantwoordelijke baan als manager van een kofferfabrikant aanneemt. Jaren later is hij enkel bezig met zijn werk en verwaarloost hij zijn vrouw en dochter Madeline (Bronte Carmichael (The Laura Marlin Mysteries: Dead Man’s Cove)).
Al deze scènes worden afgewisseld met een eenzame Winnie the Pooh, die in het Hundred Acre Wood regelmatig terugkeert naar de plekjes waar hij met Christopher Robin speelde, zich afvragend waar zijn speelkameraad gebleven is. Pooh is natuurlijk een beer met een klein denkhoofd, dus hij begrijpt niet echt waarom Christopher nooit meer langskomt.
Nostalgie, of weemoed?
Redelijk in het begin van de film introduceert Christopher Robin dan ook iets wat we niet eerder associeerden met Winnie the Pooh: eenzaamheid en weemoed. Als je er gevoelig voor bent, kun je niet anders dan terugdenken aan je eigen jeugd en de dingen die voorbij zijn gegaan. Wellicht dat de film mikt op nostalgie, maar dat werkte bij mij anders. Daarbij is het als vader ook hartverscheurend om te zien hoe Madeline haar vader mist, terwijl Christopher door verantwoordelijkheid voor zijn baan te nemen, zijn gezin aan het verliezen is.
Je verleden heeft je echter gevormd tot wie je bent en aan sommige zaken ontkom je niet. Als Winnie zijn vriendjes kwijt is en ze nergens kan vinden in het bos, kan hij maar een iemand bedenken die hem kan helpen: Christopher Robin. De vraag is echter of Christopher Pooh niet harder nodig heeft dan andersom.
De mystiek van Winnie the Pooh
Vanaf het moment dat Winnie door de deur in de boom verdwijnt waar Christopher Robin vroeger gebruik van maakte om naar het Hundred Acre Wood te gaan, begint de lol. Winnie arriveert in Londen (er zit nu dus ook een mystiek element aan het verhaal) en weet Christopher te vinden. Uiteraard denkt Christopher dat hij door stress bevangen is, maar toch neemt hij Pooh mee naar huis. Ondanks dat hij moet overwerken in het weekend, besluit hij Pooh terug te brengen naar het Hundred Acre Wood en op die reis begint zijn leven te veranderen.
Na afloop van de film lijkt het alsof je een Winnie the Pooh-versie van Mary Poppins gezien hebt. Het verhaal is redelijk hetzelfde, maar werkt in dit geval prima.
Christopher Robin: Pooh voornamelijk voor volwassenen
Of het nu komt omdat ik op dit moment in mijn leven in dezelfde fase zit als Christopher Robin, of omdat de komische kolderscènes in de film zeldzamer zijn dan de weemoedige, filosofische gebeurtenissen, Christopher Robin is wat mij betreft meer bedoeld voor volwassenen, dan voor kinderen. De film zal je zeker raken als je in je jeugd fan was van de dikke beer en zijn maatjes. Veel grappen zijn ook vooral voor een ouder publiek grappig: zo is de humor van depressieve Eeyore briljant. Er zijn ook best scènes die geschikt zijn voor het jonge publiek, maar die zitten dus ver uit elkaar in de film en zijn vooral van het kaliber ‘tekenfilmfiguren’ in de grote stad, zoals je in haast elke live-action verfilming van tekenfilmseries voor kinderen tegenkomt.
De boodschap van de film is voor elke volwassene van belang, dus ga Christopher Robin zien. Niets doen is belangrijk, zoals je in de film zult leren, maar wil je dan toch iets doen, ga dan naar de bios voor deze nieuwe levensles van Winnie the Pooh!
Meer Modern Myths recensies vind je hier
Modern Myths service: koop Christopher Robin op blu-ray en dvd
© 2015-2024 Modern Myths – oorspronkelijk gepubliceerd onder redactie van Fantasize.nl
Reactie plaatsen