De Meesterdief recensie – Het einde van een duizend-en-een-nacht sprookje

Met De Meesterdief sluit auteur Emmelie Arents haar Dievenreeks tweeluik af. Je volgt de verdere lotgevallen van Taran, een dief in de wereld van Saradan. Dode magie waart rond en de sultan doet een beroep op Taran om een bijzondere bloem te vinden die het rijk kan redden. Anouk keek uit naar dit vervolg op Dievenreeks 1 – De Woestijndief en neemt je in haar De Meesterdief recensie mee terug naar Saradan!

Lees ook Anouks De Woestijndief recensie.

Na alle gebeurtenissen in De Woestijndief is het leven van Taran compleet op zijn kop gezet. Met zijn ziel onder zijn arm probeert hij zijn nieuwe leven weer op te bouwen en het verleden achter zich te laten. Het land Saradan is echter nog steeds niet veilig. Duistere dode magie bedreigt alles wat leeft. Planten sterven, mensen verhongeren en de bevolking raakt in paniek. De sultan besluit Tarans hulp in te schakelen om Saradan van de ondergang te redden.

Zijn missie brengt hem naar het verlaten eiland Turat. Hier groeit de laatste qalzarabloem, het enige medicijn om het hart van de prins van Saradan te redden. En als de prins gered kan worden, zal ook Saradan gered worden.

Koop De Meesterdief

Betreed het magische doolhof

Wanneer Taran met zijn medereizigers (die ik bewust een beetje geheim houd om spoilers te voorkomen) op Turat aankomt, blijkt het eiland helemaal niet zo onbewoond te zijn als men dacht. Bij het betreden van een magisch doolhof belandt de groep in een nieuw en dodelijk spel. Kan Taran op zijn medereizigers vertrouwen? En gaat het ze lukken om te winnen van de eilandbewoners en het verraderlijke doolhof?

De Meesterdief recensie – Wat een sfeer!

Net als in het eerste deel De Woestijndief weet Emmelie Arents ook deze keer je als lezer mee te sleuren in een wereld van duizend-en-een-nacht. Deze keer mixt ze het verhaal een beetje met het doolhof van The Maze Runner. Tenminste, dat gevoel kreeg ik erbij toen het verhaal zich richting het doolhof verplaatste.

Je merkt wel dat de auteur erg haar best doet om Saradan wat meer realiteit te geven en de wereld minder sprookjesachtig aan te laten voelen. Toch blijft het gevoel dat alles zo een onderdeel van de Fata Morgana in de Efteling kan zijn. Zelf heb ik hier totaal geen problemen mee, ik houd wel van het sprookjesachtige gevoel dat Saradan omringt. Maar ik denk niet dat dit helemaal de bedoeling is van de schrijfster.

Een klein minpuntje

Bij elk hoofdstuk staat vanuit welk hoofdpersonage het verhaal geschreven is. Met de mooie versieringen erbij geeft elke start van een hoofdstuk weer een fijn gevoel. Het is ook prettig dat er duidelijk aangegeven staat wie er in het hoofdstuk de hoofdrol speelt. Het verhaal zou anders haast onmogelijk zijn om goed te kunnen volgen.

De hoofdpersonages lijken met hun handelingen en gedachten ook behoorlijk op elkaar. Hier gaat het een beetje mis in het verhaal. Omdat er zoveel moet gebeuren in korte tijd gaat dit ten koste van de diepgang bij de personages. In De Woestijndief heb je gelukkig al goed kennis kunnen maken met de personages, waardoor het niet een hele grote ramp is dat Emmelie Arents in dit deel er meer voor kiest om het avontuur in te gaan, dan om de personages uit te diepen. De band met de personages is er toch al, waardoor ik op het einde van het boek toch weer erg verdrietig ben wanneer een van de hoofdpersonen het toneel verlaat.

Een whiplash van alle twists en avonturen

De Meesterdief is een opeenstapeling van avonturen en plottwists die elkaar in razendsnel tempo opvolgen. Wanneer je verwacht even op adem te kunnen komen, neemt het verhaal weer een nieuwe wending. Je zou bijna een whiplash krijgen van alle wendingen die er plaatsvinden. Dit houdt het verhaal wel interessant, al mis ik soms de echte spanning.

Zodra Taran en zijn groep bijvoorbeeld weer in een haast dodelijke situatie terecht komen – waarbij er echt geen mogelijkheid zou moeten zijn om het er levend vanaf te brengen – gebeurt er snel iets wonderbaarlijks waardoor je weer opgelucht kunt ademhalen. Dat gebeurt echter allemaal vaak te snel en te eenvoudig. Ook de grote plottwists worden kort aangehaald en gaan dan snel weer voorbij. Hier had Emmelie meer uit kunnen halen, al had het boek dan waarschijnlijk 800 pagina’s geteld in plaats van 361 pagina’s.

De Meesterdief recensie – Boek dicht, verhaal uit

Dit tweede deel van de Dievenreeks heb ik opnieuw verslonden. De snelheid en de hoeveelheid avonturen en twists zorgen ervoor dat je pagina na pagina om blijft slaan. Elk hoofdstuk is ook lekker kort, waardoor je telkens denkt dat er nog wel eentje gelezen kan worden. Zo beland je, voordat je het doorhebt, bij het einde van het verhaal.

Met een traan in mijn ogen sla ik het boek dicht en zijn de avonturen van Taran ten einde. Het enigszins happy ending van het verhaal zorgt ervoor dat ik tevreden kan terugkijken op deze reis door de wereld van Saradan. Het verhaal van Taran is klaar en heeft geen verdere uitbreiding nodig. De Meesterdief is weer een mooi kunstwerk van Emmelie Arents en een prima einde van het tweeluik.

Titel: Dievenreeks 2 – De Meesterdief
Auteur: Emmelie Arents
Uitgever: Hamley Books
ISBN: 978-94-642-0823-8

Modern Myths Shop

Lees meer Modern Myths recensies!

De Meesterdief recensie: © 2022-2024 Modern Myths