Men in Black: International speelt zich af in Parijs, Londen, Marrakesh en Napels. Daarmee wordt het verhaal in deze reboot van de filmserie die begon in 1997 op veilige afstand geplaatst van de hoofdrolspelers uit de vorige delen, Agent J (Will Smith) en Agent K (Tommy Lee Jones). Er zitten in MiB: International veel hommages aan deze vorige delen, maar er is sprake van een origineel, nieuw verhaal. Hoewel, origineel?
Sommige films blijven je je hele leven bij. De eerste Men in Black uit 1997 is voor mij zo’n film en ik kan niet geloven dat het alweer 22 jaar geleden is sinds ik dat komische sciencefictionavontuur meerdere keren in de bioscoop zag. De scène waarin Vincent D’Onofrio (Wilson Fisk in Daredevil (Netflix)) als de alien Edgar aan de balie op zeer excentrieke wijze vraagt naar zijn ‘pet cat’, spookt op een of andere manier op onverwachte momenten door mijn hoofd. De vervolgen – waarvan de laatste in 2012 verscheen – hebben minder indruk gemaakt. Ook hoofdrolspeler Will Smith (Aladdin) was uitgekeken op de filmserie en dus werd het tijd voor een reboot. We verwelkomen dan ook Chris Hemsworth (Thor: Ragnarok) en Tessa Thompson (Creed en Valkyrie in Thor: Ragnarok) als respectievelijk Agent H en Agent M in de zwarte maatkostuums.
MiB: The Force Awakens
Net als de Star Wars-reboot Episode VII – The Force Awakens lijkt Men in Black: International hetzelfde verhaal als de eerste film in de serie in een nieuw jasje te willen steken. Daarmee voelt MiB: International, net als The Force Awakens, voor de liefhebbers als déjà vu en niet geheel origineel. Alle vaste grappen zitten er in: de grofgebekte insectachtige aliens die lopen te klagen, het sprekende mopshondje, de auto die meer kan dan je op het eerste gezicht vermoedt en de cameo van een bekende persoon die stiekem een alien blijkt.
Grappig weetje: de cameo van die bekende persoon is voor verschillende landen anders. Zo krijgt men in België Dimitri Vegas van het DJ-duo Dimitri Vegas en Like Mike te zien en wordt bij ons vlogger Anna Nooshin ‘ontmaskerd’.
Agent woordgrap
Terug naar Men in Black: International. De ambitieuze, jonge Molly (Thompson) weet dat de Men in Black bestaan. In haar jeugd heeft ze hen gezien en ze wist de bijbehorende hersenspoeling te vermijden. Sindsdien zoekt ze steeds wanhopiger naar een manier om in dienst te komen bij de geheime organisatie, wat na omwegen natuurlijk lukt. Onder haar nieuwe naam Agent M krijgt ze van directeur Agent O (Emma Thompson (Men in Black 3)) een proeftijd op het kantoor in Londen, dat onder leiding staat van Agent High T (Liam Neeson (Star Wars: Episode I – The Phantom Menace)). En ja, die naamgrap wordt echt gemaakt. Daar ontmoet de verse Agent M de topagent van de organisatie, Agent H (Hemsworth). Agent H blijkt echter nogal roekeloos en arrogant, wat voor de nodige frictie zorgt. Ook dat is niet ongewoon in een ‘buddy cop’-film. Waar de film zwalkt is de aandacht die beide hoofdpersonages krijgen. Het lijkt alsof beide acteurs moeten vechten om de hoofdrol.
De Men in Men in Black
Wellicht is dit vooral te danken aan Chris Hemsworth. Ondanks zijn afkomst – hij is van origine Australiër, maar met Ierse, Engelse en Schotse wortels – is zijn Agent H een bijzonder rare mengelmoes van Engelse stijfheid en humor en arrogantie. Eigenlijk komt hij als een lapzwans over. Het is erg moeilijk om van hem als personage te houden, zeker in vergelijking met Agent M, die haar uiterste best doet een perfecte agent te worden. De ontwikkeling van haar personage is wel onderhoudend, al heeft Men in Black: International ook last van de ‘tell-don’t-show’ trekjes die momenteel in Hollywood op de voorgrond treden. We zien dat Agent M een krachtige vrouw is, zonder dat het er zo dik bovenop hoeft te liggen. Dezelfde grap als in X-Men: Dark Phoenix wordt ook hier gemaakt: er wordt geklaagd over het woord Men in X-Men en nu dus over de Men in Men in Black. Terwijl, als het erop aankomt, Agent H in een traditioneel man-tegen-man gevecht belandt, terwijl Agent M het tegen Riza, de vrouwelijke schurk opneemt. Daar hadden de filmmakers dan best wat gedurfder in mogen zijn. Maar het moet gezegd worden: dat gevecht van Agent M tegen Riza is wel episch.
Men in Black: International – leuk, maar slaat de plank mis
Dan de hoofdschurken in dit deel: ze zijn meer special effect dan inhoud. De dreiging wordt bijzonder goed ingezet, maar daarna zijn de ‘tweeling’-aliens vooral een kosmische storm waar de agenten steeds grotere wapens op afvuren. Misschien hadden deze tegenstanders wat meer dialoog mogen krijgen. Maar… ze hebben wel iets gemeen met Edgar uit deel een: de scène waarin ze de dansbewegingen van nachtclubbezoekers proberen te doorgronden en te imiteren, zit nu al in mijn hoofd gebakken, net als ‘pet cat.’ Wat dat betreft heb ik zelf dus blijkbaar ook nog steeds vreemde trekjes.
Uiteindelijk is Men in Black: International gewoon een leuke film, maar ik ga hem niet meerdere malen in de bioscoop zien, zoals het eerste deel al die jaren geleden. Ken je de originele films niet, dan is MiB: International beter te genieten. Voor mij is het vooral dus Chris Hemsworth die steekjes laat vallen, waarschijnlijk omdat hij een andere timing in zijn humor zoekt in vergelijking met zijn rol als Thor. En daar slaat hij de plank mis. Zelfs al heeft hij ook in deze film een hamer(tje).
Men in Black: International draait nu in de bioscoop.
Meer Modern Myths-recensies vind je hier.
© 2019-2024 Modern Myths
Reactie plaatsen